Για τη σημερινή μέρα


Μακριά από εθνικιστικές κορώνες αλλά και από μηδενιστικές τάσεις, μακριά από τον θόρυβο της παρέλασης και την "γκλαμουριά" της άρχουσας τάξης και των μεγαλόστομων λόγων της, ας θυμόμαστε τη σημερινή μέρα ως μέρα άρνησης ενός λαού στην υποταγή, τον φασισμό και τον ξενόφερτο ζυγό και ως εκ τούτου υπεράσπισης του αδιαφιλονίκητου και ιερού δικαιώματος κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρούν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.

Τα παρακάτω κείμενα έχουν παρθεί αυτούσια από το αγαπημένο μου βιβλίο Ιστορίας.

Ο Χίτλερ παραχωρεί στην Ιταλία το δικαίωμα να δρα ελεύθερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου

(Αναφορά του πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο Κ. Σιμόπουλου προς τον Ιωάννη Μεταξά)

"... Ο πρέσβυς της Ρωσίας μου ανεκοίνωσε εμπιστευτικώς ότι, κατά την τελευταίαν επίσκεψιν του υπουργού εξωτερικών της Ιταλίας εις Βερολίνον, ως σφαίρα επιρροής των δύο χωρών καθωρίσθη: της μεν Γερμανίας, η Τσεχοσλοβακία, η Αυστρία, Ουγγαρία, Βουλγαρία και Πολωνία, της Ιταλίας η Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάς και Βόρειος Αφρική".

Λονδίνο, 23 Δεκεμβρίου 1936

(Ο υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας Τσιάνο γράφει τι του είπε ο Χίτλερ στη συνάντηση της 24ης Οκτωβρίου)

"Η Μεσόγειος είναι ιταλική θάλασσα. Οιαδήποτε μελλοντική αλλοίωση της μεσογειακής ισορροπίας πρέπει να γίνει προς όφελος της Ιταλίας. Ούτω καθώς η Γερμανία πρέπει να έχειν ελευθερίαν δράσεως προς ανατολάς και προς την Βαλτικήν, προσανατολίζοντες τους δύο δυναμισμούς μας προς τα αντιρρόπους αυτάς κατευθύνσεις, δεν θα είναι δυνατόν να έχωμεν ποτέ σύγκρουσιν συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας".

Τα μυστικά αρχεία του κόμη Τσιάνο, 1936-1942


Τα άκουσε αυτά ο Μουσολίνι και χάρηκε. Σου λέει ωραία, αφού δίνει την άδεια και το αφεντικό... Ξεκινάω αύριο χαράματα, λέω ένα γεια στους Αλβανούς και το απογευματάκι θα πίνω καφέ στην Ακρόπολη. Δεν υπολόγισε όμως πώς...

...δέχτηκε ο ελληνικός λαός την είδηση του πολέμου.

"Ήταν η ώρα 6 όταν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την πολιτεία... Οι άνθρωποι ξυπνούσαν ξαφνιασμένοι, ρωτούσαν τους πρώτους διαβάτες. Ένα βουητό ανέβαινε λίγο-λίγο από γύρω. Από μακριά, τα πρώτα ομαδικά βήματα πάφλασαν στην άσφαλτο. Μάτια υψώνονταν στον ουρανό, έψαχναν. Όμως σ' όλη αυτήν την κίνηση που άρχιζε και πύκνωνε σε μικρές συντροφιές, σε ομάδες που ξεκινούσαν για το κέντρο, δεν ξεχώριζες ταραχή ή αγωνία. Μια διάθεση ευφορίας, κέφι ανάλαφρο, αλλόκοτο, ξεσήκωνε τις ψυχές, πρωινό αγέρι που κολπώνει το πανί. Στα μάτια των ανθρώπων που αντικρύζονταν, έφεγγε ένα χαρούμενο ξάφνιασμα, σάμπως όλος αυτός ο κόσμος να μάθαινε ξαφνικά πως έχει μέσα του κρυμμένα νιάτα".

Άγγελου Τερζάκη, Ελληνική εποποιΐα 1940-1941


Ετσι είναι. Η απάντηση στην ωμή βία των τυράννων είναι η βία και όχι τα λουλούδια. Αρκεί αυτή να προέρχεται σύσσωμη από τους καταπιεζόμενους.


Πάντα υπέρ των δίκαιων πολέμων.

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας...


...μεταμφιεσμένοι σε ευσεβείς παππούληδες.

