Φοιτητικά


Με αφορμή το βίντεο σχετικά με τον ξυλοδαρμό ανθρώπου με ειδικές ανάγκες από την αστυνομία κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων στην Αγγλία (ΕΔΩ), στο οποίο μάλιστα ο άτυχος νέος δέχεται και την άθλια επίθεση του δημοσιογράφου-φερεφώνου της εξουσίας (θεωρώ κυβέρνηση και αστυνομία), αλλά και τις αντιδράσεις που έχουν ξεκινήσει για τις μεταρρυθμίσεις στα ελληνικά Πανεπιστήμια, αναδημοσιεύω ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από το blog βλέμμα. Λέει πολύ λίγα αλλά εύστοχα.


Η βοή των πλησιαζόντων

Οι φοιτητικές ταραχές στη Βρετανία, επί αρκετές εβδομάδες, αποτελούν συνέχεια σε ανάλογη αναταραχή που διατρέχει τους νεανικούς πληθυσμούς στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία. Σε όλη την Ευρώπη, στο πλούσιο κέντρο και την φτωχή περιφέρεια, η νεολαία πρώτη αντιδρά στην περιστολή του κράτους πρόνοιας, όπως αυτή εκφράζεται στην παιδεία, στον πολιτισμό, στον κοινωνικό μισθό.

Οι Βρετανοί φοιτητές δεν αντιδρούν μόνο στην αύξηση των διδάκτρων και οι ηπειρωτικοί Ευρωπαίοι δεν αντιδρούν μόνο σε μεταρρυθμίσεις που αποσκοπούν στην κυνική σύνδεση της παιδείας με την παραγωγή. Αντιδρούν διότι καλούνται να χρηματοδοτήσουν αδρά τις σπουδές τους και να διαθέσουν τη νιότη και τη ζωτικότητά τους, χωρίς να λαμβάνουν καν μια καριέρα· απεναντίας, οδηγούνται σε ένα επισφαλές περιβάλλον, εργασιακά και κοινωνικά, εκ των προτέρων φτωχό και αυστηρά προδιαγεγραμμένο.

Οι νέοι των αναταραχών είναι οι, κατά τεκμήριο, πιο μορφωμένοι και υποσχόμενοι, οι γόνοι των μεσοστρωμάτων που θα ανατροφοδοτούσαν την κυκλοφορία των ελίτ με νέα ζωτικότητα και νέες ευαισθησίες, που θα έδιναν νέο περιεχόμενο στις δημοκρατίες της ύστερης νεωτερικότητας. Η αντίδρασή τους είναι η εναντίωσή τους σε έναν μείζονα αποκλεισμό που τους απειλεί: αποκλεισμό από την κοινωνική κινητικότητα, αποκλεισμό από το μέλλον, συμπίεση σ’ ένα δυσφορικό παρόν.

Αυτό που βλέπουμε στην ταραγμένη Ευρώπη σήμερα είναι πνευματική κόπωση, ανίκανες ηγεσίες, κοινωνική στασιμότητα, συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, εξουθένωση του συλλογικού βίου, σχετικοποίηση των ηθικών αξιών, αποθέωση του ατομικιστή θηρευτή. Υπό μία έννοια, η ποικίλη Ευρώπη είναι σαν να βιώνει ένα μακρύ επώδυνο μεταίχμιο, σαν να μεταβαίνει από τα καταγωγικά πεδία της ελληνικής δημοκρατίας και της ρωμαιοχριστιανικής οικουμενικότητας προς μια δυσοίωνη μετανεωτερική ρευστότητα. Σαν να περιμένει την επέλαση των βαρβάρων. Αυτή η βοή των πλησιαζόντων ταράζει τους νέους της γηραιάς Αλβιόνος, της γηραιάς Ευρώπης.

[...]


Τώρα που φτάνω στο τέλος... σκέφτομαι πώς θα αποχωριστώ το σπίτι μου.
Η μόνη παρηγοριά είναι ότι το σπίτι μου θα συνεχίσει να έχει ανθρώπους που είναι φτιαγμένοι από την ίδια ουσία με μένα. Είμαι σίγουρος γι' αυτό.

Ναι, αυτό είναι μια παρηγοριά.

Βόλτα στην πόλη [παλιά]


Τα φώτα της πόλης σαν φαντάσματα με παρακολουθούν
όταν η πόλη είναι εχθρική
μέσα από τα γυάλινα μάτια τους με κοιτούν οι βαθμοφόροι
και είναι τόσο κυνικοί
οι άνθρωποι από δίπλα μου σαν ξένοι περνούν
αφιλόξενοι περαστικοί

Νιώθω ότι η πόλη δε με χωρά
όταν μόνος πια περπατώ χωρίς εσένα
ανυπόφορα ασφυκτικοί
είναι οι δρόμοι που περπατούσαμε μονάχοι μαζί
υπάρχεις παντού κι όμως τώρα είσαι τόσο μακριά μου
είναι η σκέψη μου που σε βγάζει πάντα μπροστά μου

Μόνο το φεγγάρι με κοιτάει και σωπαίνει
μέσα στο ματωμένο φόντο
ξέρει άραγε τι με περιμένει;
μου χαμογελά θλιμμένα
με λούζει με μελαγχολικό φως
και μου υπόσχεται
μου υπόσχεται…

Δίνοντας μάχες...


Στον πόλεμο που όλοι είμαστε εμπλεκόμενοι ένας βασικός εχθρός είναι ο κακός μας εαυτός.


Rudyard Kipling - If

If you can keep your head when all about you
are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
but make allowance for their doubting too;

If you can wait and not be tired by waiting,
or being lied about, don't deal in lies,
or being hated, don't give way to hating,
and yet don't look too good, nor talk too wise;

If you can dream-and not make dreams your master;
If you can think-and make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster,
and treat those two impostors just the same;

If you can bear to hear the truth you've spoken
twisted by knaves to make a trap for fools,
or watch the things you gave your life to, broken,
and stoop and build 'em up with worn-out-tools;

If you can make one heap of all your winnings,
and risk it on one turn of pitch-and-toss,
and lose, and start again at your beginnings
and never breathe a word about your loss;

If you can force your heart and nerve and sinew
to serve your turn long after they are gone,
and so hold on when there is nothing in you
except the will which says to them: «Hold on!»

If you can talk with crowds and keep your virtue,
or walk with Kings-nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If old men count with you, but none too much;

If you can feel the unforgiving minute
with sixty seconds' worth of distance run,
yours is the Earth and everything that's in it,
and which is more- you'll be a Man, my son!


Για μεταφράσεις στα ελληνικά πατήστε ΕΔΩ.

Το τρελοβάπορο


Τι καλοκαίρι και τούτο! Πάλι ήμουν τυχερός και ταξίδεψα σ’ ένα σωρό μέρη και τώρα θα προσπαθήσω να διηγηθώ την ιστορία αυτή.

Από τον Αστακό της Αιτωλοακαρνανίας, στην όμορφη τοποθεσία με το απάνεμο λιμάνι και κάποιες μολυσμένες από τις ιχθυοκαλλιέργειες θάλασσες, όπου το πολλά υποσχόμενο eco κάμπινγκ απέτυχε σε διοργάνωση και συμμετοχή, βρεθήκαμε για ελεύθερο κάμπινγκ κάπου απέναντι, στο ημι-παρθένο νησάκι Κάλαμος. Ναυαγοί! Ανεβήκαμε σε μονοπάτια και περπατήσαμε μέχρι τον οικισμό για να προμηθευτούμε νερό και αναψυκτικά, φάγαμε τον άμπακο από κονσέρβες, μας πολιόρκησαν νυχτερίδες και τελικά μείναμε μέχρι αργά να παρατηρούμε τον έναστρο ουρανό και να σχολιάζουμε τις ανησυχίες μας για το σύμπαν και τον άνθρωπο (όπως είθισται φυσικά σε τέτοιες περιπτώσεις). Επιστροφή στον πολιτισμό (πφφ) το επόμενο βράδυ με μοχίτο (χεχε) στον Άγιο Νικήτα της Λευκάδας. Από τις θαλάσσιες σπηλιές στο Κάθισμα, ένα στραμπουληγμένο πόδι μας έστειλε στο νοσοκομείο Λευκάδας για να σπάσουμε πλάκα με τις νοσοκόμες και… τον άτυχο φίλο μας. Οι μέρες όμως έφτασαν για να αναχωρήσουμε για Πήλιο. Παίρνοντας λάθος δρόμο -ευτυχώς- από το Αγρίνιο, διασχίσαμε τα ψηλά βουνά της Ευρυτανίας, βγήκαμε φωτογραφίες με το εντυπωσιακό καμπαναριό του Προυσσού και από το πίσω κάθισμα ακούσαμε ιστορίες από την Αντίσταση, για τον Άρη, τον καπετάνιο του Ελάς. Στο Μεγάλο Χωριό φάγαμε κουνέλι και κατσικάκι μαγειρευτά και στο ιστορικό Μικρό Χωριό αποδώσαμε φόρο τιμής στους γενναίους ανθρώπους που αντιστάθηκαν. Αργά τη νύχτα φτάσαμε στην Άνω Γατζέα και με πρώτη ταχύτητα και αρκετό σασπένς ανεβήκαμε στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Στο αυτοοργανωμένο εναλλακτικό κάμπινγκ που στήθηκε εκεί τις επόμενες μέρες, συναντηθήκαμε παλιοί και νέοι φίλοι, βοηθήσαμε, συζητήσαμε, γνωρίσαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους, μαγειρέψαμε, τραγουδήσαμε, κάναμε μπάνιο με κουβά στο παγωμένο ρυάκι και ακολουθήσαμε σιδηροδρομικές ράγες με το φακό για να βρούμε τις σκηνές μας. Βιώσαμε στην πράξη την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, έννοιες ξεχασμένες ή στρεβλωμένες και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο εναλλακτικό κάμπινγκ με την υπόσχεση ότι θα περάσουμε ακόμα καλύτερα. Ένα αυτοκίνητο γεμάτο καλούς φίλους, μερικές μεστές συζητήσεις και ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα ήταν ο καλύτερος επίλογος για την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.
Από τον Παλιό Άγιο Παντελεήμονα (Πιερίας), όπου φάγαμε νόστιμα φαγητά (μπιφτέκι αγριογούρουνου!) και απολαύσαμε την καταπληκτική θέα, εκεί που η καφεπράσινη κακοτραχαλιά του βουνού συναντά τη λεία γαλάζια θάλασσα, και το κάστρο του Πλαταμώνα, βρέθηκα στη Θάσο, με το επιβλητικό Ψαριό και στους πρόποδές του την πρωτεύουσα, τον Λιμένα. Αποικία των αρχαίων Αθηναίων στο ιδανικότερο ίσως σημείο του νησιού, με το αρχαίο θέατρο να δεσπόζει σε ένα μοναδικό σημείο, από το οποίο οι θεατές έχουν θέα προς τη θάλασσα και τον κόλπο. Φίνα μάρμαρα στοιβαγμένα σε λατομεία που έχουν καταπληγώσει το βουνό, κατάρες για την άναρχη δόμηση, τη λεηλασία της φύσης και τον παρασιτικό τουρισμό και όνειρα για ένα μοντέλο Άλλης ανάπτυξης στους παραθεριστικούς προορισμούς.

