Ας μου επιτραπεί τη σημερινή μέρα να (ανα)δημοσιεύσω μία από τις σοβαρότερες απόψεις που έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό.
Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
...ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ
"ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ" ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ
> Η θυμησή σου ποτίζει επιτέλους τά ξερά μας χείλη καί τά καθαρίζει από τήν αλμύρα, σάν "τό αγαπάτε τό πράσινο" στό δημοτικό πάρκο πού τό φύτεψαν καί τό εγκατέλειψαν εκεί γιά νά πεθάνει από ξηρασία καί τώρα δέχεται μέ λύτρωση τήν μπόρα πού τού δίνει "παράταση ζωής".
> Καλπάζει ο νοτιάς μέ 15χρονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τά βράχια καί τήν προβλήτα καί σέ ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σέ σπασμένη σανίδα,ότι απέμεινε από τήν βάρκα τού μετανάστη πού τό ταξίδι του σταμάτησε από μιά σφαίρα στήν ταραγμένη βρώμικη καί σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος...
> Τής θάλασσας πού μάς επιστρέφει εκτός από τίς κονσέρβες,τά χαρτιά,τά μπουκάλια καί τό πετρέλαιο πού τής άδειασε η "παραγωγική" βουβή ζωή μας,καί τόν κάλυκα από τήν σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στίς 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
> Αδεια γιά σένα πιά,γεμάτη όμως καί έτοιμη ξανά,αυτή τήν φορά γιά όλους,όλες εμάς...
> Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...
> Ακούγεσαι από μακριά,σάν τό βουητό πρίν τόν μεγάλο σεισμό πού θέλει νά ανοίξει μέ τά στήθια του τήν Γή,νά ζητήσει νά χορέψουμε μαζί του τά πρωτοτράγουδα τής μάνας,τόν ήχο από τά πρώτα άτσαλα βήματα στήν στράτα γιά τόν "όμορφο κόσμο,αγγελικά πλασμένο"...καί μετά στήν αγκαλιά τού πατέρα στήν μέση τού ουρανού νά τρέχει πότε μέ τόν ήλιο καί πότε μέ τό φεγγάρι,νά μήν κουράζεται ποτέ νά ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τά σύννεφα...
> Τί περίεργο μέσα σέ 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά νά σηκώνει τό γέλιο σου μέχρι τ΄άστρα καί η ίδια νά σκεπάζει μέ χώμα τό ξαφνικό σου "άχ" στόν δρόμο...
> Κάπως έτσι αρχίσανε όλα γιά τούς περισσότερους από εμάς,μόνο πού εμείς σταθήκαμε πιό τυχεροί από σένα, ζούμε,έτσι λέμε ακόμη καί "κλαίμε" καί "τιμάμε" τούς πεθαμένους γιά τίς "ανάγκες",τούς "σκοπούς" καί τίς "φλόγες" τής "εξέγερσης".
> Τό κύμα φέρνει τήν φωνή σου απ΄τά ανοιχτά, σάν τήν στάχτη από τήν Πάρνηθα,τόν Υμηττό ή τήν Πεντέλη πού μπαίνει κάθε καλοκαίρι στήν Αθήνα τήν "διαμαντόπετρα" τής εξάτμισης καί τής πύρινης ασφάλτου τό "δαχτυλίδι".
> Απόψε η νύχτα δέν έχει φεγγάρι γιά ερωτευμένους καί Σαββατοκύριακο στό σφαγείο τής παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στό άκουσμα απ΄ τό ουρλιαχτό πού πρόλαβε νά βγεί από τό στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
> Μπορώ νά τό δώ Αλέξανδρε,τό σημάδι πού μού δείχνεις πού άφησε η σφαίρα ,μιά τόσο δά μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε καί μπήκε σέ μιά τόσο μεγάλη καί δυνατή καρδιά?
> Ξέρεις Αλέξανδρε,δέν θέλω νά σού πώ ψέμματα...
> Θέλω η θανάσιμη πληγή σου νά κλείσει,νά μήν τήν κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος,θέλω νά σέ αφήσουμε ήσυχο νά θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τόν τελευταίο σου Δεκέμβρη...
> Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί καί έχουμε γίνει "επαγγελματίες" στό νά σκυλεύουμε,νά ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στήν σωρό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων,χρόνια τώρα...ΑΣ ΣΩΠΑΣΟΥΜΕ,ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ,ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!
> Κηδέψαμε τήν επανάσταση ,πέρυσι,λίγες ώρες πρίν τήν κηδεία σου,σέ σημαδέψαμε καί εμείς "συμβολικά" μέ όλες τίς "καλές προθέσεις" γιά τήν εκτόνωση καί πραγμάτωση τού αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στήν καπηλεία γιατί "ο σκοπός αγιάζει τά μέσα",μάθε το δέν έχουμε λογαριασθεί ποτέ μέ "τόν μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι άς μήν έχει στολή",θά σέ σκοτώνουμε καί εμείς μέ τήν σειρά μας κάθε φορά πού μέ βιά θά χρησιμοποιούμε γιά τό μνημείο τής τυφλής βίας καί τού κοινωνικού πολέμου ,τ΄ονομά σου...
> Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε,
> Μήν μάς έχεις εμπιστοσύνη...
> Μήν γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις,συνέχισε μπροστά καί ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες,υπερασπίσου τούς δικούς σου γιατί εμείς θά σέ διαψεύσουμε...
> Κι άν είμαστε κάποτε άξιοι νά συναντηθούν οι δικοί μας μέ τούς δικούς σου, τότε έχουμε μιά ελπίδα νά σέ τιμήσουμε καί νά σέ σεβασθούμε πραγματικά!
> Δέν τό κάναμε αυτό μέχρι τώρα,αλλά δώσε μας μιά δεύτερη ευκαιρία γιατί τό αξίζεις νά σέ δικαιώσουμε στά μάτια όλων τών ανθρώπων πού στίς φλέβες τους έχουν τό δικό σου αίμα καί πάνω από τά κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα καί νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από τό Κτήνος τής Εξουσίας καί τής Βαρβαρότητας πού μέ τό περίστροφο πάντα θά ψάχνει γιά νέους στόχους καί θύματα ...
> Γιατί είμαστε τά θύματα,σήμερα ή αύριο,τής ίδιας σφαίρας,τού ίδιου μιλιταρισμού,τής ίδιας βιομηχανίας τών δήμιων τών όπλων πού έχει γραμμένη τήν ζωή όλων τών ανθρώπων,μέ ή χωρίς "στολή",στήν παλιά της τήν σκανδάλη...
> Σού υπόσχομαι πώς θά σέ τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα,τό "μεγάλο μας τσίρκο" καί τό επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει ,ο καθένας από τόν σεχταρισμό του,τήν μυθοπλασία του ή τό κανάλι του,νά "μιλήσει" στό όνομα τής μνήμης σου,
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα
"στά ίδια μέρη,αλλά καί σέ άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θά ξαναβρεθούμε..."
Πηγή: Άνθρωποι από καλαμπόκι
Έχω να προσθέσω ότι η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από "εξεγερμένους" κάθε Δεκέμβρη αλλά από συνειδητοποιημένους ανθρώπους και συλλογικότητες που δρουν, προσφέρουν, αγωνίζονται και διεκδικούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ
...ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ
"ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ" ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ
> Η θυμησή σου ποτίζει επιτέλους τά ξερά μας χείλη καί τά καθαρίζει από τήν αλμύρα, σάν "τό αγαπάτε τό πράσινο" στό δημοτικό πάρκο πού τό φύτεψαν καί τό εγκατέλειψαν εκεί γιά νά πεθάνει από ξηρασία καί τώρα δέχεται μέ λύτρωση τήν μπόρα πού τού δίνει "παράταση ζωής".
> Καλπάζει ο νοτιάς μέ 15χρονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τά βράχια καί τήν προβλήτα καί σέ ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σέ σπασμένη σανίδα,ότι απέμεινε από τήν βάρκα τού μετανάστη πού τό ταξίδι του σταμάτησε από μιά σφαίρα στήν ταραγμένη βρώμικη καί σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος...
