Μέρες στα χακί

Είδα τον κόσμο μέσα από ένα κλισιοσκόπιο
σημαδεύοντας με το όπλο που μου είπαν ότι θα έχω σαν γκόμενα
-δεν είχαν κι άδικο-
Κοίταξα ψηλά στα αστέρια
(όταν δεν τουρτούριζα απ’ το κρύο)
τι βαθύς διαλογισμός!
μοναχική ώρα…
Ή πήρα τον χρόνο που ήθελα πάντα,
για να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου
Διάβασα Καρυωτάκη στο θλιβερό 2-4
αυτοκτονία; είχε πλάκα
(βρήκα το βιβλίο παρατημένο καθώς ετοιμαζόμουν)
Υπέκυψα σε μια σοκολάτα φράουλα
γιατί ΕΣΥ ποτέ δεν ήσουνα εκεί
πνίγεις τις κάβλες σου; μου είπαν
(γέλασα!)
Τελικά βαρέθηκα να σέρνω την ύπαρξή μου στα χακί
πλήρης εξάρτυση και δε συμμαζεύεται
Καλές φάσεις δε λέω
φίλοι, σειρά
κοφτές κουβέντες

Δεν βλέπω την ώρα όμως να επιστρέψω στον κόσμο μου.

Έργα και ημέραι σε μια σουρεαλιστική Ολλανδία (Μέρος πρώτο;)

Πρώτη απόπειρα στο blog να φερθώ σαν Ολλανδός και απέτυχε! Άστοχο προηγούμενο ποστ-briefing, μιας και δεν θα κάνω τίποτα από αυτά που ανέφερα. Εντωμεταξύ έχει περάσει και τόσος καιρός που είμαι εδώ και δεν έχω μπορέσει να γράψω τίποτα. Όπως λέει και ο π.Λίβυος, δεν γράφω ούτε από συνήθεια ούτε από επαγγελματισμό, γράφω από εσωτερική προτροπή. Το blog αυτό άλλωστε ανέκαθεν ήταν ένα καταφύγιο όταν "δεν χωρούσα πουθενά". Αλλά έγραφα για να τα μοιραστώ, ώστε να μετέχουν και οι άλλοι στο δικό μου προβληματισμό... Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, η εσωτερική προτροπή ξεκινούσε από έντονα συναισθήματα (απώλειας). Αυτά που είχα μέσα μου, τα έγραψα τελικά παραδίπλα, δεν τα μοιράστηκα εδώ. Δεν ήμουν σίγουρος. Δεν ήμουν σίγουρος αν ο αναγνώστης μπορεί να διδαχτεί από αυτά ή αν αφορούσαν μονάχα εμένα. Ίσως να ήταν και για πολλά δάκρυα τώρα που το σκέφτομαι. Και στη ζωή δε θέλουμε δάκρυα, θέλουμε αισιοδοξία για να αναπνέουμε ελεύθερα. Απλώς (άντε θα πω μόνο αυτό) όταν είσαι μακριά, πρέπει να κατά κάποιο τρόπο να ξανανακαλύψεις τον κόσμο από την αρχή... Ο κόσμος που άφησες πίσω σου μοιάζει τόσο φωτεινός, που κάθε ανάμνηση στιγμών πάλλεται μέσα σου σα να είναι ζωντανή, σα να σε ταρακουνάει που τις άφησες να γίνουν παρελθόν...

Αρκετά με τον πρόλογο!!! Ξεχνάω όλα τα... πολύπλοκα που σκέφτηκα για τη ζωή στην Ολλανδία, αφού δεν μπορώ να γράψω από επαγγελματισμό, ξεχνάω και τους κόμπους στο στομάχι όταν μου έλειπε... το σπίτι μου (όχι το κτίριο...). Πάμε για μια σειρά ό,τι-να-ναι φωτογραφιών από μια "κουλή" Ολλανδία!

Στο βιομηχανικό Rotterdam με τα κάθε λογής φουγάρα,

ο κόσμος θα μπορούσε να έχει ένα άδειο πρόσωπο...

αλλά όχι σε μια ζεστή απριλιάτικη μέρα!

Στο γραφικό Delft η νύφη πηγαίνει με ποδήλατο στο γάμο

οι τουλίπες είναι πολύ περήφανες πλάι στον πύργο...

και κάποια κανάλια διαθέτουν όλα τα κομφόρ!

Στο Amsterdam, ένα σωρό φιλόδοξες βασίλισσες

να κατουράνε στο δρόμο...

ντροπή! Αυτά ούτε στην Ελλάδα δεν γίνονται!!!