Στη Μαρώνεια, τη γη των αρχαίων Κικόνων, στην αγαπημένη μου Θράκη με τους ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους, περιηγηθήκαμε με αρκετή δόση περιπέτειας έξω από το -λανθασμένα- υποτιθέμενο σπήλαιο του Κύκλωπα Πολύφημου, φάγαμε πεντανόστιμο φρέσκο ψάρι και μία χειροποίητη, αρκετά… «πρόστυχη» μελιτζανοσαλάτα, από τις χαμογελαστές αδερφές Ρούλα και Γιάννα, οι οποίες μάλιστα μας έστρωσαν κάτασπρο φρεσκοπλυμένο τραπεζομάντηλο και εμείς βέβαια υποσχεθήκαμε ότι θα τις ξανατιμήσουμε. Όχι μακριά από την Ξάνθη, λίγο μετά από τα συμπαθητικά χωριά Τοξότες και Γαλάνη, ακολουθώντας τη σιδηροδρομική γραμμή που πρώτος κατασκεύασε ένας Οθωμανός σουλτάνος το 19ο αιώνα για να ενώσει την Πόλη με τη Δύση, οδηγηθήκαμε στα περίφημα Στενά του Νέστου και βουτήξαμε στα κρύα νερά του ποταμού που διασχίζει μεγαλοπρεπής και αγέρωχος ψηλές απόκρημνες όχθες και καλοστρωμένες απαλές αμμουδιές.
Σχέδια για Σαμοθράκη. Μαζευόμαστε, ξεκινάμε. Ασυνήθιστο νησί, μοιάζει με κομμάτι από βουνό πεταμένο στη θάλασσα, πλούσιο σε νερά και βλάστηση και μυστηριακό ήδη από την αρχαιότητα. Γυμνιστές, νεοχίπηδες και χύμα-εναλλακτικοί «επαναστάτες» τζίβα-ρίζλα συνθέτουν μία Γούντστοκ κατάσταση με μπόλικο λαϊφστάιλ παρά περιεχόμενο. Ποιος νοιάζεται; Όλοι κάμπινγκ «ανοργάνωτο» και το βράδυ μάζεμα και παρεΐστικο άραγμα στα Θέρμα. Το οτοστόπ είναι τελικά γαμάτο και είναι στάνταρ κατάσταση στο νησί, εξάλλου «όποιος έχει αυτοκίνητο στη Σαμοθράκη το μοιράζεται». Αργά τη νύχτα οριζοντιωθήκαμε στην παραλία κάτω από τον αστροκατάστικτο ουρανό, όπου και εμπνευστήκαμε και θεμελιώσαμε το… κίνημα του «αστρογυμνισμού» [σημ. θρησκειολογικά: γυμνοαστρισμός κατά το ζωροαστρισμός], που προϋποθέτει την παρατήρηση αστεριών και πεφταστεριών και την ανάπτυξη θεωριών για τη ζωή και το θάνατο όντας τσίτσιδος. Στις βάθρες του Φονιά, περπατήσαμε και ανεβήκαμε μονοπάτια, βουτήξαμε στα δροσερά νερά και ήπιαμε πικρό και κρυστάλλινο νερό από τα αφρισμένα καταρρακτάκια. Στη Χώρα, κάτσαμε για καφέ στο Κάστρο αλλά για το περιβόητο γλυκό πίσσα-πούπουλα μάθαμε κατόπιν εορτής (ένας φίλος πάντως εξέφρασε αρκετά αυθόρμητα την ιδέα να αποχωρήσει από το νησί με πίσσα και ροζ πούπουλα). Το επόμενο μεσημέρι, αντί για τη βάθρα Γριά Βάθρα προτιμήσαμε την ταβέρνα Γριά Βάθρα με τις φανταστικές σπεσιαλιτέ (μιάμ!). Κάναμε συντροφιά με μία όμορφη παρέα και την τελευταία μέρα αφού σκαρφαλώσαμε στις βάθρες στον Γρηγοράκη (!) καταλήξαμε όλοι μαζί στη Γριά Βάθρα –που δεν την αλλάζουμε με τίποτα!- όπου συμποσιασθήκαμε επί πέντε ώρες κουβεντιάζοντας και γελώντας και αποχωρήσαμε πανευτυχείς και με μερικά έξτρα κιλά (κυρίως μπύρας). Επίλογος: ένα κρύο ντους με φόντο τη χαραυγή! Τι καλύτερο;


κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα



Λευτεριά στην Παλαιστίνη!


Με αφορμή την πρόσφατη επίθεση των Ισραηλινών κομάντο-πειρατών στο Στόλο της Ελευθερίας που επιδίωξε να σπάσει την πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας και να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στον ταλαιπωρημένο παλαιστινιακό λαό, δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο, που επιχειρεί να εμβαθύνει λίγο περισσότερο πάνω στις διάφορες πτυχές του Παλαιστινιακού Ζητήματος. Να σημειωθεί ότι το αρχικό κείμενο είναι των Α.Φοι.Νο. της Νομικής και πάνω σε αυτό έκανα διάφορες αλλαγές και προσθαφαιρέσεις πέρσι, προκειμένου να μοιραστεί στη σχολή μετά τα γεγονότα, τον βομβαρδισμό και την εισβολή των Ισραηλινού στρατού δηλαδή, στη Γάζα.
Υπάρχουν αρκετές ελλείψεις και πρέπει να τονιστεί πολύ περισσότερο ο ρόλος των εξωτερικών Δυνάμεων (κυρίως των ΗΠΑ) και συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Παλαιστίνης, ειδικότερα τώρα που νέες Δυνάμεις και μάλιστα γειτονικές, έχουν βγει στο προσκήνιο (Ιράν, Τουρκία...). Οπότε κάθε παρατήρηση ή προσθήκη είναι καλοδεχούμενη.


Ιστορικό
Το Παλαιστινιακό ζήτημα γεννήθηκε το 1948, όταν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου υπό την υπαγόρευση των σιωνιστικών πολιτικών απόψεων και το αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος ξεκίνησε η μαζική μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη στην υπό Βρετανική κατοχή Παλαιστίνη όπου κατοικούσαν κυρίως αραβικοί πληθυσμοί, οι οποίοι περίμεναν την ανεξαρτησία τους. Τα Ηνωμένα Έθνη ωστόσο αποφάσισαν τη διχοτόμηση των Παλαιστινιακών εδαφών σε δύο ίσα περίπου κομμάτια, έτσι ώστε το ένα να αποτελέσει το ανεξάρτητο (εβραϊκό) κράτος του Ισραήλ και το άλλο των Παλαιστινίων (αραβικό).
Αυτή απόφαση απηχεί έντονα τα αντικρουόμενα συμφέροντα των Υπερδυνάμεων, Σοβιετικής Ένωσης, Δυτικο-ευρωπαϊκών κρατών και αργότερα ΗΠΑ, στη Μέση Ανατολή.
Από κει και έπειτα η περιοχή μετατράπηκε σε ένα πεδίο συνεχών αραβο-ισραηλινών συγκρούσεων οι οποίες έπαιρναν συχνά διαστάσεις πολέμου. Κυριότερο γεγονός αποτελεί ο περίφημος Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967 που εξαπέλυσε το Ισραήλ ενάντια στον αραβικό συνασπισμό των γειτονικών χωρών και απέσπασε νέα εδάφη, που ανήκαν στους Παλαιστίνιους, εξωθώντας τους στη Λωρίδα της Γάζας, στη Δυτική Όχθη και στα υψώματα του Γκολάν.




Τα μεγάλα συμφέροντα στην περιοχή
Βασική συνιστώσα του Μεσανατολικού ζητήματος (το Παλαιστινιακό είναι κομμάτι αυτού) αποτελούν τα συμφέροντα των Υπερδυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η περιοχή αποτελεί πεδίο παγκόσμιων γεωπολιτικών συγκρούσεων λόγω των σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει και συνάμα του στρατηγικού της ρόλου.
Συγκεκριμένα, η ταύτιση και η χωρίς όρους στήριξη της αμερικανικής πολιτικής στο Ισραήλ -υπό την πίεση και των πολύ ισχυρών εβραϊκών λόμπυ στους κόλπους των αμερικανικών κυβερνήσεων- καταδεικνύει την πάγια και οργανωμένη (οικονομική, πολιτική και στρατιωτική) ανάμειξη των Η.Π.Α. στην περιοχή με σκοπό τον έλεγχό της.
Αυτή η τακτική δεν είναι καινούρια αλλά μέρος μιας διαχρονικής προσπάθειας των εκάστοτε Υπερδυνάμεων για επιβολή και κυριαρχία σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη ώστε να εμπεδωθούν τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα.


