Έργα και ημέραι σε μια σουρεαλιστική Ολλανδία (Μέρος πρώτο;)


Πρώτη απόπειρα στο blog να φερθώ σαν Ολλανδός και απέτυχε! Άστοχο προηγούμενο ποστ-briefing, μιας και δεν θα κάνω τίποτα από αυτά που ανέφερα. Εντωμεταξύ έχει περάσει και τόσος καιρός που είμαι εδώ και δεν έχω μπορέσει να γράψω τίποτα. Όπως λέει και ο π.Λίβυος, δεν γράφω ούτε από συνήθεια ούτε από επαγγελματισμό, γράφω από εσωτερική προτροπή. Το blog αυτό άλλωστε ανέκαθεν ήταν ένα καταφύγιο όταν "δεν χωρούσα πουθενά". Αλλά έγραφα για να τα μοιραστώ, ώστε να μετέχουν και οι άλλοι στο δικό μου προβληματισμό... Το τελευταίο διάστημα λοιπόν, η εσωτερική προτροπή ξεκινούσε από έντονα συναισθήματα (απώλειας). Αυτά που είχα μέσα μου, τα έγραψα τελικά παραδίπλα, δεν τα μοιράστηκα εδώ. Δεν ήμουν σίγουρος. Δεν ήμουν σίγουρος αν ο αναγνώστης μπορεί να διδαχτεί από αυτά ή αν αφορούσαν μονάχα εμένα. Ίσως να ήταν και για πολλά δάκρυα τώρα που το σκέφτομαι. Και στη ζωή δε θέλουμε δάκρυα, θέλουμε αισιοδοξία για να αναπνέουμε ελεύθερα. Απλώς (άντε θα πω μόνο αυτό) όταν είσαι μακριά, πρέπει να κατά κάποιο τρόπο να ξανανακαλύψεις τον κόσμο από την αρχή... Ο κόσμος που άφησες πίσω σου μοιάζει τόσο φωτεινός, που κάθε ανάμνηση στιγμών πάλλεται μέσα σου σα να είναι ζωντανή, σα να σε ταρακουνάει που τις άφησες να γίνουν παρελθόν...

Αρκετά με τον πρόλογο!!! Ξεχνάω όλα τα... πολύπλοκα που σκέφτηκα για τη ζωή στην Ολλανδία, αφού δεν μπορώ να γράψω από επαγγελματισμό, ξεχνάω και τους κόμπους στο στομάχι όταν μου έλειπε... το σπίτι μου (όχι το κτίριο...). Πάμε για μια σειρά ό,τι-να-ναι φωτογραφιών από μια "κουλή" Ολλανδία!

Στο βιομηχανικό Rotterdam με τα κάθε λογής φουγάρα,


ο κόσμος θα μπορούσε να έχει ένα άδειο πρόσωπο...


αλλά όχι σε μια ζεστή απριλιάτικη μέρα!


Στο γραφικό Delft η νύφη πηγαίνει με ποδήλατο στο γάμο


οι τουλίπες είναι πολύ περήφανες πλάι στον πύργο...


και κάποια κανάλια διαθέτουν όλα τα κομφόρ!


Στο Amsterdam, ένα σωρό φιλόδοξες βασίλισσες


να κατουράνε στο δρόμο...


ντροπή! Αυτά ούτε στην Ελλάδα δεν γίνονται!!!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου