Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Με αφορμή την πρόσφατη επίθεση των Ισραηλινών κομάντο-πειρατών στο Στόλο της Ελευθερίας που επιδίωξε να σπάσει την πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας και να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στον ταλαιπωρημένο παλαιστινιακό λαό, δημοσιεύω το παρακάτω κείμενο, που επιχειρεί να εμβαθύνει λίγο περισσότερο πάνω στις διάφορες πτυχές του Παλαιστινιακού Ζητήματος. Να σημειωθεί ότι το αρχικό κείμενο είναι των Α.Φοι.Νο. της Νομικής και πάνω σε αυτό έκανα διάφορες αλλαγές και προσθαφαιρέσεις πέρσι, προκειμένου να μοιραστεί στη σχολή μετά τα γεγονότα, τον βομβαρδισμό και την εισβολή των Ισραηλινού στρατού δηλαδή, στη Γάζα. Υπάρχουν αρκετές ελλείψεις και πρέπει να τονιστεί πολύ περισσότερο ο ρόλος των εξωτερικών Δυνάμεων (κυρίως των ΗΠΑ) και συμφερόντων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Παλαιστίνης, ειδικότερα τώρα που νέες Δυνάμεις και μάλιστα γειτονικές, έχουν βγει στο προσκήνιο (Ιράν, Τουρκία...). Οπότε κάθε παρατήρηση ή προσθήκη είναι καλοδεχούμενη.

Ιστορικό
Το Παλαιστινιακό ζήτημα γεννήθηκε το 1948, όταν μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου υπό την υπαγόρευση των σιωνιστικών πολιτικών απόψεων και το αντίκτυπο του Ολοκαυτώματος ξεκίνησε η μαζική μετανάστευση Εβραίων από την Ευρώπη στην υπό Βρετανική κατοχή Παλαιστίνη όπου κατοικούσαν κυρίως αραβικοί πληθυσμοί, οι οποίοι περίμεναν την ανεξαρτησία τους. Τα Ηνωμένα Έθνη ωστόσο αποφάσισαν τη διχοτόμηση των Παλαιστινιακών εδαφών σε δύο ίσα περίπου κομμάτια, έτσι ώστε το ένα να αποτελέσει το ανεξάρτητο (εβραϊκό) κράτος του Ισραήλ και το άλλο των Παλαιστινίων (αραβικό).
Αυτή απόφαση απηχεί έντονα τα αντικρουόμενα συμφέροντα των Υπερδυνάμεων, Σοβιετικής Ένωσης, Δυτικο-ευρωπαϊκών κρατών και αργότερα ΗΠΑ, στη Μέση Ανατολή.
Από κει και έπειτα η περιοχή μετατράπηκε σε ένα πεδίο συνεχών αραβο-ισραηλινών συγκρούσεων οι οποίες έπαιρναν συχνά διαστάσεις πολέμου. Κυριότερο γεγονός αποτελεί ο περίφημος Πόλεμος των Έξι Ημερών το 1967 που εξαπέλυσε το Ισραήλ ενάντια στον αραβικό συνασπισμό των γειτονικών χωρών και απέσπασε νέα εδάφη, που ανήκαν στους Παλαιστίνιους, εξωθώντας τους στη Λωρίδα της Γάζας, στη Δυτική Όχθη και στα υψώματα του Γκολάν.




Τα μεγάλα συμφέροντα στην περιοχή
Βασική συνιστώσα του Μεσανατολικού ζητήματος (το Παλαιστινιακό είναι κομμάτι αυτού) αποτελούν τα συμφέροντα των Υπερδυνάμεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η περιοχή αποτελεί πεδίο παγκόσμιων γεωπολιτικών συγκρούσεων λόγω των σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει και συνάμα του στρατηγικού της ρόλου.
Συγκεκριμένα, η ταύτιση και η χωρίς όρους στήριξη της αμερικανικής πολιτικής στο Ισραήλ -υπό την πίεση και των πολύ ισχυρών εβραϊκών λόμπυ στους κόλπους των αμερικανικών κυβερνήσεων- καταδεικνύει την πάγια και οργανωμένη (οικονομική, πολιτική και στρατιωτική) ανάμειξη των Η.Π.Α. στην περιοχή με σκοπό τον έλεγχό της.
Αυτή η τακτική δεν είναι καινούρια αλλά μέρος μιας διαχρονικής προσπάθειας των εκάστοτε Υπερδυνάμεων για επιβολή και κυριαρχία σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη ώστε να εμπεδωθούν τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα.


