[μέσα και έξω από τον λαβύρινθο]

Τα δαιδαλώδη μονοπάτια της ζωής
είναι ο λαβύρινθος που περιπλανιέσαι
νεαρέ πρίγκηπα Θησέα
φαίνεται να μην έχει ούτε αρχή ούτε τέλος
στα ίδια σταυροδρόμια
έχεις να αντιμετωπίσεις διαφορετικά διλήμματα
ο μίτος είναι μια απάτη
η Αριάδνη όμως μπορεί και να 'ναι αληθινή
αλλά παραμένει το έπαθλο του εγκλωβισμένου στο λαβύρινθο
και σκέψου να στην κλέψει ένας Διόνυσος
τζάμπα έφαγες τα νιάτα σου στο λαβύρινθο
οι Μινώταυροι που καραδοκούν είναι ο κακός σου εαυτός
πριν ακόμα βγεις ζωντανός
σκέφτεσαι ότι άσπρα πανιά δεν πήρες μαζί σου
ελπίζεις να μη σε δει ο πατέρας σου να γυρνάς

και αυτοκτονήσει.

Σημεία των καιρών

-Είναι γεγονός ότι η χώρα διανύει μία από τις πιο κρίσιμες φάσεις της νεότερης ιστορίας της. Η κατάρρευση είναι γεγονός και η κηδεμονία από αφεντικά που δεν έχουνε πατρίδα επίσημη.

-Ήρθε η ώρα ο καθένας μας, μέχρι και το τελευταίο πρόσωπο, συλλογικότητα ή φορέα, να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

-Η χθεσινή μέρα ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Οι χιλιάδες λαού που διαδήλωσαν αποτελούν θεμέλιο για μια διαφορετική προοπτική σε αυτόν τον τόπο.

-Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αμαυρωθεί σε καμία περίπτωση από τον τραγικό θάνατο των τριών αθώων ανθρώπων, οι οποίοι είναι τα πρώτα θύματα της χούντας των ΔΝΤ-Ε.Ε. και των ντόπιων υποχείριών τους υπό το οπλισμένο χέρι ανεγκέφαλων και μισάνθρωπων μπάχαλων που παραδοσιακά με τις πρακτικές τους εξυπηρετούν μόνο το συμφέρον των αφεντικών και υπονομεύουν τα γνήσια κοινωνικά κινήματα.

-Φορείς τύπου ΚΚΕ και ΠΑΜΕ αλλά και διαφόρων γκρουπούσκουλων δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην παρούσα συγκυρία εφόσον αρνούνται πεισματικά να αρθρώσουν ρεαλιστικό λόγο που να ανταποκρίνεται στα ελληνικά δεδομένα. Ας ελπίσουμε ότι οι ώρες τους είναι μετρημένες και ότι νέες και φρέσκιες δυνάμεις, με θετικά μηνύματα, θα ξεπροβάλλουν από τους καπνούς των ερειπίων και των δακρυγόνων.

-Η χώρα χρειάζεται μία Άλλη Ανάπτυξη, σύμφωνη με τις δημογραφικές και γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητές της, που να βασίζεται σε επιτυχημένες συνταγές της παράδοσης του τόπου αλλά και άλλων χωρών (Λατινική Αμερική;). Μέτρα και μεταρρυθμίσεις προερχόμενες από τις νεοφιλελεύθερες Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης, που βασίζονται στο ίδιο, καταστροφικό μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόζεται τόσα χρόνια, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούν να δώσουν μακροχρόνιες λύσεις. Εκτός αυτού, ο ελληνικός λαός δεν είναι ραγιάς κανενός παγκοσμιοποιημένου αφεντικού.

-Υπάρχουν λογής και λογής υπεύθυνοι για την κατάρρευση. Ανίκανοι και καρεκλοκένταυροι πολιτικοί αλλά και άπληστοι και βολεψάκηδες πολίτες. Ξένα συμφέροντα που με μαζί με τις ντόπιες ελίτ λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας.

-Καλώ κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ιδιαίτερα τους συνομηλίκους μου, να παραμερίσει όσο μπορεί τις ατομικές επιδιώξεις του και να συμμετέχει ενεργά σε συλλογικές διεργασίες. Είναι χρέος μας να δώσουμε μια νέα προοπτική στον τόπο που μας ανέθρεψε. Γιατί αν αύριο δεν υπάρχει χώρα, δεν θα έχουμε τίποτα, παρά μόνο την λύση της μετανάστευσης.