Εβραϊκή θρησκεία
Οι Εβραίοι ήταν λαός νομαδικός, διασκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η θρησκεία τους, με τη διαδασκαλία της περί «εκλεκτού λαού» του Θεού και της συνακόλουθης ανώτερότητάς τους σε σχέση με τους άλλους «κατώτερους» λαούς, αποτέλεσε το συνεκτικό στοιχείο εκείνο που υπαγορεύοντας την κοινωνική ζωή σε απόλυτο βαθμό (βλ. Ταλμούδ) και επιτάσσοντας αυστηρά τη διατήρηση της καθαρότητας της φυλής, τους επέτρεψε να διατηρήσουν μια εθνολογική ταυτότητα. Διαμόρφωσαν ασφυκτικά κλειστές κοινότητες και εμποδίστηκε η αφομοίωσή τους από τους ντόπιους πληθυσμούς αλλά και η ουσιαστική ένταξή τους στις κοινωνίες που ζούσαν.
Η κλειστή και ελιτίστικη οργάνωση ζωής αλλά και η ανάδειξη πολύ πλούσιων οικογενειών και λόμπυ μέσα στους κόλπους της εβραϊκής κοινότητας οδήγησε τους γηγενείς πληθυσμούς να αναπτύξουν πολλές φορές αντισημιτικά αισθήματα.
Ο Σιωνισμός, πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα χαρακτηρίζεται από εβραϊκό εθνικισμό, ο οποίος εκφράζεται με τον σκοπό της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους που θα συγκεντρώσει όλους τους Εβραίους της διασποράς. Το πέτυχε τελικά το 1948, με την Διακήρυξη της Ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Έκτοτε, η απροθυμία μιας κοινωνίας αποπροσανατολισμένης από τα διδάγματα του Εβραϊσμού και του Σιωνισμού για αρμονική συνύπαρξη με τους ντόπιους αραβικούς πληθυσμούς έχει πνίξει την περιοχή στο αίμα.


Φατάχ και Χαμάς
Το 1987 ήταν η χρονιά της πρώτης Ιντιφάντα, δηλαδή της ένοπλης Παλαιστινιακής αντίστασης, κατά τη διάρκεια της οποίας δημιουργήθηκε η Χαμάς. Η Ιντιφάντα έληξε το 1993, οπότε με μυστικές συνομιλίες, η Φατάχ (το πρώτο κύριο οργανωμένο μέτωπο αντίστασης των Παλαιστινίων ήδη από το 1964 και εκπρόσωπος του αγώνα τους προς τα έξω) κατέληξε στις συμφωνίες του Όσλο με το Ισραήλ, δηλαδή στην αναγνώριση του Ισραηλινού κράτους με αντάλλαγμα την αυτονομία της Γάζας και της Δυτικής Όχθης και την ίδρυση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Οι συμφωνίες αυτές θεωρήθηκαν από πολλούς προδοσία του σκοπού του αγώνα και η Χαμάς αρνήθηκε να τις αναγνωρίσει και να συμμετάσχει στις ακόλουθες εκλογές.
Η επίσιμη Παλαιστινιακή Αρχή συνδέθηκε με αναποτελεσματικότητα που σε συνδυασμό με τη διαφθορά οδήγησε σταδιακά στην πτώση του κύρους της Φατάχ και στην ανάδειξη της Χαμάς.
Στις εκλογές του 2006 η Χαμάς κέρδισε αποτυπώνοντας έτσι τη νομιμοποίησή της. Τότε ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Φατάχ και Χαμάς, που τελείωσαν το 2007 με τη Χαμάς να αναλαμβάνει την κυριαρχία της Λωρίδας της Γάζας διώχνοντας τη Φατάχ και τη Φατάχ να κάνει το αντίθετο στη Δυτική Όχθη και να διαλύει με προεδρικό διάταγμα την κυβέρνηση αναλαμβάνοντας μονομερώς τη διακυβέρνηση.
Παράλληλα ξεκίνησε η οικοδόμηση του Τείχους (Τείχος της Ντροπής), ενός οικοδομήματος που χωρίζει τα εδάφη όπου διαμένουν οι Παλαιστίνιοι. Εντάθηκε με αυτόν τον τρόπο σε απόλυτο βαθμό ο αποκλεισμός που επέβαλαν οι Ισραηλινοί στους Παλαιστίνιους φέρνοντάς τους σε δεινή θέση.
Η μόνη εναλλακτική που απέμενε στον απεγνωσμένο Παλαιστινιακό λαό που έβλεπε τις ελπίδες του για ίδρυση δικού του ανεξάρτητου κράτους και έναν ευνοϊκό καθορισμό συνόρων να καταρρέουν, ήταν να συνεχίσει την ένοπλη αντίσταση στους κόλπους της Χαμάς και να βάλει τον τρόμο στη ζωή των Ισραηλινών γειτόνων του με ανταρτοπόλεμο και επιθέσεις αυτοκτονίας. Εξού και η Χαμάς θεωρείται από πολλές χώρες τρομοκρατική οργάνωση. Το ισχυρό κοινωνικό έργο της Χαμάς (σχολεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, κ.α.) καθώς και η αφοσίωσή της στον αγώνα για τη δικαίωση των Παλαιστινίων εξηγούν την υποστήριξη που απολαμβάνει από την πλειοψηφία των Παλαιστινίων.


Επί του πολιτικού
Η Χαμάς δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως ακραία ισλαμική οργάνωση, μιας και διαπνέεται από θρησκευτικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά που συχνά μας φέρνουν σε αμηχανία. Για εμάς όμως η Χαμάς αποτελεί τη μοναδική διέξοδο αγώνα των Παλαιστινίων αυτή τη στιγμή για την υλοποίηση των διεκδικήσεών τους για γη και ελευθερία. Τα ακραία χαρακτηριστικά της πρέπει να ερμηνευτούν μέσα από την ιστορική παράδοση χρόνων του λαού αυτού και από τις υλικές και συνακόλουθα τις ιδεολογικές ανάγκες και ιδιαιτερότητές του.
Κάθε κοινωνία έχει δικαίωμα να αναπτύσσεται αυτόφωτα χτίζοντας η ίδια σταδιακά τα χαρακτηριστικά της. Γι’ αυτό ο Παλαιστινιακός λαός διεκδικεί και πρέπει να έχει δικαίωμα ύπαρξης, δικαίωμα σχηματισμού κράτους, ώστε αυτόνομα να μορφοποιείται δυναμικά στο χρόνο με τα χαρακτηριστικά που αυτός επιλέγει. «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρούν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης» -Μιχαήλ Μπακούνιν.
Παρόλα αυτά πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο είναι βιώσιμη η λύση των δύο ξεχωριστών κρατών, ενός παλαιστινιακού και ενός εβραϊκού, καθ’ ότι τα εδάφη είναι φτωχά και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές περιορισμένες. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αποδεκτή η δημιουργία δύο κρατών–προτεκτοράτων γιατί τότε θα είναι ξεκάθαρος ο ρόλος του εντολοδόχου συμφερόντων που θα διαδραματίσουν στην περιοχή.
Το Παλαιστινιακό είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένο από τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Η δίψα τους για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μέσης Ανατολής αντικατοπτρίζεται με την επιμονή τους για επιβολή της κυριαρχίας τους στην περιοχή. Η συμμαχία με το Ισραήλ παίζει καταλυτικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή. Γι’ αυτό και κάθε καθεστωτικός φορέας (ΜΜΕ, κυβερνητικά κόμματα κτλ.) της «πολιτισμένης» Δύσης κάνει τα στραβά μάτια στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι Ισραηλινοί σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.



[μέσα και έξω από τον λαβύρινθο]


Τα δαιδαλώδη μονοπάτια της ζωής
είναι ο λαβύρινθος που περιπλανιέσαι
νεαρέ πρίγκηπα Θησέα
φαίνεται να μην έχει ούτε αρχή ούτε τέλος
στα ίδια σταυροδρόμια
έχεις να αντιμετωπίσεις διαφορετικά διλήμματα
ο μίτος είναι μια απάτη
η Αριάδνη όμως μπορεί και να 'ναι αληθινή
αλλά παραμένει το έπαθλο του εγκλωβισμένου στο λαβύρινθο

και σκέψου να στην κλέψει ένας Διόνυσος
τζάμπα έφαγες τα νιάτα σου στο λαβύρινθο
οι Μινώταυροι που καραδοκούν είναι ο κακός σου εαυτός
πριν ακόμα βγεις ζωντανός
σκέφτεσαι ότι άσπρα πανιά δεν πήρες μαζί σου
ελπίζεις να μη σε δει ο πατέρας σου να γυρνάς

και αυτοκτονήσει.


Σημεία των καιρών


-Είναι γεγονός ότι η χώρα διανύει μία από τις πιο κρίσιμες φάσεις της νεότερης ιστορίας της. Η κατάρρευση είναι γεγονός και η κηδεμονία από αφεντικά που δεν έχουνε πατρίδα επίσημη.

-Ήρθε η ώρα ο καθένας μας, μέχρι και το τελευταίο πρόσωπο, συλλογικότητα ή φορέα, να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν.

-Η χθεσινή μέρα ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Οι χιλιάδες λαού που διαδήλωσαν αποτελούν θεμέλιο για μια διαφορετική προοπτική σε αυτόν τον τόπο.

-Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να αμαυρωθεί σε καμία περίπτωση από τον τραγικό θάνατο των τριών αθώων ανθρώπων, οι οποίοι είναι τα πρώτα θύματα της χούντας των ΔΝΤ-Ε.Ε. και των ντόπιων υποχείριών τους υπό το οπλισμένο χέρι ανεγκέφαλων και μισάνθρωπων μπάχαλων που παραδοσιακά με τις πρακτικές τους εξυπηρετούν μόνο το συμφέρον των αφεντικών και υπονομεύουν τα γνήσια κοινωνικά κινήματα.

-Φορείς τύπου ΚΚΕ και ΠΑΜΕ αλλά και διαφόρων γκρουπούσκουλων δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στην παρούσα συγκυρία εφόσον αρνούνται πεισματικά να αρθρώσουν ρεαλιστικό λόγο που να ανταποκρίνεται στα ελληνικά δεδομένα. Ας ελπίσουμε ότι οι ώρες τους είναι μετρημένες και ότι νέες και φρέσκιες δυνάμεις, με θετικά μηνύματα, θα ξεπροβάλλουν από τους καπνούς των ερειπίων και των δακρυγόνων.

-Η χώρα χρειάζεται μία Άλλη Ανάπτυξη, σύμφωνη με τις δημογραφικές και γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητές της, που να βασίζεται σε επιτυχημένες συνταγές της παράδοσης του τόπου αλλά και άλλων χωρών (Λατινική Αμερική;). Μέτρα και μεταρρυθμίσεις προερχόμενες από τις νεοφιλελεύθερες Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης, που βασίζονται στο ίδιο, καταστροφικό μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόζεται τόσα χρόνια, είναι αυτονόητο ότι δεν μπορούν να δώσουν μακροχρόνιες λύσεις. Εκτός αυτού, ο ελληνικός λαός δεν είναι ραγιάς κανενός παγκοσμιοποιημένου αφεντικού.

-Υπάρχουν λογής και λογής υπεύθυνοι για την κατάρρευση. Ανίκανοι και καρεκλοκένταυροι πολιτικοί αλλά και άπληστοι και βολεψάκηδες πολίτες. Ξένα συμφέροντα που με μαζί με τις ντόπιες ελίτ λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας.

-Καλώ κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ιδιαίτερα τους συνομηλίκους μου, να παραμερίσει όσο μπορεί τις ατομικές επιδιώξεις του και να συμμετέχει ενεργά σε συλλογικές διεργασίες. Είναι χρέος μας να δώσουμε μια νέα προοπτική στον τόπο που μας ανέθρεψε. Γιατί αν αύριο δεν υπάρχει χώρα, δεν θα έχουμε τίποτα, παρά μόνο την λύση της μετανάστευσης.

-Υπάρχει μία ικμάδα αισιοδοξίας μέσα στη στάχτη που άφησε η λαίλαπα των καταστροφέων. Ότι ο λαός μας θα επιβιώσει και θα ζήσει το μέλλον του όχι με πολυτέλεια αλλά με ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.


ΟΥΤΕ ΔΝΤ ΟΥΤΕ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ




Οι σκέψεις αυτές αφιερώνονται στους αγωνιστές του παρελθόντος που έπεσαν για το συλλογικό συμφέρον και στους αγωνιστές του παρόντος και του μέλλοντος που θα συνεχίσουν αυτήν την κληρονομιά.




...



Μπορείς να έχεις
τα πάντα,
αν δεν ζητήσεις
τίποτε.



Οψοποιείον η Ωραία Ελλάς,
κάπου σε μία πάροδο στη Θεσσαλονίκη.

Εσύ, κύριε


-Ποιούς λες;
-Αυτούς που το Κράτος αποκαλεί τρομοκράτες,
αδερφέ μου.
Άλλον ορισμό δεν ξέρω να σου πω.
Γιατί μπορεί κρυφά να τους νιώθω και λίγο
και σε μένα σίγουρα δεν προκαλούν τρόμο.
Τους βγάζουν τώρα στην τηλεόραση και τους δικάζουν
και λεν στον κόσμο ότι αυτοί είν’ εγκληματίες.
Τρομοκρατούν.
Οι δημοσιογράφοι αυτοί έχουν μεγάλα αξιώματα στο βασίλειο του Τίποτα.
Στη ζούγκλα της αστικής δημοκρατίας
είναι οι βρομερές ύαινες που ορμάνε πάνω στα πτώματα,
τα κατακρεουργημένα από το καθεστώς.
Ρε γαμώτο, στο δρόμο να βγούμε
και θα σου δείξω ποιοι με τρομοκρατούν.
Τα καθάρματα της Σιωπής.
Εσύ, κύριε, πού πας, με τη γραβάτα και το γυαλιστερό αυτοκίνητο;
Η γραβάτα σου είναι κόκκινη σαν το αίμα που πίνεις.
Εσύ, κυρά μου; Νεαρέ; Παππού;
Καθημερινά φίλε μου βλέπω μπροστά μου τους συνένοχους στο αληθινό Έγκλημα.

Ξεκινώντας από τον μικρό καθρέφτη του μπάνιου, αν θέλεις.

Ανάσταση


Ξέρω είμαι τρελή αντικομφόρμα. Κανονικά, για την ηλικία μου, θα έπρεπε α) να χλαπακιάζω πασχαλιάτικα εδέσματα, β) να στριμώχνομαι σε κάποιο κλαμπ της περιοχής, γ) να κοιμάμαι ή να κάνω κάτι άσχετο χωρίς να έχω δώσει καθόλου σημασία στα θρησκευτικά έθιμα, ως καθωσπρέπει άθεος. Αλλά βρε παιδί να έχω πάει στην Ανάσταση και μετά να κάθομαι μπροστά στο pc και να γράφω, ε αυτό παραπάει. Πάντως αυτό το μάζεμα στην πλατεία δεν είναι κακή ιδέα. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι είναι λίγο fake η φάση -δηλαδή ακόμα και για έναν κάθε άλλο παρά πιστό όπως εγώ, είναι λίγο εξοργιστικό να αντιλαμβάνομαι πώς κάποια πράγματα έχουν χάσει πέρα για πέρα το νόημά τους. Όλοι ντυμένοι στην τρίχα, οι γκόμενες έτοιμες για παντρειά, οι "γαμπροί" σενιαρισμένοι κι αυτοί (στυλιστική παρατήρηση: αμάν με αυτά τα άσπρα κοστούμια ρε μάγκες πασχαλιάτικα!). Εκτός τόπου και χρόνου εγώ φυσικά... Α, για το νόημα που έλεγα πριν. Δεν μας έφταναν όλα τ' άλλα, θέλετε και φως απ΄τον πανάγιο τάφο να έρθει με charter! Όταν επικεντρώνεται κανείς στην υλική υπόσταση του συμβολισμού, χάνει τελείως την ουσία (καλά, και ποιός πιστεύει ότι εκείνο το φως είναι σταλμένο απ΄τα... Θεία;). Τι θα γινόταν αν τη λαμπάδα στην άναβα εγώ με το σπίρτο βρε χριστιανέ; Το μήνυμα δεν είναι το ίδιο; Αχ, και αντί να ζητάτε επανάσταση ζωντανών μπας και δούμε άσπρη μέρα, ανάσταση νεκρών προσδοκάτε... δεν τους αφήνετε στην ησυχία τους να δούμε τι θα κάνουμε οι "του επάνω";

http://neoisekrisi.wordpress.com/

Σκατά στην αστική δικαιοσύνη


Ως μια ελάχιστη κίνηση συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τον Αυγουστίνο (υπόθεση ζαρντινιέρα...), αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο από το Indymedia, θέλοντας να κάνω γνωστή την νέα, αδιανόητη, υπόθεσή του. Πριν από αυτό όμως, ας θυμηθούμε με ένα βιντεάκι το ανατριχιαστικό συμβάν που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη, το Νοέμβριο του 2006.



Και σαν να μην έφτανε που τα βρομερά καθάρματα της Ασφάλειας τη γλίτωσαν με αστείες ποινές, καλείται τώρα ο νεαρός να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου!


"ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΑ" Κατηγορητήριο εμφανίζει τον κύπριο φοιτητή να έδειρε αστυνομικούς!


Στο “σκαμνί” για... ξυλοδαρμό αστυνομικών(!) οδηγείται ο κύπριος σπουδαστής Αυγουστίνος Δημητρίου, που ξυλοκοπήθηκε άγρια από άνδρες της ΕΛΑΣ στη γνωστή υπόθεση της “ζαρντινιέρας”. Κατηγορητήριο που εκδόθηκε από την εισαγγελία Θεσσαλονίκης τον παρουσιάζει να έχει... χτυπήσει αστυνομικούς “με γροθιές και κλοτσιές”.
Η περίεργη τροπή που πήρε η υπόθεση, περισσότερα από τρία χρόνια μετά το επεισόδιο που συγκλόνισε το πανελλήνιο, έχει προκαλέσει την έντονη αντίδραση τόσο των συγγενών όσο και του συνηγόρου του νεαρού. Επισημαίνουν μάλιστα πως με το κατηγορητήριο επιχειρείται να διαψευστούν ακόμη και οι εικόνες που κατέγραψαν οι τηλεοπτικές κάμερες και οι φωτογραφικοί φακοί, οι οποίες στάθηκαν βασικά στοιχεία για την παραπομπή και την καταδίκη των αστυνομικών που ενεπλάκησαν στον ξυλοδαρμό του σπουδαστή.
Ο νεαρός σπουδαστής Αυγουστίνος Δημητρίου παραπέμπεται να δικαστεί για πέντε αδικήματα στο τριμελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης και το κλητήριο θέσπισμα τον εμφανίζει να συμμετέχει σε επεισόδια σε βάρος αστυνομικών, παρότι το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 2006 και μετά το τέλος του εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου στη Θεσσαλονίκη δεν είχε συμβεί σχεδόν τίποτε. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή ο νεαρός είχε πει πως δεν βρέθηκε ποτέ στους πανεπιστημιακούς χώρους, προσκομίζοντας μάλιστα και σχετικές αποδείξεις από εστιατόριο, αλλά και από μηχάνημα αυτόματων τραπεζικών συναλλαγών που βρίσκεται στην Πυλαία.
Συγκεκριμένα, με το δισέλιδο κατηγορητήριο που υπογράφει η εισαγγελέας πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Αγορίτσα Καράτζιου, ο Αυγουστίνος Δημητρίου κατηγορείται για απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης, στάση, διατάραξη κοινής ειρήνης, πρόκληση διακεκριμένων φθορών και αντίσταση κατά της αρχής. Ειδικότερα, οι εισαγγελικές αρχές τον κατηγορούν πως ήταν στην πλατεία Χημείου του ΑΠΘ, “έσπαζε και πετούσε μάρμαρα σε αστυνομικούς και συμμετείχε σε ομάδα που πετούσε βόμβες μολότοφ”!

