[...]

Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν το blog μου έχει λόγο ύπαρξης ή αν είναι άλλη μια παπαριά μέσα στις εκατοντάδες του Internet. Αυτή η υπαρξιακή αμφιβολία προέκυψε τελευταία διαβάζοντας μερικά απίστευτα blogs τύπου πορτατίφ αλλά και άλλα και λέω πού πάω ο άμοιρος. Λέω αυτή τη φορά να ξεχάσω ότι γράφοντας εδώ απευθύνομαι σε κάποιον -έστω και λιγοστό αλλά δεν με απασχολεί- κόσμο που το διαβάζει και θα γράψω ό,τι να ΄ναι και όπως το σκέφτομαι, χωρίς να ανησυχώ για το αν οι σκέψεις μου έχουν μια σειρά ή βγάζουν κάποιο νόημα ή συμπέρασμα. Έτσι κι αλλιώς το blog αυτό δεν εξυπηρετεί κάποιον μεγαλόπνοο σκοπό: καταγράφω τις απόψεις μου αφενός για να τις βλέπω μπροστά μου (!) και αφετέρου για να τις μοιράζομαι. Δεν επιδίωξα ποτέ ούτε βαθυστόχαστη κριτική να κάνω ούτε ιδεολογική/ πολιτική καθοδήγηση (ακόμα και να 'χα τα προσόντα πάλι δεν παίζει να το έκανα αυτό το τελευταίο ειδικά!). Βέβαια, δεν κρύβω ότι θα ένιωθα μια γλυκιά ικανοποίηση αν αυτά που διαβάζει κάποιος εδώ συνιστούν ερέθισμα και τροφή για σκέψη. Και σίγουρα είναι πολύ όμορφο όταν δυο-τρεις με συναντούν και μου λένε πολύ ωραίο blog. Τιμή μου!

Η αλήθεια είναι πάντως ότι το blog αυτό ξεκίνησε κυρίως λόγω μιας αναγκαιότητας: για διοχέτευση σκέψεων και συναισθημάτων σε μια προσωπικά δύσκολη περίοδο. Την τρέχουσα περίοδο όμως για να είμαι ειλικρινής, ούτε πολύ ελεύθερο χρόνο έχω να αφιερώσω μπροστά στο λάπτοπ (και χαίρομαι γι' αυτό, γιατί η πραγματική ζωή δεν είναι στα pixels) ούτε τόσο την αναγκαιότητα νιώθω να εκφραστώ μέσω του πληκτρολογίου (μπορεί να διαψευστώ στη συνέχεια παρ' όλα αυτά).

Πόσο θα ήθελα όμως να αφιερώσω ένα ποστ στον Κροπότκιν! Τον μεγάλο αναρχικό δάσκαλο, τον Πρίγκηπα της Αναρχίας (πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 1921), του οποίου τα διδάγματα φώτισαν μία σχετικά θολή εικόνα που είχα για τα κίνητρα των ανθρώπινων πράξεων και την ηθική (αναφέρομαι στο βιβλίο του "Αναρχική Ηθική"- μόνο αυτό έχω καταφέρει να διαβάσω μέχρι τώρα ολόκληρο και κάποια ξώφαλτσα αποσπάσματα από δω κι από κει). Αλλά ελπίζω να βρω τον χρόνο και την όρεξη να διαβάσω περισσότερο Κροπότκιν και να κάνω στο μέλλον μία αρκετά πλήρη δημοσίευση σχετικά με το έργο του. Ορίστε, πάλι υπόσχομαι αναλύσεις για το μέλλον όπως είχα υποσχεθεί πιο παλιά για τους Ζαπατίστας!