-Υπάρχει μία ικμάδα αισιοδοξίας μέσα στη στάχτη που άφησε η λαίλαπα των καταστροφέων. Ότι ο λαός μας θα επιβιώσει και θα ζήσει το μέλλον του όχι με πολυτέλεια αλλά με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

ΟΥΤΕ ΔΝΤ ΟΥΤΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι σκέψεις αυτές αφιερώνονται στους αγωνιστές του παρελθόντος που έπεσαν για το συλλογικό συμφέρον και στους αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος που θα συνεχίσουν αυτήν την κληρονομιά.

...

Μπορείς να έχεις
τα πάντα,
αν δεν ζητήσεις
τίποτε.

Οψοποιείον η Ωραία Ελλάς,
κάπου σε μία πάροδο στη Θεσσαλονίκη.

Εσύ, κύριε

-Ποιούς λες;
-Αυτούς που το Κράτος αποκαλεί τρομοκράτες,
αδερφέ μου.
Άλλον ορισμό δεν ξέρω να σου πω.
Γιατί μπορεί κρυφά να τους νιώθω και λίγο
και σε μένα σίγουρα δεν προκαλούν τρόμο.
Τους βγάζουν τώρα στην τηλεόραση και τους δικάζουν
και λεν στον κόσμο ότι αυτοί είν’ εγκληματίες.
Τρομοκρατούν.
Οι δημοσιογράφοι αυτοί έχουν μεγάλα αξιώματα στο βασίλειο του Τίποτα.
Στη ζούγκλα της αστικής δημοκρατίας
είναι οι βρομερές ύαινες που ορμάνε πάνω στα πτώματα,
τα κατακρεουργημένα από το καθεστώς.
Ρε γαμώτο, στο δρόμο να βγούμε
και θα σου δείξω ποιοι με τρομοκρατούν.
Τα καθάρματα της Σιωπής.
Εσύ, κύριε, πού πας, με τη γραβάτα και το γυαλιστερό αυτοκίνητο;
Η γραβάτα σου είναι κόκκινη σαν το αίμα που πίνεις.
Εσύ, κυρά μου; Νεαρέ; Παππού;
Καθημερινά φίλε μου βλέπω μπροστά μου τους συνένοχους στο αληθινό Έγκλημα.

Ξεκινώντας από τον μικρό καθρέφτη του μπάνιου, αν θέλεις.

Ανάσταση

Ξέρω είμαι τρελή αντικομφόρμα. Κανονικά, για την ηλικία μου, θα έπρεπε α) να χλαπακιάζω πασχαλιάτικα εδέσματα, β) να στριμώχνομαι σε κάποιο κλαμπ της περιοχής, γ) να κοιμάμαι ή να κάνω κάτι άσχετο χωρίς να έχω δώσει καθόλου σημασία στα θρησκευτικά έθιμα, ως καθωσπρέπει άθεος. Αλλά βρε παιδί να έχω πάει στην Ανάσταση και μετά να κάθομαι μπροστά στο pc και να γράφω, ε αυτό παραπάει. Πάντως αυτό το μάζεμα στην πλατεία δεν είναι κακή ιδέα. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι είναι λίγο fake η φάση -δηλαδή ακόμα και για έναν κάθε άλλο παρά πιστό όπως εγώ, είναι λίγο εξοργιστικό να αντιλαμβάνομαι πώς κάποια πράγματα έχουν χάσει πέρα για πέρα το νόημά τους. Όλοι ντυμένοι στην τρίχα, οι γκόμενες έτοιμες για παντρειά, οι "γαμπροί" σενιαρισμένοι κι αυτοί (στυλιστική παρατήρηση: αμάν με αυτά τα άσπρα κοστούμια ρε μάγκες πασχαλιάτικα!). Εκτός τόπου και χρόνου εγώ φυσικά... Α, για το νόημα που έλεγα πριν. Δεν μας έφταναν όλα τ' άλλα, θέλετε και φως απ΄τον πανάγιο τάφο να έρθει με charter! Όταν επικεντρώνεται κανείς στην υλική υπόσταση του συμβολισμού, χάνει τελείως την ουσία (καλά, και ποιός πιστεύει ότι εκείνο το φως είναι σταλμένο απ΄τα... Θεία;). Τι θα γινόταν αν τη λαμπάδα στην άναβα εγώ με το σπίρτο βρε χριστιανέ; Το μήνυμα δεν είναι το ίδιο; Αχ, και αντί να ζητάτε επανάσταση ζωντανών μπας και δούμε άσπρη μέρα, ανάσταση νεκρών προσδοκάτε... δεν τους αφήνετε στην ησυχία τους να δούμε τι θα κάνουμε οι "του επάνω";

http://neoisekrisi.wordpress.com/

Σκατά στην αστική δικαιοσύνη

Ως μια ελάχιστη κίνηση συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τον Αυγουστίνο (υπόθεση ζαρντινιέρα...), αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο από το Indymedia, θέλοντας να κάνω γνωστή την νέα, αδιανόητη, υπόθεσή του. Πριν από αυτό όμως, ας θυμηθούμε με ένα βιντεάκι το ανατριχιαστικό συμβάν που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη, το Νοέμβριο του 2006.