“Απώθησε και κτύπησε αστυνομικούς”
Η πέμπτη κατηγορία, της αντίστασης, είναι αυτή που έχει προκαλέσει εντύπωση για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας με θύμα τον κύπριο σπουδαστή. “Μεταχειρίστηκε βία για να εξαναγκάσει υπάλληλο να παραλείψει νόμιμη πράξη”, αναφέρεται στο κατηγορητήριο. “Όταν έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς και αυτοί επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους κτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του, προκειμένου να μην πραγματοποιήσουν τη σύλληψή του”, καταλήγει.
Χαρακτηριστικό είναι πως αυτή η σκηνή που περιγράφεται δεν έχει καταγραφεί από τις τηλεοπτικές κάμερες, που αποτέλεσαν στοιχείο της ανάκρισης για την υπόθεση της “ζαρντινιέρας”. Αντίθετα, καταγράφηκε ότι ο νεαρός πλησίασε τους αστυνομικούς, αυτοί πέταξαν τον σκούφο που φορούσε και χωρίς να προλάβει να αντιδράσει άρχισαν αμέσως να τον χτυπούν, με συνέπεια να τραυματιστεί σοβαρά και να καταλήξει στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύτηκε επί ημέρες.


Το κείμενο νομίζω ότι τα λέει όλα... τι να συμπληρώσει κανείς...


Το μόνο που μπορώ να κάνω αυτή τη στιγμή από τη θέση μου είναι να ευχηθώ κουράγιο στο παιδί... Αυγουστίνο, κράτα γερά.

Ωδή εις τον πτωχόν έλληνα...


...που παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις.


Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Τρώες


Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·
είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι
παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε
νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.
Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας
βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—


Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.
Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη
θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,
κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,
η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·
ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·
κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε
ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,
στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.
Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.
Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε.

(Αυτο)κριτική


ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ


Νέοι της Σιδώνος, 1970



Κανονικά δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο

Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,

Κορίτσια δροσερά - αρτιμελή αγόρια

γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.

Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας

Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,

Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην ήπειρο

για ήρωες που σκοτώθηκαν σ' άλλα χρόνια,

Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,

Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.

Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή

Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας

Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό - κατόπιν τούτου

Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω

Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,

Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.


(Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

[...]


Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν το blog μου έχει λόγο ύπαρξης ή αν είναι άλλη μια παπαριά μέσα στις εκατοντάδες του Internet. Αυτή η υπαρξιακή αμφιβολία προέκυψε τελευταία διαβάζοντας μερικά απίστευτα blogs τύπου πορτατίφ αλλά και άλλα και λέω πού πάω ο άμοιρος. Λέω αυτή τη φορά να ξεχάσω ότι γράφοντας εδώ απευθύνομαι σε κάποιον -έστω και λιγοστό αλλά δεν με απασχολεί- κόσμο που το διαβάζει και θα γράψω ό,τι να ΄ναι και όπως το σκέφτομαι, χωρίς να ανησυχώ για το αν οι σκέψεις μου έχουν μια σειρά ή βγάζουν κάποιο νόημα ή συμπέρασμα. Έτσι κι αλλιώς το blog αυτό δεν εξυπηρετεί κάποιον μεγαλόπνοο σκοπό: καταγράφω τις απόψεις μου αφενός για να τις βλέπω μπροστά μου (!) και αφετέρου για να τις μοιράζομαι. Δεν επιδίωξα ποτέ ούτε βαθυστόχαστη κριτική να κάνω ούτε ιδεολογική/ πολιτική καθοδήγηση (ακόμα και να 'χα τα προσόντα πάλι δεν παίζει να το έκανα αυτό το τελευταίο ειδικά!). Βέβαια, δεν κρύβω ότι θα ένιωθα μια γλυκιά ικανοποίηση αν αυτά που διαβάζει κάποιος εδώ συνιστούν ερέθισμα και τροφή για σκέψη. Και σίγουρα είναι πολύ όμορφο όταν δυο-τρεις με συναντούν και μου λένε πολύ ωραίο blog. Τιμή μου!

Η αλήθεια είναι πάντως ότι το blog αυτό ξεκίνησε κυρίως λόγω μιας αναγκαιότητας: για διοχέτευση σκέψεων και συναισθημάτων σε μια προσωπικά δύσκολη περίοδο. Την τρέχουσα περίοδο όμως για να είμαι ειλικρινής, ούτε πολύ ελεύθερο χρόνο έχω να αφιερώσω μπροστά στο λάπτοπ (και χαίρομαι γι' αυτό, γιατί η πραγματική ζωή δεν είναι στα pixels) ούτε τόσο την αναγκαιότητα νιώθω να εκφραστώ μέσω του πληκτρολογίου (μπορεί να διαψευστώ στη συνέχεια παρ' όλα αυτά).

Πόσο θα ήθελα όμως να αφιερώσω ένα ποστ στον Κροπότκιν! Τον μεγάλο αναρχικό δάσκαλο, τον Πρίγκηπα της Αναρχίας (πέθανε στις 8 Φεβρουαρίου 1921), του οποίου τα διδάγματα φώτισαν μία σχετικά θολή εικόνα που είχα για τα κίνητρα των ανθρώπινων πράξεων και την ηθική (αναφέρομαι στο βιβλίο του "Αναρχική Ηθική"- μόνο αυτό έχω καταφέρει να διαβάσω μέχρι τώρα ολόκληρο και κάποια ξώφαλτσα αποσπάσματα από δω κι από κει). Αλλά ελπίζω να βρω τον χρόνο και την όρεξη να διαβάσω περισσότερο Κροπότκιν και να κάνω στο μέλλον μία αρκετά πλήρη δημοσίευση σχετικά με το έργο του. Ορίστε, πάλι υπόσχομαι αναλύσεις για το μέλλον όπως είχα υποσχεθεί πιο παλιά για τους Ζαπατίστας!

Πολλή κουβέντα έγινε αυτή την περίοδο σχετικά με το έθνος. Οι σκέψεις μου αυτή τη στιγμή είναι ότι το έθνος δεν είναι κάτι αυθύπαρκτο αλλά μία φαντασιακή θέσμιση, που ρόλος της είναι να αποτελέσει μία συνιστώσα κοινωνικής συνοχής. Είναι η συνειδητοποίηση της ετερότητας (και όχι ανωτερότητας) ενός λαού ως προς έναν άλλο λαό. Ετερότητα όχι με κριτήρια αίματος ή φυλής αλλά με κριτήρια πολιτισμικά, γεωμορφολογικών και κλιματολογικών συνθηκών, κοινής πορείας μέσα στο χρόνο ενδεχομένως και κυρίως: με κριτήριο την αίσθηση κοινής μοίρας. Η άποψη μου είναι ότι στην εποχή μας δεν έχει νόημα να είναι κάποιος αντι-εθνικός αλλά πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα (όπως είπε και ο Μπακούνιν...). Υπέρ της αλληλεγγύης των εθνών και των λαών αλλά πάντα με συνειδητοποίηση των ιδιαίτερων αναγκών του τόπου στον οποίο ζει, δρα και παράγει. Πάντως, όταν ανοίγουμε τέτοια ζητήματα πρέπει να προσέχουμε τις ισορροπίες -που είναι πολύ λεπτές, γιατί το σύνθημα "κοιμάσαι πατριώτης και ξυπνάς εθνικιστής" δεν είναι πάντα παράλογο...