Briefing

Έχω δύο ποστ στο μυαλό. Κανονικά ίσως θα ΄πρεπε πρώτα να γράψω για την Ολλανδία... αλλά λέω να το αφήσω δεύτερο αυτό. Φυσάει δυνατός αέρας άλλωστε και λέω να καθυστερήσω λίγο να ξανασηκώσω το ποδήλατο...

Κι αν φύγω μη σε νοιάζει

Ένα βράδυ δεν είναι καθόλου αρκετό για να ανταλλάξουμε έστω και τις πιο σημαντικές μόνο σκέψεις μας, αγαπημένοι μου φίλοι. Πώς να είναι, όταν ο καθένας από εσάς είναι τόσο ξεχωριστός; Όλα αυτά τα χρόνια κάνατε τη ζωή μου πιο όμορφη και ελπίζω να ήμουν και γω αντάξιος συνοδοιπόρος. Και πόσο ταιριαστό να παίξει στον επίλογο αυτό το τραγούδι... Το αφιερώνω σε όλους εσάς που έχουμε μοιραστεί μαζί όλα... τα όμορφα... αυτά που μας βασάνιζαν... τα μεγάλα... τα μικρά... τα γλυκά ή τα πικρά! Στης ζωής τα μονοπάτια θα βρεθούμε πάλι!

A step forward

Συχνά, εκεί που δεν το περιμένεις, βρίσκονται άνθρωποι για να κάνεις τις καλύτερες συζητήσεις. Δεν περίμενα να μου μείνει από τη σημερινή μέρα κάτι τόσο απλό αλλά και τόσο... αγνοημένο: η ζωή λέει είναι πολύ μικρή για να είμαστε εγωιστές. Σκέφτομαι πόσο μια τέτοια πεποίθηση μπορεί να αλλάξει τον "ρου της ιστορίας": πόσα χάνουμε όταν μας καθηλώνει ο εγωισμός μας...; Αλήθεια, λέω να το πάρω πολύ στα σοβαρά από δω και πέρα. Ειδικότερα όταν η κοπέλα που μου το... φώναξε, τα παράτησε όλα για να ξενιτευτεί στην άλλη άκρη του κόσμου. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι βρήκε τον εαυτό της εκεί. Της είπα ότι είμαι υπέρ. Μάλλον περιττά τη ρώτησα αν το μετάνοιωσε ποτέ. Τα μάτια της ήδη μου το είχαν δηλώσει από ώρα: "κάθε άλλο". Θα μου πείτε τώρα τι σχέση το ένα με το άλλο και αναφέρω την ιστορία. Νομίζω ότι είναι το ίδιο πράγμα: η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην κάνουμε τα χατήρια της καρδιάς μας.

Η στρεβλή, facebook επικοινωνία

Εναλλακτικά, σκεφτόμουν τον τίτλο "το facebook και η νέα γενιά". Βέβαια, μπορεί να ακούγεται λίγο υπερβολικό, αν όχι αστείο, να χαρακτηρίζει ένας 23άρης τους 5-6 χρόνια μικρότερούς του "νέα γενιά". Ποιοτικά όμως, υπάρχει ένα αξιοπρόσεκτο χάσμα. Το χάσμα αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων έχει επηρεάσει δραματικά την κοινωνική μας ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις τα 3-4 τελευταία χρόνια. Μιλώ προφανώς για την ανάπτυξη και την ευρεία αποδοχή των ιστοσελίδων "κοινωνικής δικτύωσης", με πλέον κυρίαρχο το facebook. Ας ξεκαθαρίσω λίγο πρώτα όμως, τι θεωρώ και τι όχι το facebook. Δεν πιστεύω ότι είναι κάποιο σκοτεινό όργανο της παγκόσμιας νέας τάξης και των οργανώσεων κατασκοπείας, άλλωστε όσοι ψάχνετε για κατασκόπους αρκεί να ρίξετε μια ματιά στους 1000+ ""φίλους"" σας [διπλά εισαγωγικά για να μην κανιβαλιστεί περισσότερο η έννοια που εμπεριέχει η λέξη]. Ως εκ τούτου, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι παραπάνω από μια εξαιρετικά προσοδοφόρα μπίζνα για τον κύριο Ζούκερμπεργκ και την παρέα του. Όσο για τους χρήστες, θα όφειλε να είναι απλώς ένα εργαλείο συμπληρωματικής "κοινωνικής δικτύωσης" και εκεί θα σταματούσε όλη η ανάλυση...