Και σαν να μην έφτανε που τα βρομερά καθάρματα της Ασφάλειας τη γλίτωσαν με αστείες ποινές, καλείται τώρα ο νεαρός να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου!


"ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΑ" Κατηγορητήριο εμφανίζει τον κύπριο φοιτητή να έδειρε αστυνομικούς!


Στο “σκαμνί” για... ξυλοδαρμό αστυνομικών(!) οδηγείται ο κύπριος σπουδαστής Αυγουστίνος Δημητρίου, που ξυλοκοπήθηκε άγρια από άνδρες της ΕΛΑΣ στη γνωστή υπόθεση της “ζαρντινιέρας”. Κατηγορητήριο που εκδόθηκε από την εισαγγελία Θεσσαλονίκης τον παρουσιάζει να έχει... χτυπήσει αστυνομικούς “με γροθιές και κλοτσιές”.
Η περίεργη τροπή που πήρε η υπόθεση, περισσότερα από τρία χρόνια μετά το επεισόδιο που συγκλόνισε το πανελλήνιο, έχει προκαλέσει την έντονη αντίδραση τόσο των συγγενών όσο και του συνηγόρου του νεαρού. Επισημαίνουν μάλιστα πως με το κατηγορητήριο επιχειρείται να διαψευστούν ακόμη και οι εικόνες που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες και οι φωτογραφικοί φακοί, οι οποίες στάθηκαν βασικά στοιχεία για την παραπομπή και την καταδίκη των αστυνομικών που ενεπλάκησαν στον ξυλοδαρμό του σπουδαστή.
Ο νεαρός σπουδαστής Αυγουστίνος Δημητρίου παραπέμπεται να δικαστεί για πέντε αδικήματα στο τριμελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης και το κλητήριο θέσπισμα τον εμφανίζει να συμμετέχει σε επεισόδια σε βάρος αστυνομικών, παρότι το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 2006 και μετά το τέλος του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη δεν είχε συμβεί σχεδόν τίποτε. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή ο νεαρός είχε πει πως δεν βρέθηκε ποτέ στους πανεπιστημιακούς χώρους, προσκομίζοντας μάλιστα και σχετικές αποδείξεις από εστιατόριο, αλλά και από μηχάνημα αυτόματων τραπεζικών συναλλαγών που βρίσκεται στην Πυλαία.
Συγκεκριμένα, με το δισέλιδο κατηγορητήριο που υπογράφει η εισαγγελέας πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Αγορίτσα Καράτζιου, ο Αυγουστίνος Δημητρίου κατηγορείται για απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης, στάση, διατάραξη κοινής ειρήνης, πρόκληση διακεκριμένων φθορών και αντίσταση κατά της αρχής. Ειδικότερα, οι εισαγγελικές αρχές τον κατηγορούν πως ήταν στην πλατεία Χημείου του ΑΠΘ, “έσπαζε και πετούσε μάρμαρα σε αστυνομικούς και συμμετείχε σε ομάδα που πετούσε βόμβες μολότοφ”!

“Απώθησε και κτύπησε αστυνομικούς”
Η πέμπτη κατηγορία, της αντίστασης, είναι αυτή που έχει προκαλέσει εντύπωση για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας με θύμα τον κύπριο σπουδαστή. “Μεταχειρίστηκε βία για να εξαναγκάσει υπάλληλο να παραλείψει νόμιμη πράξη”, αναφέρεται στο κατηγορητήριο. “Όταν έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς και αυτοί επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους κτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του, προκειμένου να μην πραγματοποιήσουν τη σύλληψή του”, καταλήγει.
Χαρακτηριστικό είναι πως αυτή η σκηνή που περιγράφεται δεν έχει καταγραφεί από τις τηλεοπτικές κάμερες, που αποτέλεσαν στοιχείο της ανάκρισης για την υπόθεση της “ζαρντινιέρας”. Αντίθετα, καταγράφηκε ότι ο νεαρός πλησίασε τους αστυνομικούς, αυτοί πέταξαν τον σκούφο που φορούσε και χωρίς να προλάβει να αντιδράσει άρχισαν αμέσως να τον χτυπούν, με συνέπεια να τραυματιστεί σοβαρά και να καταλήξει στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε επί ημέρες.


