Πριν από 2 χρόνια
Βόλτα στην πόλη [παλιά]
Τα φώτα της πόλης σαν φαντάσματα με παρακολουθούν
όταν η πόλη είναι εχθρική
μέσα από τα γυάλινα μάτια τους με κοιτούν οι βαθμοφόροι
και είναι τόσο κυνικοί
οι άνθρωποι από δίπλα μου σαν ξένοι περνούν
αφιλόξενοι περαστικοί
Νιώθω ότι η πόλη δε με χωρά
όταν μόνος πια περπατώ χωρίς εσένα
ανυπόφορα ασφυκτικοί
είναι οι δρόμοι που περπατούσαμε μονάχοι μαζί
υπάρχεις παντού κι όμως τώρα είσαι τόσο μακριά μου
είναι η σκέψη μου που σε βγάζει πάντα μπροστά μου
Μόνο το φεγγάρι με κοιτάει και σωπαίνει
μέσα στο ματωμένο φόντο
ξέρει άραγε τι με περιμένει;
μου χαμογελά θλιμμένα
με λούζει με μελαγχολικό φως
και μου υπόσχεται
μου υπόσχεται…
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Μετά από πολύ καιρό μπήκα στο μπλογκ σου και έπεσα πάνω σ’ αυτό το υπέροχο ποίημα. Χαίρομαι που μπορώ και διαβάζω ποιήματά σου, έστω και από εδώ. Είχα διαβάσει και τα προηγούμενα, αλλά ομολογώ ότι αυτό με συγκίνησε πολύ. Μάλλον γιατί έχω νιώσει και εγώ έτσι κάποιες στιγμές, κάνοντας μια βόλτα στην πόλη [παλιά]. Συναίσθημα, που ίσως να ξαναδημιουργείται πιο έντονο αυτές τις μέρες, που η πόλη είναι στολισμένη.
Ωστόσο,
"Η πιο όμορφη θάλασσα ειναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει..."
Μια φράση, από ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ, που μου είχε πει κάποιος, κάποτε και μου άρεσε πολύ, γιατί αποπνέει αισιοδοξία για το μέλλον και για ό,τι θα ακολουθήσει, για ό,τι μας περιμένει..
Να είσαι σίγουρος/-η ότι τα όμορφα λόγια σου θα με παρακινήσουν την επόμενη φορά που θα έχω κάποια ιδέα ή συναίσθημα, να μην τα αφήσω να πετάξουν μακριά αλλά να τα καταγράψω κάπου για να έχω την ευκαιρία να τα μοιραστώ κάποια στιγμή εδώ, μαζί σας.
Δημοσίευση σχολίου