Κράτος... σκέφτομαι ώρες ώρες πόσο αφελείς είναι ορισμένοι αναρχικοί (που δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να είναι και γαμώ τα παιδιά) όταν έχουν ως πρόταγμα την κατάργηση του Κράτους. Δεν διαφωνώ ότι η έννοια του Κράτους συνδέεται εγγενώς με τη βία αλλά ας δούμε την παρούσα συγκυρία. Ποιοί άλλοι είναι κατά του Κράτους; Οι νεοφιλελεύθεροι "φίλοι μας" που επιδιώκουν ελεύθερη αγορά και παγκοσμιοποιημένη οικονομία. Σκέφτηκε ποτέ κανένας αναρχικός ότι αν πραγματοποιηθεί αποδόμηση του Κράτους στη φάση που βρισκόμαστε, αυτή θα γίνει με τους όρους και τους κανόνες της Αγοράς και του Κεφαλαίου και όχι με τους αντικαπιταλιστικούς-αντιεξουσιαστικούς-σοσιαλιστικούς όρους που φαντασιώνεται ένας αναρχικός;

Μετανάστες... Ναι, οι μετανάστες είναι αδέρφια μας. Μακάρι η αγκαλιά μας να τους χωρούσε όλους. Δυστυχώς όμως αυτό το τελευταίο είναι αδύνατο και υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Και με στεναχωρεί που γίνεται λόγος για ιθαγένεια μόνο και όχι για μεταναστευτικό ζήτημα. Γιατί υπάρχουν μετανάστες; Υπάρχουν πόλεμοι, φτώχεια, καταπίεση. Που τα προκαλούν καταρχήν οι Δυνατοί της Γης και η ανάγκη
και η δίψα του Κεφαλαίου για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών... (Γι' αυτό ας προσέχουν λίγο τα αμερικανόδουλα νεοφιλελεύθερα τσιράκια που στα γκρουπάκια τους χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους μετανάστες και τα δικαιώματά τους. Ίσα που κάποιοι απ' αυτούς έχουν ή ονειρεύονται και Ινδούς υπηρέτες για τις βίλες τους). Πώς θα δοθούν λύσεις διεθνώς αλλά και σε τοπικό επίπεδο; Στην Ελλάδα πάντως βλέπουμε ότι το πρόβλημα διογκώνεται και πρέπει να γίνει κάτι, να βρεθεί μία λύση, μία διέξοδος. Και εδώ είναι η τεράστια βλακεία της Αριστεράς, που μπουρδολογεί αρειμανίως για το ζήτημα. Γιατί είναι φανερό ότι η παρούσα κατάσταση είναι μη βιώσιμη για όλους μας, ντόπιους και μετανάστες... Αν είναι όμως να βάλουμε ελεύθερους σκοπευτές στα σύνορα, προτιμώ το ελληνικό κρατίδιο να καταρρεύσει.

Πωπώ, τελικά είχα αρκετά να πώ! Κλείνω με ένα αγαπημένο τραγουδάκι από τον Bob Marley.


Ένας διάλογος ποιητικός


Διαβάζω το παρακάτω ποίημα στον Darkly Noon την περασμένη εβδομάδα και χαμογελάω -με μια ελαφρά ανακούφιση, ομολογώ...


Πάμπλο Νερούδα, Αργοπεθαίνει.

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.



Και απαντώ, μέσα από τον αγαπημένο μου Καβάφη, ένα από τα πράγματα που μου ήρθε αμέσως στο μυαλό...


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, Ένας γέρος.

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Η Φάρμα των Ζώων


Μια πολιτική σάτιρα με τρομακτικές διαστάσεις που μας φέρνει αντιμέτωπους με τη φρικτή αλήθεια και ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο των Δυνατών της Γης, που ξέχασαν ότι είναι άνθρωποι, τόσο που να μην αναγνωρίζεις πια -ποιός είναι ποιός-.

Γράφει στο οπισθόφυλλο μιας παλιάς έκδοσης του έργου του Τζωρτζ Όργουελ, το οποίο διάβασα πρόσφατα ξεθάβοντάς το από τις βιβλιοθήκες του πατρικού μου σπιτιού. Ενδιαφέρον βιβλίο και διαβάζεται ευχάριστα. Περιγράφει με υπερ-απλοϊκό τρόπο την εξέλιξη του κομμουνιστικού καθεστώτος σε μία... φάρμα. Οι προλετάριοι-ζώα εκπαραθυρώνουν τον άνθρωπο-κεφαλαιοκράτη (ιδιοκτήτη της φάρμας) και αναλαμβάνουν την διαχείρησή της, με γενικές συνελεύσεις και σκληρή δουλειά. Μια αυταρχικότερη μορφή εξουσίας όμως δεν αργεί να ξεπηδήσει... Γίνεται γρήγορα φανερό στον υποψιασμένο αναγνώστη ότι οι καταστάσεις και τα πρόσωπα έχουν παρθεί από τη Ρωσική Επανάσταση. Προσωπικά, το συστήνω μόνο σε κάποιον που είναι εξοικειωμένος έστω και ελάχιστα με τις βασικές αρχές του κομμουνισμού αλλά και τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος της Σοβιετικής Ένωσης (επί Λένιν-Στάλιν). Αν έχει ζυμωθεί πολιτικά σε οργανώσεις ή σχήματα ακόμα καλύτερα! Η οπτική γωνία του συγγραφέα είναι αδύνατον να κρυφτεί, όπως συμβαίνει εξάλλου με κείμενα πολιτικού περιεχομένου.

Για την ιστορία, ο Τζωρτζ Όργουελ (Έρικ Μπλερ) γεννήθηκε το 1903 στις Ινδίες και υπηρέτησε στην Ινδική Αυτοκρατορική Αστυνομία. Δεν άργησε να παραιτηθεί γιατί, όπως αποκάλυψε, μισούσε πάνω από το ο,τιδήποτε άλλο, το γεγονός ότι οι άνθρωποι γίνονται σκλάβοι της φυσικής δύναμης και η εμπειρία του αυτή τον έκανε να μην ξεχνά ποτέ την ανάγκη του ανθρώπου για ατομική ελευθερία. Το 1936, ο Όργουελ ταξίδεψε στην Ισπανία και ένωσε τις δυνάμεις του με το P.O.U.M., ως σοσιαλιστής, για να πάρει μέρος στον Εμφύλιο Πόλεμο ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο. Εκεί ανακάλυψε τις δολοπλοκίες και τις μηχανορραφίες των Κομμουνιστών -που δεν σταματούσαν σε τίποτα, από ψέμματα μέχρι φόνο, για να πάρουν ό,τι ήθελαν απ' τους ίδιους τους φίλους τους- και κατάλαβε πώς μπορούσε να εξαφανιστεί τελείως η αλήθεια. Χρησιμοποίησε την ιδέα αυτή στη "Φάρμα των Ζώων", στην οποία η αλήθεια διαστρεβλώνεται διαδοχικά και στο "1984", όπου καταστρέφεται συστηματικά.

Ο Τζωρτζ Όργουελ πέθανε το 1950 στο Λονδίνο.

Για την ελληνική Ακροδεξιά


Ξέρω, ξέρω, το ΄χω παρακάνει με τις αναδημοσιεύσεις! Αυτό το κείμενο όμως πραγματικά θέλω να υπάρχει στο blog μου. Το
ενστερνίζομαι απόλυτα. Είναι μία εξαιρετικά ψύχραιμη και καθόλου επιπόλαιη προσέγγιση στο φαινόμενο της Ακροδεξιάς και του επακόλουθου ρατσισμού με αφορμή τον ντόρο που γίνεται για το ζήτημα της παροχής ιθαγένειας σε μετανάστες. Αναδημοσιεύω λοιπόν από το ελληνάκι.


Το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται από κότες


«Ο λαός ξεχνάει εύκολα». Ένα κλισέ που θα μπορούσε να συνοδεύεται και με το «ο λαός αποβλακώνεται εύκολα».

Τα σημάδια των καιρών δεν ξεπετιούνται από το πουθενά, γι’ αυτό ίσως και η ακριβέστερη διατύπωση θα ήταν «καμπύλες των καιρών». Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, αλλά και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, οι έννοιες «φασισμός», «ακροδεξιά», «ρατσισμός» και άλλα τέτοια παρεμφερή, σπανίως χρησιμοποιούνταν στην καθημερινότητα της ελληνικής κοινωνίας. Όχι ότι δεν υπήρχαν, αλλά η εικόνα ενός ακροδεξιού, συνήθως φάνταζε σαν έναν κακιασμένο παππού, ψηφοφόρο της ΕΠΕΝ με γυαλιά ηλίου που έχει το πορτρέτο του βασιλιά πάνω από το κρεβάτι του, που γκρινιάζει όλη την ώρα και κανείς δεν του δίνει σημασία.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως, αυτή η γραφική φιγούρα, άρχισε να μεταλλάσσεται. Σιγά σιγά, άρχισε να μειώνει την μέση ηλικία της, επεκτάθηκε στα ΜΜΕ, τη μικρομεσαία τάξη, στην νεολαία και τα σχολεία, και σύντομα έμελε να κατακλύσει όλο το εύρος της ελληνικής κοινωνίας, διεισδύοντας μάλιστα και μέσα στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό.

Το πρώτο μεταπολεμικό μεταναστευτικό ρεύμα αλλοδαπών προς την Ελλάδα, κυρίως Αλβανών υπηκόων και Βορειο-ηπειρωτών ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και απορροφάται άμεσα από τις ανάγκες της οικονομίας για φτηνό εργατικό δυναμικό, κυρίως στον κατασκευαστικό κλάδο. Αν και αρχικά αδιάφορη, η ελληνική κοινωνία είχε ξεκινήσει ήδη την άνοδο της καχυποψίας της. Την ίδια περίοδο, ιδρύεται και το Κράτος το Σκοπίων, το οποίο φυσικά ως νέο κράτος και αναζητώντας μία ιστορική συνέχεια και εθνική ενότητα, καταφεύγει στην ιστορική κληρονομιά της Μακεδονίας. Οι επίσημες ελληνικές αντιδράσεις, τροφοδοτούν μία σειρά από υπερπατριωτικά και εθνικιστικά αισθήματα τα οποία εκμεταλλεύονται δεόντως τα ακροδεξιά στοιχεία της εποχής, προκειμένου να διεισδύσουν κυρίως στο μεσαίο χώρο.

Τα χρόνια περνάνε, η οικονομία και το βιοτικό επίπεδο βελτιώνονται συνεχώς, και ήδη οι πρώτες γενιές μεταναστών έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία, κυρίως ως η κοινωνική τάξη του χαϊμαλιού. Η συνύπαρξη αυτή, δίνει ακόμα περισσότερα ερεθίσματα και πατήματα σε ακροδεξιά στοιχεία να ξεκινήσουν την προπαγάνδα και την λαϊκίστικη προσέγγισή τους στο θέμα των μεταναστών, με αποτέλεσμα οι ιδέες τους να διεισδύουν ακόμα βαθύτερα στην ελληνική κοινωνία. Εκμεταλλευόμενοι τα μεγέθη της ανεργίας, που αν και πτωτικά συνέχιζαν να απασχολούν τον μέσο Έλληνα, καθώς και την άνοδο της δεξιάς στην υπόλοιπη Ευρώπη, η ελληνική ακροδεξιά προπαγάνδα αναμασούσε το γνωστό κλισέ «ένας ξένος εργάτης = ένας Έλληνας άνεργος».