Το κείμενο νομίζω ότι τα λέει όλα... τι να συμπληρώσει κανείς...


Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή από τη θέση μου είναι να ευχηθώ κουράγιο στο παιδί... Αυγουστίνο, κράτα γερά.

Ωδή εις τον πτωχόν έλληνα...

...που παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις.


Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Τρώες


Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—


Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

(Αυτο)κριτική

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ


Νέοι της Σιδώνος, 1970



Κανονικά δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο

Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,

Κορίτσια δροσερά - αρτιμελή αγόρια

γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.

Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας

Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,

Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην ήπειρο

για ήρωες που σκοτώθηκαν σ' άλλα χρόνια,

Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,

Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.

Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή

Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας

Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό - κατόπιν τούτου

Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω

Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,

Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.


(Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

[...]

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν το blog μου έχει λόγο ύπαρξης ή αν είναι άλλη μια παπαριά μέσα στις εκατοντάδες του Internet. Αυτή η υπαρξιακή αμφιβολία προέκυψε τελευταία διαβάζοντας μερικά απίστευτα blogs τύπου πορτατίφ αλλά και άλλα και λέω πού πάω ο άμοιρος. Λέω αυτή τη φορά να ξεχάσω ότι γράφοντας εδώ απευθύνομαι σε κάποιον -έστω και λιγοστό αλλά δεν με απασχολεί- κόσμο που το διαβάζει και θα γράψω ό,τι να ΄ναι και όπως το σκέφτομαι, χωρίς να ανησυχώ για το αν οι σκέψεις μου έχουν μια σειρά ή βγάζουν κάποιο νόημα ή συμπέρασμα. Έτσι κι αλλιώς το blog αυτό δεν εξυπηρετεί κάποιον μεγαλόπνοο σκοπό: καταγράφω τις απόψεις μου αφενός για να τις βλέπω μπροστά μου (!) και αφετέρου για να τις μοιράζομαι. Δεν επιδίωξα ποτέ ούτε βαθυστόχαστη κριτική να κάνω ούτε ιδεολογική/ πολιτική καθοδήγηση (ακόμα και να 'χα τα προσόντα πάλι δεν παίζει να το έκανα αυτό το τελευταίο ειδικά!). Βέβαια, δεν κρύβω ότι θα ένιωθα μια γλυκιά ικανοποίηση αν αυτά που διαβάζει κάποιος εδώ συνιστούν ερέθισμα και τροφή για σκέψη. Και σίγουρα είναι πολύ όμορφο όταν δυο-τρεις με συναντούν και μου λένε πολύ ωραίο blog. Τιμή μου!

Η αλήθεια είναι πάντως ότι το blog αυτό ξεκίνησε κυρίως λόγω μιας αναγκαιότητας: για διοχέτευση σκέψεων και συναισθημάτων σε μια προσωπικά δύσκολη περίοδο. Την τρέχουσα περίοδο όμως για να είμαι ειλικρινής, ούτε πολύ ελεύθερο χρόνο έχω να αφιερώσω μπροστά στο λάπτοπ (και χαίρομαι γι' αυτό, γιατί η πραγματική ζωή δεν είναι στα pixels) ούτε τόσο την αναγκαιότητα νιώθω να εκφραστώ μέσω του πληκτρολογίου (μπορεί να διαψευστώ στη συνέχεια παρ' όλα αυτά).

Πόσο θα ήθελα όμως να αφιερώσω ένα ποστ στον Κροπότκιν! Τον μεγάλο αναρχικό δάσκαλο, τον Πρίγκηπα της Αναρχίας (πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 1921), του οποίου τα διδάγματα φώτισαν μία σχετικά θολή εικόνα που είχα για τα κίνητρα των ανθρώπινων πράξεων και την ηθική (αναφέρομαι στο βιβλίο του "Αναρχική Ηθική"- μόνο αυτό έχω καταφέρει να διαβάσω μέχρι τώρα ολόκληρο και κάποια ξώφαλτσα αποσπάσματα από δω κι από κει). Αλλά ελπίζω να βρω τον χρόνο και την όρεξη να διαβάσω περισσότερο Κροπότκιν και να κάνω στο μέλλον μία αρκετά πλήρη δημοσίευση σχετικά με το έργο του. Ορίστε, πάλι υπόσχομαι αναλύσεις για το μέλλον όπως είχα υποσχεθεί πιο παλιά για τους Ζαπατίστας!