Εβραϊκή θρησκεία
Οι Εβραίοι ήταν λαός νομαδικός, διασκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Η θρησκεία τους, με τη διαδασκαλία της περί «εκλεκτού λαού» του Θεού και της συνακόλουθης ανώτερότητάς τους σε σχέση με τους άλλους «κατώτερους» λαούς, αποτέλεσε το συνεκτικό στοιχείο εκείνο που υπαγορεύοντας την κοινωνική ζωή σε απόλυτο βαθμό (βλ. Ταλμούδ) και επιτάσσοντας αυστηρά τη διατήρηση της καθαρότητας της φυλής, τους επέτρεψε να διατηρήσουν μια εθνολογική ταυτότητα. Διαμόρφωσαν ασφυκτικά κλειστές κοινότητες και εμποδίστηκε η αφομοίωσή τους από τους ντόπιους πληθυσμούς αλλά και η ουσιαστική ένταξή τους στις κοινωνίες που ζούσαν.
Η κλειστή και ελιτίστικη οργάνωση ζωής αλλά και η ανάδειξη πολύ πλούσιων οικογενειών και λόμπυ μέσα στους κόλπους της εβραϊκής κοινότητας οδήγησε τους γηγενείς πληθυσμούς να αναπτύξουν πολλές φορές αντισημιτικά αισθήματα.
Ο Σιωνισμός, πολιτικό κίνημα που ξεκίνησε τον 19ο αιώνα χαρακτηρίζεται από εβραϊκό εθνικισμό, ο οποίος εκφράζεται με τον σκοπό της δημιουργίας ενός εβραϊκού κράτους που θα συγκεντρώσει όλους τους Εβραίους της διασποράς. Το πέτυχε τελικά το 1948, με την Διακήρυξη της Ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Έκτοτε, η απροθυμία μιας κοινωνίας αποπροσανατολισμένης από τα διδάγματα του Εβραϊσμού και του Σιωνισμού για αρμονική συνύπαρξη με τους ντόπιους αραβικούς πληθυσμούς έχει πνίξει την περιοχή στο αίμα.


Φατάχ και Χαμάς
Το 1987 ήταν η χρονιά της πρώτης Ιντιφάντα, δηλαδή της ένοπλης Παλαιστινιακής αντίστασης, κατά τη διάρκεια της οποίας δημιουργήθηκε η Χαμάς. Η Ιντιφάντα έληξε το 1993, οπότε με μυστικές συνομιλίες, η Φατάχ (το πρώτο κύριο οργανωμένο μέτωπο αντίστασης των Παλαιστινίων ήδη από το 1964 και εκπρόσωπος του αγώνα τους προς τα έξω) κατέληξε στις συμφωνίες του Όσλο με το Ισραήλ, δηλαδή στην αναγνώριση του Ισραηλινού κράτους με αντάλλαγμα την αυτονομία της Γάζας και της Δυτικής Όχθης και την ίδρυση της Παλαιστινιακής Εθνικής Αρχής. Οι συμφωνίες αυτές θεωρήθηκαν από πολλούς προδοσία του σκοπού του αγώνα και η Χαμάς αρνήθηκε να τις αναγνωρίσει και να συμμετάσχει στις ακόλουθες εκλογές.
Η επίσιμη Παλαιστινιακή Αρχή συνδέθηκε με αναποτελεσματικότητα που σε συνδυασμό με τη διαφθορά οδήγησε σταδιακά στην πτώση του κύρους της Φατάχ και στην ανάδειξη της Χαμάς.
Στις εκλογές του 2006 η Χαμάς κέρδισε αποτυπώνοντας έτσι τη νομιμοποίησή της. Τότε ξέσπασαν ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ Φατάχ και Χαμάς, που τελείωσαν το 2007 με τη Χαμάς να αναλαμβάνει την κυριαρχία της Λωρίδας της Γάζας διώχνοντας τη Φατάχ και τη Φατάχ να κάνει το αντίθετο στη Δυτική Όχθη και να διαλύει με προεδρικό διάταγμα την κυβέρνηση αναλαμβάνοντας μονομερώς τη διακυβέρνηση.
Παράλληλα ξεκίνησε η οικοδόμηση του Τείχους (Τείχος της Ντροπής), ενός οικοδομήματος που χωρίζει τα εδάφη όπου διαμένουν οι Παλαιστίνιοι. Εντάθηκε με αυτόν τον τρόπο σε απόλυτο βαθμό ο αποκλεισμός που επέβαλαν οι Ισραηλινοί στους Παλαιστίνιους φέρνοντάς τους σε δεινή θέση.
Η μόνη εναλλακτική που απέμενε στον απεγνωσμένο Παλαιστινιακό λαό που έβλεπε τις ελπίδες του για ίδρυση δικού του ανεξάρτητου κράτους και έναν ευνοϊκό καθορισμό συνόρων να καταρρέουν, ήταν να συνεχίσει την ένοπλη αντίσταση στους κόλπους της Χαμάς και να βάλει τον τρόμο στη ζωή των Ισραηλινών γειτόνων του με ανταρτοπόλεμο και επιθέσεις αυτοκτονίας. Εξού και η Χαμάς θεωρείται από πολλές χώρες τρομοκρατική οργάνωση. Το ισχυρό κοινωνικό έργο της Χαμάς (σχολεία, νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, κ.α.) καθώς και η αφοσίωσή της στον αγώνα για τη δικαίωση των Παλαιστινίων εξηγούν την υποστήριξη που απολαμβάνει από την πλειοψηφία των Παλαιστινίων.