Παρατηρούνται όμως οι εξής ακραίες αντιθέσεις ως προς αυτό το τελευταίο: υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, νέοι κυρίως, που ζουν μέσω facebook ή ζουν για το facebook (θα εξηγήσω τι εννοώ) και αρκετοί που αρνούνται πεισματικά να εγγραφούν ως χρήστες. Όσον αφορά τη δεύτερη "ακραία" κατηγορία, δεν ενδιαφέρει τόσο ώστε να ασχοληθώ ιδιαίτερα, εξάλλου αργά ή γρήγορα θα "υποκύψουν" στον πειρασμό, αφού δυστυχώς το facebook τείνει να εξελιχθεί σε ανάγκη, για να μην πω και σε κοινωνικό αγαθό [και δεν είναι υπερβολή, όταν υπάρχει κόσμος που κάνει λόγο για... "φασιστοποίηση" του facebook!]. Όσον αφορά την πρώτη "ακραία" κατηγορία, που στάθηκε και η αφορμή για να προβληματιστώ και να καταγράψω τις σκέψεις μου, εκεί είναι που διαπιστώνω πόσο στρεβλά επικοινωνεί η νέα γενιά. Μπορεί όχι μόνο η νέα γενιά αλλά αυτό με ενδιαφέρει, θεωρώντας ότι για όσους μεγαλύτερους ισχύει το ίδιο, αποτελεί καθαρή επιλογή, χωρίς ελαφρυντικά. Βλέπω λοιπόν, ότι έφηβοι και φοιτητές των πρώτων ετών αναλώνουν κάθε στιγμή του ελεύθερου χρόνου τους στο facebook. Η ζωή τους, από την ψυχαγωγία, την επικοινωνία, και τον έρωτα υπάρχει μόνο στο facebook. Είναι μάλλον εύκολο και ανώδυνο να βιώνει κανείς την νεανική του ύπαρξη, με τις όποιες έντονες τάσεις αυτή συνεπάγεται, ηλεκτρονικά, με ένα κλικ, σε μία οθόνη... Ενώ κανονικά, οι άνθρωποι όταν συζητούν, κοιτούν ο ένας μία ζωντανή εικόνα του άλλου και όχι ένα στιγμιότυπο, χαμογελούν ή κατσουφιάζουν με κινήσεις του προσώπου και όχι με emoticons, ακούν μουσική σιγοτραγουδώντας πλάι πλάι και όχι με youtube, share και like... Όταν γουστάρονται έχουν το θάρρος να το πουν κοιτώντας στα μάτια τον λατρεμένο ή τη λατρεμένη τους, με φωνή που μπορεί και να σπάσει και με το σασπένς του πρώτου φιλιού να πλανάται και όχι πληκτρολογώντας σε ένα άψυχο τσατ μποξ, εξασφαλίζοντας ένα... πήδημα; Και ας υπάρχουν και αυτοί/αυτές που έχουν 867 φωτογραφίες από πάρτυ, διακοπές κτλ. Πόσο πιστεύω ότι πολλοί από αυτούς τα βιώνουν μέσω του facebook, αφού η κάθε τους στιγμή περιλαμβάνει την προοπτική να ανέβει στο facebook!

Η κρυφή γοητεία του facebook

Συζητούσα με έναν φίλο εχθές, πόσο, πολλοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να κάνουν μια καινούρια αρχή και πόσο βολικά προσφέρεται για αυτό το facebook. Εμφανίζει κανείς όσες πτυχές του εαυτού του θέλει, ή και όχι του εαυτού του, φωτογραφίες που είναι τόσο πειραγμένες που δεν ανταποκρίνονται καν στην πραγματική του εικόνα και άλλα τέτοια... Είναι σεβαστό και θεμιτό να θέλουν οι άνθρωποι να κάνουν καινούρια αρχή, όταν κύκλοι της ζωής αλλάζουν, καινούρια περιβάλλοντα προκύπτουν ή και τίποτα να μη συμβαίνει από όλα αυτά. Όλοι μας ίσως έχουμε κάνει καινούριες αρχές. Αλλά η πραγματική ζωή είναι έξω, όχι στο facebook. Όχι δεν είσαι καθόλου γαμάτος όταν η προσέγγισή σου είναι add as friend και geia, ti kaneis? στο τσατ, ρε φίλε, σε μία γκόμενα που σου πετάχτηκαν τα μάτια έξω όταν είδες τη φωτογραφία της (άλλη κι αυτή!). Βγες έξω, πήγαινε στο πανεπιστήμιο, στο κάμπινγκ, στο μπαρ έστω, δεν ξέρω, μίλα και αντάλλαξε τηλέφωνο (και όχι facebook!). Νιώσε τον άλλον από κοντά, το να ζαχαρώνεις τις σέξυ φωτογραφίες και να καυλαντίζεις στο τσατ δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση ερωτισμού που σου υποδεικνύει να υποκαταστήσεις τη σεξουαλική σου ζωή με την αυτοϊκανοποίηση. Έχε το θάρρος να πεις τη γνώμη σου σε μια μάζωξη ανθρώπων, σε μια συνέλευση, σε ένα χώρο, κάπου, άσε τον ηλεκτρονικό σχολιασμό. Γράψε μια ατάκα, δε λέω... ή γιατί δεν διατηρείς ένα μπλογκ καλύτερα; Αντί να επιδεικνύεσαι ως ψαγμένο εναλλακτικό γκομενάκι, μάζεψε τους φίλους σου και πρότεινέ τους να πάτε σινεμά ή σε ένα live ή έστω για ένα ποτό κάπου ωραία, αν σου αρέσουν τα παιχνίδια προσκάλεσέ τους φίλους σου για επιτραπέζιο στο σπίτι ή στο playhouse και όχι στο... farmville του facebook!