Πολλή κουβέντα έγινε αυτή την περίοδο σχετικά με το έθνος. Οι σκέψεις μου αυτή τη στιγμή είναι ότι το έθνος δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο αλλά μία φαντασιακή θέσμιση, που ρόλος της είναι να αποτελέσει μία συνιστώσα κοινωνικής συνοχής. Είναι η συνειδητοποίηση της ετερότητας (και όχι ανωτερότητας) ενός λαού ως προς έναν άλλο λαό. Ετερότητα όχι με κριτήρια αίματος ή φυλής αλλά με κριτήρια πολιτισμικά, γεωμορφολογικών και κλιματολογικών συνθηκών, κοινής πορείας μέσα στο χρόνο ενδεχομένως και κυρίως: με κριτήριο την αίσθηση κοινής μοίρας. Η άποψη μου είναι ότι στην εποχή μας δεν έχει νόημα να είναι κάποιος αντι-εθνικός αλλά πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα (όπως είπε και ο Μπακούνιν...). Υπέρ της αλληλεγγύης των εθνών και των λαών αλλά πάντα με συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων αναγκών του τόπου στον οποίο ζει, δρα και παράγει. Πάντως, όταν ανοίγουμε τέτοια ζητήματα πρέπει να προσέχουμε τις ισορροπίες -που είναι πολύ λεπτές, γιατί το σύνθημα "κοιμάσαι πατριώτης και ξυπνάς εθνικιστής" δεν είναι πάντα παράλογο...

Κράτος... σκέφτομαι ώρες ώρες πόσο αφελείς είναι ορισμένοι αναρχικοί (που δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να είναι και γαμώ τα παιδιά) όταν έχουν ως πρόταγμα την κατάργηση του Κράτους. Δεν διαφωνώ ότι η έννοια του Κράτους συνδέεται εγγενώς με τη βία αλλά ας δούμε την παρούσα συγκυρία. Ποιοί άλλοι είναι κατά του Κράτους; Οι νεοφιλελεύθεροι "φίλοι μας" που επιδιώκουν ελεύθερη αγορά και παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Σκέφτηκε ποτέ κανένας αναρχικός ότι αν πραγματοποιηθεί αποδόμηση του Κράτους στη φάση που βρισκόμαστε, αυτή θα γίνει με τους όρους και τους κανόνες της Αγοράς και του Κεφαλαίου και όχι με τους αντικαπιταλιστικούς-αντιεξουσιαστικούς-σοσιαλιστικούς όρους που φαντασιώνεται ένας αναρχικός;

Μετανάστες... Ναι, οι μετανάστες είναι αδέρφια μας. Μακάρι η αγκαλιά μας να τους χωρούσε όλους. Δυστυχώς όμως αυτό το τελευταίο είναι αδύνατο και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Και με στεναχωρεί που γίνεται λόγος για ιθαγένεια μόνο και όχι για μεταναστευτικό ζήτημα. Γιατί υπάρχουν μετανάστες; Υπάρχουν πόλεμοι, φτώχεια, καταπίεση. Που τα προκαλούν καταρχήν οι Δυνατοί της Γης και η ανάγκη και η δίψα του Κεφαλαίου για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών... (Γι' αυτό ας προσέχουν λίγο τα αμερικανόδουλα νεοφιλελεύθερα τσιράκια που στα γκρουπάκια τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους μετανάστες και τα δικαιώματά τους. Ίσα που κάποιοι απ' αυτούς έχουν ή ονειρεύονται και Ινδούς υπηρέτες για τις βίλες τους). Πώς θα δοθούν λύσεις διεθνώς αλλά και σε τοπικό επίπεδο; Στην Ελλάδα πάντως βλέπουμε ότι το πρόβλημα διογκώνεται και πρέπει να γίνει κάτι, να βρεθεί μία λύση, μία διέξοδος. Και εδώ είναι η τεράστια βλακεία της Αριστεράς, που μπουρδολογεί αρειμανίως για το ζήτημα. Γιατί είναι φανερό ότι η παρούσα κατάσταση είναι μη βιώσιμη για όλους μας, ντόπιους και μετανάστες... Αν είναι όμως να βάλουμε ελεύθερους σκοπευτές στα σύνορα, προτιμώ το ελληνικό κρατίδιο να καταρρεύσει.

Πωπώ, τελικά είχα αρκετά να πώ! Κλείνω με ένα αγαπημένο τραγουδάκι από τον Bob Marley.