Επί του πολιτικού
Η Χαμάς δίκαια μπορεί να χαρακτηριστεί ως ακραία ισλαμική οργάνωση, μιας και διαπνέεται από θρησκευτικά και εθνικιστικά χαρακτηριστικά που συχνά μας φέρνουν σε αμηχανία. Για εμάς όμως η Χαμάς αποτελεί τη μοναδική διέξοδο αγώνα των Παλαιστινίων αυτή τη στιγμή για την υλοποίηση των διεκδικήσεών τους για γη και ελευθερία. Τα ακραία χαρακτηριστικά της πρέπει να ερμηνευτούν μέσα από την ιστορική παράδοση χρόνων του λαού αυτού και από τις υλικές και συνακόλουθα τις ιδεολογικές ανάγκες και ιδιαιτερότητές του.
Κάθε κοινωνία έχει δικαίωμα να αναπτύσσεται αυτόφωτα χτίζοντας η ίδια σταδιακά τα χαρακτηριστικά της. Γι’ αυτό ο Παλαιστινιακός λαός διεκδικεί και πρέπει να έχει δικαίωμα ύπαρξης, δικαίωμα σχηματισμού κράτους, ώστε αυτόνομα να μορφοποιείται δυναμικά στο χρόνο με τα χαρακτηριστικά που αυτός επιλέγει. «Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρούν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης» -Μιχαήλ Μπακούνιν.
Παρόλα αυτά πρέπει να εξεταστεί κατά πόσο είναι βιώσιμη η λύση των δύο ξεχωριστών κρατών, ενός παλαιστινιακού και ενός εβραϊκού, καθ’ ότι τα εδάφη είναι φτωχά και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές περιορισμένες. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αποδεκτή η δημιουργία δύο κρατών–προτεκτοράτων γιατί τότε θα είναι ξεκάθαρος ο ρόλος του εντολοδόχου συμφερόντων που θα διαδραματίσουν στην περιοχή.
Το Παλαιστινιακό είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένο από τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή. Η δίψα τους για έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της Μέσης Ανατολής αντικατοπτρίζεται με την επιμονή τους για επιβολή της κυριαρχίας τους στην περιοχή. Η συμμαχία με το Ισραήλ παίζει καταλυτικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή. Γι’ αυτό και κάθε καθεστωτικός φορέας (ΜΜΕ, κυβερνητικά κόμματα κτλ.) της «πολιτισμένης» Δύσης κάνει τα στραβά μάτια στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι Ισραηλινοί σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.