Εν κατακλείδι, θεωρώ το facebook ένα εργαλείο που προσφέρει συγκεκριμένες δυνατότητες, επικοινωνίας και ενημέρωσης αλλά συμπληρωματικά, για κανένα λόγο δεν πρέπει να είναι το κύριο. Και ένα εργαλείο δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό αλλά εξαρτάται από το πώς θα επιλέξουμε να το χρησιμοποιήσουμε. Με στεναχωρεί όταν βλέπω τους ανθρώπους εγκλωβισμένους στο facebook και με ανησυχεί που οι ανθρώπινες σχέσεις στριμώχνονται μέσα σε μια ηλεκτρονική κλειδαρότρυπα... Η ζωή είναι έξω, είναι αληθινή και είναι ωραία!

Διαβάστε ακόμη: Το facebook & η προσωπικότητα -μια "παγκόσμια" συνομωσία.

[Απαραίτητη υποσημείωση 1: Δεν υπάρχει λόγος να με μισήσει κανείς αν βρει τον εαυτό του σε αυτό το κείμενο! Δεν στοχεύω σε κανέναν προσωπικά ούτε καταδικάζω κανέναν, θέλω απλώς να καταδείξω μία προβληματική κατάσταση!

Απαραίτητη υποσημείωση 2: Καυλαντίζω/-ομαι: Συνομιλώ ηλεκτρονικά με κάποιον υποψήφιο ερωτικό σύντροφο, αφήνοντας συνεχώς υποννοούμενα σεξουαλικού περιεχομένου και περιστρέφοντας εν γένει την κουβέντα γύρω από το σεξ.]

Athens stroll

Οδός Σταδίου, Αθήνα, Ελλάδα. Επαίτης σε κεντρικό δρόμο της πρωτεύουσας.

Παρατηρήσεις:

Ο καθένας θα έσκυβε το κεφάλι μπροστά στην ταφόπλακα της κοινωνικής αντίδρασης των πρώτων ημερών της υποταγής.

Ο "χώρος", σαν άμοιρος ευθυνών, απροκάλυπτα βιώνει το δικό του φαντασιακό εξέγερσης, σε ένα παράλληλο σύμπαν επαναστατικού υπερθεάματος [κρότου-λάμψης].

Ο καταναλωτισμός καλά προσπαθεί να σωθεί. Το σλόγκαν, χωρικά τουλάχιστον, χυδαίο.

Και ο αδικοχαμένος μικρός... τι θα έλεγε άραγε για όλα αυτά...

Snapshots of an epilogue

Ξεσσαλονίκη: Φωτογραφίζοντας το ηλιοβασίλεμα

[στο ηλιοβασίλεμα της φοιτητικής μου ζωής]

Απορία

Θέλω να μάθω πόση τηλεόραση είδε ο τύπος πριν βγει στους δρόμους παριστάνοντας τον εξεγερμένο.

Η "μαγεία" του ίντερνετ

Απομόνωση σημαίνει να έχεις ανοιχτό facebook, msn, skype και όλα τα mail. Μοναξιά σημαίνει να μην ακούς από πουθενά τον χαρακτηριστικό ήχο. Απόγνωση σημαίνει να εναλλάσεις τα παράθυρα με λανθάνουσα αγωνία. Απελπισία σημαίνει να κλείσεις όλα αυτά τα παράθυρα και να επιστρέψεις στο παλιό καλό ίντερνετ, απ' όπου μπορείς να συλλέξεις άφθονες χρήσιμες πληροφορίες.

Όσο μπορείς

Στίχοι: Κ. Π. Καβάφης

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Σύμφωνοι. Και αντί γι' αυτό, κάνε φίλους, όσο μπορείς.

2011