Πολλή κουβέντα έγινε αυτή την περίοδο σχετικά με το έθνος. Οι σκέψεις μου αυτή τη στιγμή είναι ότι το έθνος δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο αλλά μία φαντασιακή θέσμιση, που ρόλος της είναι να αποτελέσει μία συνιστώσα κοινωνικής συνοχής. Είναι η συνειδητοποίηση της ετερότητας (και όχι ανωτερότητας) ενός λαού ως προς έναν άλλο λαό. Ετερότητα όχι με κριτήρια αίματος ή φυλής αλλά με κριτήρια πολιτισμικά, γεωμορφολογικών και κλιματολογικών συνθηκών, κοινής πορείας μέσα στο χρόνο ενδεχομένως και κυρίως: με κριτήριο την αίσθηση κοινής μοίρας. Η άποψη μου είναι ότι στην εποχή μας δεν έχει νόημα να είναι κάποιος αντι-εθνικός αλλά πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα (όπως είπε και ο Μπακούνιν...). Υπέρ της αλληλεγγύης των εθνών και των λαών αλλά πάντα με συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων αναγκών του τόπου στον οποίο ζει, δρα και παράγει. Πάντως, όταν ανοίγουμε τέτοια ζητήματα πρέπει να προσέχουμε τις ισορροπίες -που είναι πολύ λεπτές, γιατί το σύνθημα "κοιμάσαι πατριώτης και ξυπνάς εθνικιστής" δεν είναι πάντα παράλογο...

Κράτος... σκέφτομαι ώρες ώρες πόσο αφελείς είναι ορισμένοι αναρχικοί (που δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να είναι και γαμώ τα παιδιά) όταν έχουν ως πρόταγμα την κατάργηση του Κράτους. Δεν διαφωνώ ότι η έννοια του Κράτους συνδέεται εγγενώς με τη βία αλλά ας δούμε την παρούσα συγκυρία. Ποιοί άλλοι είναι κατά του Κράτους; Οι νεοφιλελεύθεροι "φίλοι μας" που επιδιώκουν ελεύθερη αγορά και παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Σκέφτηκε ποτέ κανένας αναρχικός ότι αν πραγματοποιηθεί αποδόμηση του Κράτους στη φάση που βρισκόμαστε, αυτή θα γίνει με τους όρους και τους κανόνες της Αγοράς και του Κεφαλαίου και όχι με τους αντικαπιταλιστικούς-αντιεξουσιαστικούς-σοσιαλιστικούς όρους που φαντασιώνεται ένας αναρχικός;

Μετανάστες... Ναι, οι μετανάστες είναι αδέρφια μας. Μακάρι η αγκαλιά μας να τους χωρούσε όλους. Δυστυχώς όμως αυτό το τελευταίο είναι αδύνατο και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Και με στεναχωρεί που γίνεται λόγος για ιθαγένεια μόνο και όχι για μεταναστευτικό ζήτημα. Γιατί υπάρχουν μετανάστες; Υπάρχουν πόλεμοι, φτώχεια, καταπίεση. Που τα προκαλούν καταρχήν οι Δυνατοί της Γης και η ανάγκη και η δίψα του Κεφαλαίου για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών... (Γι' αυτό ας προσέχουν λίγο τα αμερικανόδουλα νεοφιλελεύθερα τσιράκια που στα γκρουπάκια τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους μετανάστες και τα δικαιώματά τους. Ίσα που κάποιοι απ' αυτούς έχουν ή ονειρεύονται και Ινδούς υπηρέτες για τις βίλες τους). Πώς θα δοθούν λύσεις διεθνώς αλλά και σε τοπικό επίπεδο; Στην Ελλάδα πάντως βλέπουμε ότι το πρόβλημα διογκώνεται και πρέπει να γίνει κάτι, να βρεθεί μία λύση, μία διέξοδος. Και εδώ είναι η τεράστια βλακεία της Αριστεράς, που μπουρδολογεί αρειμανίως για το ζήτημα. Γιατί είναι φανερό ότι η παρούσα κατάσταση είναι μη βιώσιμη για όλους μας, ντόπιους και μετανάστες... Αν είναι όμως να βάλουμε ελεύθερους σκοπευτές στα σύνορα, προτιμώ το ελληνικό κρατίδιο να καταρρεύσει.

Πωπώ, τελικά είχα αρκετά να πώ! Κλείνω με ένα αγαπημένο τραγουδάκι από τον Bob Marley.