Και επειδή, όπου υπάρχει αναμπουμπούλα, τρέχουν και οι κάμερες από πίσω, τα ΜΜΕ, κυρίως τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, ξεκινάνε σιγά σιγά να προβάλλουν θέματα που «φοβίζουν» τον μέσο νοικοκυραίο. Σύντομα, η λέξη «αλλοδαπός» θα αναφέρεται όλο και πιο συχνά, κυρίως σε αστυνομικά ρεπορτάζ ή εγκληματικές πράξεις. Την ίδια περίοδο, ξεκινάνε και τα πρώτα κρούσματα όπου φρενιασμένοι γονείς αντιδρούν στα παιδιά μεταναστών που παίρνουν καλύτερους βαθμούς από τα δικά τους βλαστάρια, και δημιουργούν θέμα όσον αφορά τους σημαιοφόρους στις παρελάσεις.

Στο τέλος της δεκαετίας, και μετά από αλλεπάλληλα κρούσματα εθνικισμού και ρατσισμού, φαίνεται πως ο ακροδεξιός χώρος ήταν πλέον και πάλι στο παιχνίδι. Το μόνο που έλειπε, ήταν κάποια επίσημη εκπροσώπηση. Τη «λύση» ήρθε και έδωσε ο Γιώργος Καρατζαφέρης όπου το Σεπτέμβριο του 2000, ιδρύει τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, προκειμένου να συσπειρώσει όλα αυτά τα ακραία μεμονωμένα στοιχεία.

Φυσικά, η ίδρυση του ΛΑΟΣ δεν είναι το εναρκτήριο ερέθισμα για την επάνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Σίγουρα όμως αποτέλεσε μία κοινή βάση συσπείρωσης πολλών ακροδεξιών στοιχείων τα οποία σύντομα έμελλαν να ξεχυθούν και στην υπόλοιπη κοινωνία φορώντας «δημοκρατικές» μάσκες. Διότι, ο χρυσαυγίτης που θεωρείται ακραίο στοιχείο, είναι εύκολο να υποτιμηθεί στα μάτια του μέσου Έλληνα. Όμως ένας κουστουμαρισμένος βουλευτής, ακόμα και αν ασπάζεται τις ιδέες της Χρυσής Αυγής, βγάζει άλλη εικόνα… πιο «πολιτισμένη».

Την τελευταία δεκαετία, οι «κουστουμαρισμένοι» ακροδεξιοί κατάφεραν να πάρουν πολλούς πόντους. Με εισαγόμενες θεωρίες συνομωσίας, συνεχή φτηνό λαϊκισμό και ακατάπαυστη μπουρδολογία, έγιναν ιδιαίτερα αρεστοί στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και σε αγράμματους ανθρώπους. Η συνεχιζόμενη απλούστευση καταστάσεων και η παραχάραξη της ιστορίας, καθιερώθηκε ως μία πάγια τακτική, προκειμένου να πλησιάσουν ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να δεχτούν οποιαδήποτε μασημένη τροφή. Μία τακτική που ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο, λόγω της πολιτικής κατρακύλας του τόπου τα τελευταία χρόνια.

Μέσα στην τελευταία δεκαετία, μαρτυρήσαμε τους «αγανακτισμένους» γονείς των παρελάσεων, τους χρυσαυγίτες ανάμεσα στις διμοιρίες των ΜΑΤ, την συνεχή άνοδο του ΛΑΟΣ, βιαιοπραγίες εναντίον μεταναστών, το διεθνές ρεζίλι του αποκλεισμού της παιδικής χαράς του Αγ. Παντελεήμονα, τους αγανακτισμένους «πολίτες» της Πάτρας να ζητούν «καθαρισμό» των δρόμων, επιθέσεις σε στέκια μεταναστών με χειροβομβίδες, συνεχιζόμενες κακοποιήσεις μεταναστών από όργανα της τάξης, τραμπουκισμούς και διακοπές σε παρουσιάσεις βιβλίων και διαλέξεις, ακραίες αντιδράσεις στην αλλαγή σχολικών βιβλίων Ιστορίας, την παραποίηση και συκοφάντηση της μελέτης της κ. Δραγώνα με ανόητους και λαϊκίστικους ισχυρισμούς, και το πιο πρόσφατο, την απαίτηση δημοψηφίσματος για τα δικαιώματα των μεταναστών 2ης γενιάς.

Η άνοδος της ακροδεξιάς, δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από ποσοστιαία άνοδο κάποιου ακροδεξιού κόμματος, όπως το ΛΑΟΣ. Αν μία κοινωνία έχει τάση προς ακροδεξιές αντιλήψεις, τότε αυτό φαίνεται από τις ανοχές που δείχνει απέναντι σε ακραίες θέσεις και άτομα. Και λέγοντας «κοινωνία» δεν εννοώ μόνο τους πολίτες. Αναφέρομαι και στο ίδιο το Κράτος. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, μετά από τη συκοφάντηση και τις ψευδοκατηγορίες που δέχτηκε η κ. Δραγώνα, η Πολιτεία να μένει αμέτοχη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για στέλεχος της ίδιας κυβέρνησης.

Δεν είναι δυνατόν σε ένα τηλεοπτικό πάνελ να φιλοξενούνται σπουδαίοι ακαδημαϊκοί ή επιστήμονες μαζί με αγράμματα στελέχη ή βουλευτές του ΛΑΟΣ και η συζήτηση να γίνεται επί ίσοις όροις. Διότι, ναι μεν όλοι έχουν δικαίωμα και ελευθερία στο λόγο, αλλά το αν μία συζήτηση μπορεί να τηρηθεί σε σοβαρά επίπεδα ή όχι, εξαρτάται από τη νοημοσύνη ολόκληρου του πάνελ. Θα μπορούσε κανείς, για παράδειγμα, να διανοηθεί μία συζήτηση μεταξύ του κ. Λιακόπουλου και του Δρ. Νανόπουλου σχετικά με το σύμπαν; Και ακόμα και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ποιο θα ήταν το τελικό αποτέλεσμα;

Έχουμε συνηθίσει (καλώς κατά μία άποψη) να δείχνουμε ανοχή στα πάντα, ακόμα και τους εχθρούς της ανοχής μας. Όμως ο τρόπος που εφαρμόζεται η συγκεκριμένη ανοχή, είναι ένα πολύ σημαντικό αλλά και λεπτό στοιχείο. Διότι η διατήρηση της πραγματικής δημοκρατίας είναι μία λεπτή ισορροπία μεταξύ της ελευθερίας και της κατάχρησης της ελευθερίας από τον καθένα μας. Όσο δίνεται βήμα λόγου σε ανθρώπους που καταπολεμούν τους θεσμούς της δημοκρατίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη γνώση και τις επιστήμες και αυτό το βήμα αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και προσοχή, τότε αργά ή γρήγορα, η αμάθεια, και οι αντιδημοκρατικές ιδέες που πρεσβεύονται από αυτούς τους ανθρώπους, θα αποκτήσουν μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή.

Δεν μπορείς να κοιτάς απαξιωτικά και να σνομπάρεις τον αγράμματο ακροδεξιό. Διότι μόλις αποκτήσει λίγη περισσότερη δύναμη, αυτός θα σου πάρει το κεφάλι με συνοπτικές διαδικασίες. Και όποιος βλέπει μία δόση υπερβολής σε αυτό, αρκεί να διαβάσει λίγη ιστορία για την Ευρώπη της περιόδου 1930 – 1939˙ τότε που η απαξίωση και η υποτίμηση του φασισμού γινόταν σε διακρατικό επίπεδο.

Οφείλουμε ως κοινωνία, ως δημοκρατικό Κράτος και ως ελεύθερα σκεπτόμενοι άνθρωποι να αντιδρούμε δυναμικά σε φαινόμενα που διακυβεύουν τόσο το δημοκρατικό πολίτευμα όσο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δύο στοιχεία που έχουν κερδηθεί με πολύ κόπο και αγώνα. Οφείλουμε να είμαστε πιο σκληροί και πιο ανένδοτοι στην ακατάπαυστη συνομωσιολογία, κινδυνολογία, μπουρδολογία και αμορφωσιά που με τη σειρά τους οδηγούν στον ρατσισμό και το φασισμό. Όχι μόνο εμείς, αλλά και το Κράτος επισήμως. Οφείλουμε να μην καθόμαστε σαν κότες στα αυγά μας και απλά να γελάμε μεταξύ μας για τα ακροδεξιά παραληρήματα που συνεχώς πληθαίνουν τριγύρω μας. Πρέπει να υποβαθμίσουμε συλλογικά και θεσμικά ιδέες και ανθρώπους που όχι μόνο αντιτίθενται στα δημοκρατικά κεκτημένα, αλλά χρησιμοποιούν και μεσαιωνικά σκεπτικά.

Στην τελική, είναι καιρός οι προοδευτικοί και διανοούμενοι άνθρωποι αυτού του τόπου να προστατέψουν την πατρίδα που βάλλεται από τους δήθεν «πατριώτες». Εάν η σημερινή κυβέρνηση θέλει να επιδείξει την πραγματική της αποφασιστικότητα για κοινωνική ευημερία και ανάπτυξη, οφείλει να αντιπαρατεθεί σφοδρά με τα οπισθοδρομικά και αντι-δημοκρατικά στοιχεία που πλέον διαβάλλουν σημαντικές θετικές προσπάθειες. Όσο αδιαφορεί ή ζυγιάζει το «λαϊκό» πολιτικό κόστος, τόσο το αυγό εκκολάπτεται.

