Πίσω στον καιρό της Μεξικάνικης Επανάστασης, ένας επαναστάτης εκτελείται. Είναι ο Fortino Samano, μάγκας και αγέρωχος μπροστά στο θάνατο. Νάτος. Καπνίζει ήρεμα το πούρο του και το τελευταίο πράγμα που υποθέτει κάποιος παρατηρώντας τον είναι ότι το μόνο που περιμένει τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι οι σφαίρες να του τρυπήσουν το κορμί. Τον ζηλεύω. Έζησε και πέθανε για μια πίστη σ' έναν αγώνα και σε μια άλλη κοινωνία. Τι κρίμα, που σήμερα αυτή η πίστη είναι ντεμοντέ... Αλήθεια, αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι σήμερα θα είχαν την τόλμη να αντικρύσουν έτσι την κάννη; Πόσοι νεοελληναράδες "μάγκες", καλοπερασάκηδες, πόσοι εθνικιστές και στρατόκαυλοι αλλά και από την άλλη πόσοι... επαναστάτες;
Για τη Μεξικάνικη Επανάσταση, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα αλλά και τους σημερινούς "επαναστατικούς απογόνους" του, τους Ζαπατίστας, ευελπιστώ να γράψω εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή σε κάποιο άλλο ποστ... ;)
1 σχόλια:
"Τι κρίμα, που σήμερα αυτή η πίστη είναι ντεμοντέ... "
Κι αναρωτιέμαι: τι έχει εκπέσει περισσότερο, η ικανότητα μας να πιστεύουμε σε κάτι, ή τα προτάγματα των αγώνων έχουν γίνει τόσο ατελέσφορα, ώστε ακόμα και οι παθιασμένοι αγωνιστές του χθες θα ιδιώτευαν στο "σήμερα" ή θα επέλεγαν τον θάνατο από δίψα αυτοεξοριζόμενοι στην έρημο του ελιτίστικου ατομικισμού?
Δημοσίευση σχολίου