Ψυχή βαθιά


1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου. Δύο αδέρφια, δύο στρατόπεδα, ένας λαός, κατακερματισμένος. Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη δεν επιχειρεί να δώσει τόσο πολιτική ή ιδεολογική διάσταση στο ζήτημα, όσο ανθρωπιστική. Και αναλογικά με αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν φιλοδοξεί ούτε να διεισδύσει στα άδυτα του ελληνικού εμφυλίου ούτε να εξηγήσει τα βαθύτερα αίτια και να αποδώσει ευθύνες. Είναι η ιστορία δύο αγοριών, δύο αδερφών, που βρέθηκαν στη δίνη ενός πολέμου μάλλον χωρίς να θέλουν, μάλλον χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν.

Αυτή η ιστορία είναι και ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται η ταινία, οπότε κάθε κριτική για το κατά πόσο δίνει όλες τις πτυχές του πολέμου ε
ίναι ανούσια. Στο κάτω κάτω όποιος ενδιαφέρεται να μάθει για τον Εμφύλιο ας πιάσει να διαβάσει κανένα ιστορικό βιβλίο ή πηγή ή ακόμα και να ρωτήσει τον παππού του! Όπως ο γράφων... Αισθητικά πάντως η ταινία είναι σχεδόν άψογη. Η φθινοπωρινή φύση της Καστοριάς, το χιονισμένο τοπίο, το καστ των ηθοποιών... Σε μεταφέρουν για λίγο στην εποχή εκείνη. Στο πεδίο των μαχών, μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.


Μια "εναλλακτική" άποψη...


...που με βρίσκει αρκετά σύμφωνο.

Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται από το anarkismo.net

Τέρμα στην "εξαρχειοποίηση" του αναρχισμού


Πέθανε με το μεταπολιτευτικό κράτος
Συντροφικά και αλληλέγγυα με τους κατοίκους των Εξαρχείων ενάντια σε κάθε είδους αστυνομοκρατία και φασισμό -
Το μεταπολιτευτικό κράτος πέθανε, το ίδιο και η “εξαρχειοποίηση” του αναρχισμού
Δέν γίνεται νά μήν περάσεις τελικά από τήν μυθοπλασία ή τήν ιδεοληψία, η ουσία είναι νά τήν ξεπεράσεις, μήν γίνει "μόνιμη στέγη" καί σέ διαλύσει. Αργείς, αλλά ο χρόνος, η ανάλυση τής ήττας, τίς κάνει σκόνη! Εμείς είχαμε τόν μύθο τής "πρωτεύουσας" τής αντίστασης στήν εξουσία, η κοινωνία κράτησε αθελά της εκείνον πού εισέπραξε από τό Κράτος καί τά ΜΜΕ πού κατασκεύασαν τά Εξάρχεια σάν ένα "άβατο" καί "κέντρο ανομίας καί τρομοκρατίας".

Θά έλεγα όμως πώς αντανάκλαση τών λαθών μας καί τής ανυπαρξίας οργάνωσης τού αναρχικού χώρου είναι καί η σημερινή εικόνα τής περιοχής τών Εξαρχείων. Διαφορές τού τότε μέ τό τώρα-χωρίς καί η δική μας "γενιά" νά αποφύγει νά γράψει ολέθριες πολιτικές "κληρονομιές" - είναι ποιοτικές καί αντέχουν στήν όποια κακοπροαίρετη σύγκριση καί πολεμική τού τύπου "καί εσείς τότε κάνατε τά ίδια"!

Δέν είναι απόλυτα έτσι ή άν θέλετε είναι καί έτσι αλλά...

Τό μεγαλύτερο λάθος καί αδυναμία είναι πώς αντί νά πολιτικοποιήσουμε τό φαινόμενο τής "άγριας νεολαίας" (πού τσακίζει τό "ράμφος" της στόν τοίχο τών "στόχων τής κυριαρχίας" καί από εκεί στίς φυλακές) φανήκαμε ανεπαρκείς καί ποινικοποιηθήκαμε από ομάδες μέ φασίζουσα καί τραμπούκικη δράση πού μέ τήν δράση τους στήν περιοχή αλλά καί στό κίνημα μέ τά χρόνια, όπου οι αναρχικοί μειοψήφισαν σάν ρεύμα κι αυτό φάνηκε στόν περσινό Δεκέμβρη, απαξιώσανε κάθε πιθανότητα απεύθυνσης καί προσέγγισης στόν ήδη ταλαιπωρημένο καί παραπληροφορημένο από τό Κράτος, κοινωνικό ιστό.