Bye Bye Dubai!


Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσιευμένο από τα
e-σωθικά μου.

Στα πάρκινγκ του αεροδρομίου, ήδη εδώ και αρκετό καιρό μαζεύουν σκόνη πολλά αυτοκίνητα εξαιρετικής πολυτέλειας. Η άμμος, που έχει καλύψει τα παρμπρίζ , είναι κολλημένη και δημιουργεί μια ξερή λάσπη που δύσκολα θα φύγει.

Του Γιώργου Πήττα.

Σε αρκετά αυτοκίνητα, τα ελαστικά έχουν αρχίζει να ρυτιδιάζουν και να σκάνε καθώς ο συνδυασμός των υψηλών ημερήσιων θερμοκρασιών με των ψυχρών νυχτερινών και τις απίστευτες υγρασίες, δίνουν στη φθορά μεγάλη ταχύτητα.

Οι λεηλασίες δειλές ακόμα, αλλά έχουν ξεκινήσει. Βλέπεις αυτοκίνητα με σπασμένα τζάμια και μέσα τους, τις θέσεις των στερεοφωνικών και των τηλεοράσεων ξεκοιλιασμένες.

Κάποια, έχουν μεταβληθεί σε πρόχειρα καταλύματα απολυμένων εργατών που απλήρωτοι εδώ και μήνες διώχθηκαν κακήν κακώς χωρίς καν το εισιτήριο της επιστροφής στην Ινδία και το Πακιστάν.

Πλάνητες, ανέστιοι, πένητες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της βάναυσα σκληρής δουλειάς για χρόνια στο ερμαφρόδιτο οικοδόμημα της Ανατολής, στον βωμό της έπαρσης χιλιάδων ατσαλάκωτων με τα χαμόγελα τύπου Colgate.

Τα αυτοκίνητα πάντως δεν ήταν άδεια. Βρήκαν, εκτός από πρόχειρο κατάλυμα, και πολλά ρούχα, τσάντες, φωτογραφικές μηχανές.
Μόνο που πια, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να αγοράσει έστω σε τιμή ευκαιρίας.

Πάντως, τα παρατημένα πολυτελή αυτοκίνητα, αποδείχθηκαν πολύ καλύτερος χώρος διαμονής από τους τρισάθλιους χώρους φιλοξενίας που το Εμιράτο είχε προβλέψει για τους εργάτες.

Ήταν πριν από ένα δυο χρόνια, καθώς είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την μούρλα που έπαθαν διάφοροι για το Dubai, και, δεν ξέρω πως, αλλά μπήκα στο Google γράφοντας στην Αναζήτηση τη φράση «Dubai Labour» .

Ήθελα να δω ποιοι είναι αυτοί που οικοδομούν το «θαύμα της ανατολής». Είχε τόσο πολύ πήξει το κεφάλι μου από τους ενθουσιασμένους που έβλεπαν στην περιοχή το «μέλλον», που αναρωτήθηκα κάποια στιγμή αν πράγματι, το «θαύμα» αγγίζει αναλογικά όλους.

Παρακολουθούσα για καιρό ανθρώπους που μιλούσαν για τη Νέα Υόρκη της Ανατολής, για το αριστούργημα του μέλλοντος, για τον τόπο που όλα είναι «τέλεια» κλπ.

Είχα αρχίσει να γεμίζω με τεράστιες επιφυλάξεις καθώς έβλεπα στην τηλεόραση τα τερατώδη κτίρια, τις απίστευτες παρεμβάσεις στη φύση με τη δημιουργία τεχνητών νησιών, είχα αρχίσει να νιώθω κάπου μέσα μου. πως δεν μπορεί, όλο αυτό το «πράγμα» κάποια στιγμή θα στομώσει, θα φτάσει σε αδιέξοδο, θα καταρρεύσει γιατί, είναι αν μη τι άλλο βιασμός παρά φύση. Και μάλιστα, κατ’ εξακολούθηση.

Η χυδαιότερη έκφραση θαρρώ του Καπιταλισμού βρήκε την ιδανική της έκφραση στο «θαύμα του Dubai». Και είναι η χυδαιότερη, γιατί από πολλούς αντιμετωπίστηκε ως «νέα πρόταση για την ανάπτυξη του 21ου αιώνα».

Ανεξέλεγκτη μεσαιωνική εκμετάλλευση ανθρώπων, ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις στη φύση, αρχιτεκτονικά τερατουργήματα που εισβάλλουν με θράσος στον ουρανό για να επιδείξουν την μηχανική επικυριαρχία, τεχνητά νησιά, τεχνητά ποτάμια, τεχνητές πίστες χιονιού για σκι, τεχνητές παραλίες, και εν τέλει τεχνητοί άνθρωποι που είδαν όλα αυτά σαν πρόταση και μοντέλο για το μέλλον του κόσμου.

Dubai, ο ορισμός του υπερθετικού:
Το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του πλανήτη ( Burj Al Arab)
Το ψηλότερο κτίριο του πλανήτη ( Burj Dubai)

Και, κάπου 250.000 εργάτες που δούλευαν στις κατασκευές για λιγότερο από 10 δολάρια την ημέρα.

Ο επισκέπτης βέβαια, ποτέ δεν έρχονταν σε επαφή με τους εργάτες.
Καλά κρυμμένοι, σε φρουρούμενα και περιφραγμένα παραπήγματα που φέρνουν στο νου στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιβαγμένοι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς στοιχειώδεις χώρους υγιεινής και εστίασης, μεταφερόντουσαν στις οικοδομές με ειδικά λεωφορεία και με αυτά επέστρεφαν.

Οποιαδήποτε επαφή με τουρίστες, ήταν απαγορευμένη δια ροπάλου.

Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική η απέραντη μυστικότητα με την οποία για χρόνια τυλίχθηκε αυτή η πλευρά του οικονομικού «θαύματος». Και είναι ακόμα πιο χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι δυτικοί επισκέπτες ή και μόνιμα εγκατεστημένοι εκεί ως στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, έθαβαν στα τρίσβαθα του μυαλού τους μια πραγματικότητα που τους χαλούσε την εικόνα του ιδανικού κόσμου.

Δεκάδες διαφημιστικά φυλλάδια και σποτάκια που προβάλλονταν αποκλειστικά σε χώρες όπως το Πακιστάν καλούσαν τις πανστρατιές των έτσι και αλλιώς εξαθλιωμένων του 3ου κόσμου να έρθουν στη γη της επαγγελίας και να πάρουν γερά μεροκάματα. Χιλιάδες ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν.

Κάτω από τη μύτη μας, μπροστά στο αλλήθωρο βλέμμα μας, περνούσαν ολάκερα καραβάνια σκλάβων που έφθαναν εκεί και έβλεπαν σε λίγες ώρες τις υποσχέσεις των ατζέντηδων φτηνής εργασίας να γίνονται σκόνη.

Η εικόνα, είναι πια σουρεαλιστική.
Οι βίλες των πραγματικά πλουσίων και διάσημων παραμένουν.
Μόνο που μοιάζουν πια σαν φωτάκια που αναβοσβήνουν σε ένα καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Τεράστια ημιτελή οικοδομήματα παρατημένα, πάμπολλα κλειστά μαγαζιά, άδεια εμπορικά κέντρα και οι μηχανές του τεχνητού χιονιού άνεργες, κινδυνεύουν να σκουριάσουν.

Οι παρατημένες Ferrari στο αεροδρόμιο, τα άδεια καζίνο, αρκετά μεσαία στελέχη που εγκατέλειψαν τις ευρωπαϊκές πατρίδες τους ελπίζοντας σε γρήγορη ανέλιξη και πλουτισμό και που τώρα βρέθηκαν χωρίς δουλειά, είναι τα φαντάσματα, ο αντίλαλος του πιο προκλητικού πάρτι που στήθηκε εδώ και δεκαετίες.

Ένα πάρτι που τέλειωσε όπως του έπρεπε.
Προσθέτοντας όμως ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση σε αυτούς που τώρα ψάχνουν να βρουν πως θα επιστρέψουν σε κάποιο Μπανγκλαντές σε κάποιο Πακιστάν…

Και καθώς αυτοί προσπαθούν πρόσκαιρα να βολευτούν σε κάποιο Cayenne, ο Εμίρης του Dubai (που πάντως δεν πρόκειται να γίνει κακομοίρης) ψάχνει να δει πως θα καλύψει την μαύρη τρύπα των 90 περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Είτε τα καταφέρει πάντως είτε όχι, τα πολυώροφα φαντάσματα των μισοτελειωμένων σύγχρονων πύργων δεν έχουν καμία ελπίδα να ολοκληρωθούν, και κάποια στιγμή είτε θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν είτε θα γίνουν «πάσης φύσεως υλικά προς πώληση».

Δεν θα κρύψω τα αισθήματά μου. Κάθε φορά που βλέπω την αλαζονεία να συντρίβεται, χαίρομαι. Μόνο που πάντα αυτή η χαρά είναι φορτωμένη και φιλτραρισμένη με μια πικρή γεύση. Γιατί, οι αλαζόνες κατά το μάλλον ή το ήττον θα βρουν τρόπο να συνεχίσουν. Ενώ αυτοί που θα έχουν συντριβεί από το οικοδόμημα της αλαζονείας τους χάνονται στο πιο πυκνό σκοτάδι.

Δεν ξέρω, από χτες στο μυαλό τριγυρνά εκείνο το παλιό τραγουδάκι: «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια»

Και το Dubai, έχει πολύ άμμο. Μα πάρα πολύ άμμο.
Και ζούμε σε εποχές ισχυρών ανέμων.