Νοέμβρης 1973, 36 χρόνια μετά

Πόσο να κάτσει και να αναλύσει κανείς... τι ήταν το Πολυτεχνείο, τι έγινε στο Πολυτεχνείο, τι έπρεπε να γίνει μετά και δεν έγινε... Αναλύσεις πολλές. Θες αριστεριστών, αναρχικών, αστοδημοκρατών, κομμουνιστικής νεολαίας... Ας διαβάσει ο καθένας ό,τι νομίζει και σίγουρα μπορεί να σχηματίσει μία άποψη. Η ιστορική ανάλυση πάντως είναι αρκετά παρακινδυνευμένη, καθώς είναι μία περίοδος με πολύ έντονα πολιτικά και κομματικά χαρακτηριστικά.


Για τους εορτασμούς στο Πανεπιστήμιο

Πολλοί θεωρούν ότι η αυριανή μέρα είναι άλλη μια επέτειος που πρέπει να "γιορτάσουν" αναλόγως. Για παράδειγμα, κάποιοι κλείνουν την είσοδο του πολυτεχνείου και γεμίζουν τον τόπο με τα κομματικά πανώ τους. Άραγε, από πότε τα δημόσια κτίρια είναι τσιφλίκια και αποκλειστικοί χώροι της ΚΝΕ; Ή μήπως θεωρούν ότι είναι μία μέρα τιμής που δικαιωματικά τους ανήκει και ότι έχουν οριστεί από μία ανώτερη μεταφυσική δύναμη οι εορτο-φύλακες της; Στο κάτω-κάτω, και τότε και σήμερα, όποιος αγωνίζεται και δεν είναι του Κόμματος είναι προβοκάτορας και πράκτορας των Αμερικανών, σωστά; Για του λόγου το αληθές, βλέπε Πανσπουδαστική Νο8 ΕΔΩ. Άλλοι πάλι, μαμούχαλοι απόγονοι χωροφυλάκων και ΕΣΑτζήδων, αξιωματούχων της Χούντας ή μικροαστών υποστηρικτών της, νομίζουν ότι φορώντας το (νεο)δημοκρατικό τους προσωπείο και καταθέτοντας ένα στεφάνι, καρπώνονται λίγη από τη δόξα και την τιμή των νεκρών. Και εμφανίζονται βέβαια φορώντας τα "καλά τους": κράνη, ρόπαλα κτλ. για να συγκρουστούν με τους έτερους εορτο-φύλακες (αριστεριστές). Όσο για την νεολαία της σημερινής κυβέρνησης, χαρίζουν απλόχερα γέλιο με τους ψευτο-συναισθηματισμούς στις αφίσες τους: "Είμαστε με αυτούς που επαναστατούν- Με αυτούς που ονειρεύονται". Έλεος! Τι είστε δηλαδή; Επαναστατική κυβέρνηση; Ή μήπως τον... αντι-αμερικανισμό σας τον ζηλεύει και ο Τσάβες; Ας μην ξεχνάμε και ότι πολλοί δικοί σας που ήταν στο Πολυτεχνείο το '73, έγιναν μεγάλοι και τρανοί βουλευτάδες που καβάτζωσαν κυβερνητικές θέσεις και ήταν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο για να οδηγηθεί η χώρα στη σημερινή κατάρρευση! Και φυσικά, πρώτοι αυτοί -οι κουρασμένοι επαναστάτες του χθες- καθιέρωσαν τη σημερινή μέρα ως ξύλινη επέτειο. Αντί να αποτελεί λαμπρό φάρο για δράση και αγώνα στο ΣΗΜΕΡΑ.

Γιατί και το ΨΩΜΙ θα αρχίσει να εκλείπει σε λίγο, όταν δε θα βρίσκουμε δουλειά, ΠΑΙΔΕΙΑ ποτέ δεν είχαμε, παρά μόνο μία εντατικοποιημένη εξεταστικοκεντρική εκπαίδευση, την οποία σε λίγο θα πληρώνουμε κιόλας αλλά και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αποτελεί ανέγγιχτο αγαθό στη σημερινή κοινωνία της ελεγχόμενης σκέψης, της παρακολούθησης και της βίαιης καταστολής.


Μια κοινωνία που μένει στα ίδια

Δυστυχώς όλοι οι προηγούμενοι κομματικοί νεολαίοι και οι τακτικές τους, το μόνο που δημιουργούν είναι μία τρομακτική βεβαιότητα ότι θα γίνουν... "άξιοι" συνεχιστές του Μεταπολιτευτικού συστήματος/ σχήματος διακυβέρνησης, που ΑΠΕΤΥΧΕ. Δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, χωρίς ιδεολογία, χωρίς μακροπρόθεσμες πολιτικές, με παραπλήσιες τυχοδιωκτικές πολιτικές βολέματος και πρόχειρης διαχείρησης ενός ήδη σαθρού συστήματος. Μία Αριστερά βολεμένη σε μια γωνιά με λίγες βουλευτικές καρεκλίτσες, όταν πρόκειται για κοινοβουλευτική, με παρωχημένες αντιλήψεις και παλαιοκομματικές αγκυλώσεις από τη μία και κοσμοπολιτισμό και αριστερο-κουλτούρα, απευθυνόμενη κυρίως στον νεανικό ρομαντικό επαναστατισμό από την άλλη. Μία Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική) αυτιστική και έξω από τα μέτρα της εποχής, γενικά και αόριστα εξεγερτική και επί της ουσίας τίποτα. Και όλοι αυτοί δίνουν πάτημα σε συντηρητικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές και ακροδεξιές ιδέες και οργανώσεις να αποκτούν ρεύμα και ισχύ.

Στο σημερινό σύστημα -είτε αυτοί οι οποίοι είναι στα πράγματα λέγονται δεξιά, είτε αριστερά- υπάρχει ένα εγκατεστημένο συμφέρον και, ακόμα βαθύτερα, μια λογική που αντιστρατεύεται κάθε εκδημοκρατισμό και οδηγεί προς μεγαλύτερη πολιτική αποξένωση και αλλοτροίωση των ανθρώπων.

Η εποχή που θα θυμόμαστε ως Μεταπολίτευση σβήνει και ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει και να ξεπηδήσει επιτέλους ένα καινούριο πολιτικό και ιδεολογικό τοπίο. Ποιό θα είναι αυτό; Δεν ξέρω. Μέχρι τότε, ο Νοέμβρης του '73 και κάθε επαναστατική παράδοση αυτού του τόπου ας εμπνέει και ας φωτίζει τις συλλογικές διεργασίες και τους αγώνες του σήμερα για πιο δίκαιη κοινωνία.