Ψυχή βαθιά

1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου. Δύο αδέρφια, δύο στρατόπεδα, ένας λαός, κατακερματισμένος. Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη δεν επιχειρεί να δώσει τόσο πολιτική ή ιδεολογική διάσταση στο ζήτημα, όσο ανθρωπιστική. Και αναλογικά με αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν φιλοδοξεί ούτε να διεισδύσει στα άδυτα του ελληνικού εμφυλίου ούτε να εξηγήσει τα βαθύτερα αίτια και να αποδώσει ευθύνες. Είναι η ιστορία δύο αγοριών, δύο αδερφών, που βρέθηκαν στη δίνη ενός πολέμου μάλλον χωρίς να θέλουν, μάλλον χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν.

Αυτή η ιστορία είναι και ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται η ταινία, οπότε κάθε κριτική για το κατά πόσο δίνει όλες τις πτυχές του πολέμου είναι ανούσια. Στο κάτω κάτω όποιος ενδιαφέρεται να μάθει για τον Εμφύλιο ας πιάσει να διαβάσει κανένα ιστορικό βιβλίο ή πηγή ή ακόμα και να ρωτήσει τον παππού του! Όπως ο γράφων... Αισθητικά πάντως η ταινία είναι σχεδόν άψογη. Η φθινοπωρινή φύση της Καστοριάς, το χιονισμένο τοπίο, το καστ των ηθοποιών... Σε μεταφέρουν για λίγο στην εποχή εκείνη. Στο πεδίο των μαχών, μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.