Αυτές οι πρακτικές (τελευταίο "κατόρθωμα" η χιτλερική επιδρομή καί ο εμπρησμός τού εντύπου "Ρεσάλτο" στήν οδό Σολωμού) πού δέν έχουν καμμία σχέση μέ τόν αναρχισμό είναι εξίσου μεγάλη ζημιά καί γιά τά Εξάρχεια προκαλώντας προβλήματα στήν λειτουργία τών επιχειρήσεων αλλά καί στήν κοινωνική διαβίωση τών κατοίκων πού δέν επιθυμούν διαφόρων χρωμάτων "μπράβους" καί "μπάτσους" στό κεφάλι τους!

Ο πολιτικός χουλιγκανισμός είναι εξίσου μεγάλη ζημιά, εμπόδιο καί καρκίνωμα γιά τό σύνολο τού κινήματος καί λειτούργησε καί σέ αυτήν τήν περίσταση σάν χρήσιμο αναλώσιμο εργαλείο γιά τήν νομιμοποίηση τού δόγματος "μηδενικής ανοχής" από τόν υπουργό δημοσίας τάξης καί τούς "αντιεξουσιαστές φίλους" του.
Η μεγαλύτερη "πληγή" όμως πού συνεχίζουμε νά τήν ανοίγουμε είναι πώς αποφεύγουμε νά μάθουμε από αδιέξοδες μεθοδεύσεις τού αγώνα μας. Μία από αυτές ήταν τό ότι αφεθήκαμε ανυποψίαστοι καί ανοργάνωτοι μπροστά στήν Εξαρχειοποίηση καί γκεττοποίηση τού αναρχισμού γύρω από μιά πλατεία πού διευκόλυνε τό Κράτος καί τήν προβοκάτσια του,τήν λάσπη του γιά τούς αναρχικούς, τήν διασπορά τής ηρωϊνης γιά νά μολύνει καί νά ταυτίσει μέ τήν πρέζα κάθε ελεύθερο άνθρωπο πού αρνείται νά "τρυπιέται" μέ τό ναρκωτικό τής εξουσίας!

Τό μεγάλο αυτό πρόβλημα στόν αναρχικό χώρο αλλά καί στά Εξάρχεια θά εξακολουθήσει νά αναπαραγάγει ένα φαύλο κύκλο από προκλητικές επιθέσεις καί σκληρότερες στό μέλλον από τίς μεραρχίες τής εξουσίας όσο συντηρείται ένα κλίμα σιωπής καί ανοχής (εκτός από τήν Αναρχική Αρχειοθήκη καί αυτό τήν τιμά), όσο οι κάθε μορφής συλλογικότητες τού κινήματος δέν παίρνουν θέση απέναντι σέ μιά μηδενιστική καί ισοπεδωτική τάση πού τά προταγματά του περιστρέφονται γύρω από τήν τυφλότητα πού κινεί τόν αυτοσκοπό τής βίας.

Μετά από χρόνια, αποστασιοποιημένα, μακριά από τά μεγάλα ή μικρά λάθη καί πάθη ενός μακροχρόνιου περάσματος καί δράσης από τά Εξάρχεια,θά μπορούσα νά πώ κάτι πολύ απλό,αυτό πού νοιώθω καί αφουγκράζομαι γύρω μου... Η κοινωνία έχει τόσα πολλά προβλήματα από τήν βαρβαρότητα τής καθημερινότητας πού τό τελευταίο πού τήν ενδιαφέρει είναι τί γίνεται στά Εξάρχεια.
Και σέ αυτό έχουμε καί εμείς ευθύνη γιατί προσδιορίσαμε γεωγραφικά,ορίσαμε μιά περιοχή,τόν μικροκοσμό μας σάν αυτοαναφορά ύπαρξης καί δράσης καί μάλιστα αρκετές φορές μέ τρόπο ελιτίστικο, αδιάλλακτο, απαξιωτικό καί εχθρικό απέναντι στήν Κοινωνία. Τά προβλήματα πού προκύπτουν σέ συνοικίες όπως τά Εξάρχεια τό ιδανικό καί τό αμεσοδημοκρατικό είναι νά επιλύονται μεταξύ τών κατοίκων της μέ τόν διάλογο καί τήν πρωτοβουλία υπεράσπισης τών σχέσεων καί τών ισορροπιών από όλους τούς κατοίκους,τούς πολιτικούς χώρους, τά καταστήματα καί τίς συλλογικότητες.

