Ο Επίλογος


[Κ.Π. Καβάφης - Κεριά]


Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.



Σκέφτομαι εδώ και καιρό την τελευταία ανάρτηση. Δεν είναι κάτι σπουδαίο. Αν και δεν ξέρω τι είναι και τι δεν είναι σπουδαίο πλέον. Χθες τελείωσα με το στρατό. Από σήμερα η ζωή είναι διαφορετική γιατί βγαίνει από το καλούπι. Μαθητής, φοιτητής, στρατιώτης... Από σήμερα η ιδιότητά μου είναι η προσωπικότητά μου. Στο μπλογκ αυτό δεν θα ξαναγράψω, άρα κανείς από εδώ δεν θα μάθει τα νέα μου... Και θα μείνει έτσι όπως φτιάχτηκε εξαρχής, για να θυμίζει τα παλιά.

Tα λέμε στον κόσμο, φίλοι.