Εσύ, κύριε

-Ποιούς λες;
-Αυτούς που το Κράτος αποκαλεί τρομοκράτες,
αδερφέ μου.
Άλλον ορισμό δεν ξέρω να σου πω.
Γιατί μπορεί κρυφά να τους νιώθω και λίγο
και σε μένα σίγουρα δεν προκαλούν τρόμο.
Τους βγάζουν τώρα στην τηλεόραση και τους δικάζουν
και λεν στον κόσμο ότι αυτοί είν’ εγκληματίες.
Τρομοκρατούν.
Οι δημοσιογράφοι αυτοί έχουν μεγάλα αξιώματα στο βασίλειο του Τίποτα.
Στη ζούγκλα της αστικής δημοκρατίας
είναι οι βρομερές ύαινες που ορμάνε πάνω στα πτώματα,
τα κατακρεουργημένα από το καθεστώς.
Ρε γαμώτο, στο δρόμο να βγούμε
και θα σου δείξω ποιοι με τρομοκρατούν.
Τα καθάρματα της Σιωπής.
Εσύ, κύριε, πού πας, με τη γραβάτα και το γυαλιστερό αυτοκίνητο;
Η γραβάτα σου είναι κόκκινη σαν το αίμα που πίνεις.
Εσύ, κυρά μου; Νεαρέ; Παππού;
Καθημερινά φίλε μου βλέπω μπροστά μου τους συνένοχους στο αληθινό Έγκλημα.

Ξεκινώντας από τον μικρό καθρέφτη του μπάνιου, αν θέλεις.