Κάθε άλλο "μέτρο" όπως αυτό τής επίδειξης δύναμης μέ όλες τίς μορφές αστυνομοκρατίας είναι παλαιά, άχρηστη καί άστοχη "συνταγή" από τό αρχείο επιχειρήσεων "αρετής" πού εξυπηρετεί όχι μόνο τό θέαμα αλλά μπορεί νά έχει τραγική κατάληξη μέ σφαίρες καί αίμα όπως έχει δείξει καί στό παρελθόν.
Οι κάτοικοι,οι ενεργοί πολίτες στά Εξάρχεια σέ συνεργασία μέ όλους τούς συντρόφους αναρχικούς καί αντιεξουσιαστές μπορούν πράγματι νά εργασθούν γιά τό συλλογικό καλό τής περιοχής τους καί νά ξεδιπλώσουν τόν μεταξύ τους πολιτισμό αφού στό κέντρο βάλουν όλα όμως τά ζητήματα πού θίγουν τήν ασφάλεια καί τήν αρμονία τής περιοχής. Τών πάνοπλων μπάτσων μέ στολή αλλά καί τών άλλων "χωρίς στολή" πού "μοχθούν" νά φέρουν τούς πρώτους!

Ελπίζω μετά από 20 χρόνια από τώρα νά έχουμε γίνει καλύτεροι σάν άνθρωποι ,νά έχουμε "τινάξει" τά μυαλά μας μέ τόν "δυναμίτη" τής αυτοκριτικής, νά μήν μιλάμε γιά Εξάρχεια,γιά διμοιρίες,κλούβες καί τάγματα εφόδου καί τραμπουκισμούς πού καίνε βιβλιοπωλεία,σπάνε μαγαζιά ή ξυλοκοπούν συντρόφους από αριστερές οργανώσεις αλλά γιά τά Εξάρχεια όπου θά ξανακαθήσουν νά εκφρασθούν όλες οι απόψεις καί οι ιδέες στήν πλατεία χωρίς τήν ανασφάλεια καί τόν φόβο πού σπέρνει ο πολιτικός μας αυτισμός, τό "επαναστατικό μας αλάθητο", τό μίσος καί η έχθρα γιά τόν διπλανό επειδή τολμά νά καταθέτει τό διαφορετικό από εμάς!

Γιά αυτόν τόν Κόσμο χωρίς κανενός είδους τρόμο άλλωστε δέν αγωνισθήκαμε,γίνει δέν γίνει αύριο η επανάσταση...;

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)

μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

Εξάρχεια


Αναδημοσίευση από το δελτίο τύπου μιας φανταστικής εφημερίδας σε ένα παράλληλο σύμπαν:

"Μετά το νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί από την Ελληνική Τρομολαγνεία στο αυτόνομο κρατίδιο των Εξαρχείων -της φυλής των μολοτωφόρων, των κακών αντιεξουσιαστών και των γκραφιτάδων, το οποίο συνιστά εχθρό της χώρας και των φιλήσυχων Ελλήνων πολιτών, κρίνεται απαραίτητη,
διά την παραμονή μας σε αυτό, η κατοχή του κάτωθι διαβατηρίου (κλικ ΕΔΩ)."

Πώς να μην ειρωνεύομαι; Σε μια κυβέρνηση με τρέντι και φαντεζί ονόματα, το υπουργείο με το πλέον ηλίθιο όνομα, Προστασίας του Πολίτη, καθιστά τελικά όντως απαραίτητη την προστασία του πολίτη από τους επικίνδυνους για τη δημόσια υγεία, ανεγκέφαλους μπλε ένστολους και τους χουντοδεξιούς ανεκδιήγητους ανωτέρους τους. Και έναν υπουργό που πραγματικά δεν ξέρω τι παιχνίδι παίζει.


Οι κούφιοι άνθρωποι


Στίχοι: Thomas Elliot
Μουσική: Ωχρά Σπειροχαίτη


Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό


Καλώς ήρθες παράξενε


Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου, μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.

Καλή αρχή λοιπόν! Σε αυτό το blog θα καταγράφονται απόψεις, εντυπώσεις και προβληματισμοί και κάθε καλοπροαίρετη κριτική -θετική ή αρνητική- είναι καλοδεχούμενη.