> Τής θάλασσας πού μάς επιστρέφει εκτός από τίς κονσέρβες,τά χαρτιά,τά μπουκάλια καί τό πετρέλαιο πού τής άδειασε η "παραγωγική" βουβή ζωή μας,καί τόν κάλυκα από τήν σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στίς 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
> Αδεια γιά σένα πιά,γεμάτη όμως καί έτοιμη ξανά,αυτή τήν φορά γιά όλους,όλες εμάς...
> Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...
> Ακούγεσαι από μακριά,σάν τό βουητό πρίν τόν μεγάλο σεισμό πού θέλει νά ανοίξει μέ τά στήθια του τήν Γή,νά ζητήσει νά χορέψουμε μαζί του τά πρωτοτράγουδα τής μάνας,τόν ήχο από τά πρώτα άτσαλα βήματα στήν στράτα γιά τόν "όμορφο κόσμο,αγγελικά πλασμένο"...καί μετά στήν αγκαλιά τού πατέρα στήν μέση τού ουρανού νά τρέχει πότε μέ τόν ήλιο καί πότε μέ τό φεγγάρι,νά μήν κουράζεται ποτέ νά ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τά σύννεφα...
> Τί περίεργο μέσα σέ 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά νά σηκώνει τό γέλιο σου μέχρι τ΄άστρα καί η ίδια νά σκεπάζει μέ χώμα τό ξαφνικό σου "άχ" στόν δρόμο...
> Κάπως έτσι αρχίσανε όλα γιά τούς περισσότερους από εμάς,μόνο πού εμείς σταθήκαμε πιό τυχεροί από σένα, ζούμε,έτσι λέμε ακόμη καί "κλαίμε" καί "τιμάμε" τούς πεθαμένους γιά τίς "ανάγκες",τούς "σκοπούς" καί τίς "φλόγες" τής "εξέγερσης".
> Τό κύμα φέρνει τήν φωνή σου απ΄τά ανοιχτά, σάν τήν στάχτη από τήν Πάρνηθα,τόν Υμηττό ή τήν Πεντέλη πού μπαίνει κάθε καλοκαίρι στήν Αθήνα τήν "διαμαντόπετρα" τής εξάτμισης καί τής πύρινης ασφάλτου τό "δαχτυλίδι".
> Απόψε η νύχτα δέν έχει φεγγάρι γιά ερωτευμένους καί Σαββατοκύριακο στό σφαγείο τής παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στό άκουσμα απ΄ τό ουρλιαχτό πού πρόλαβε νά βγεί από τό στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
> Μπορώ νά τό δώ Αλέξανδρε,τό σημάδι πού μού δείχνεις πού άφησε η σφαίρα ,μιά τόσο δά μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε καί μπήκε σέ μιά τόσο μεγάλη καί δυνατή καρδιά?
> Ξέρεις Αλέξανδρε,δέν θέλω νά σού πώ ψέμματα...
> Θέλω η θανάσιμη πληγή σου νά κλείσει,νά μήν τήν κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος,θέλω νά σέ αφήσουμε ήσυχο νά θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τόν τελευταίο σου Δεκέμβρη...
> Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί καί έχουμε γίνει "επαγγελματίες" στό νά σκυλεύουμε,νά ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στήν σωρό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων,χρόνια τώρα...ΑΣ ΣΩΠΑΣΟΥΜΕ,ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ,ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!
> Κηδέψαμε τήν επανάσταση ,πέρυσι,λίγες ώρες πρίν τήν κηδεία σου,σέ σημαδέψαμε καί εμείς "συμβολικά" μέ όλες τίς "καλές προθέσεις" γιά τήν εκτόνωση καί πραγμάτωση τού αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στήν καπηλεία γιατί "ο σκοπός αγιάζει τά μέσα",μάθε το δέν έχουμε λογαριασθεί ποτέ μέ "τόν μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι άς μήν έχει στολή",θά σέ σκοτώνουμε καί εμείς μέ τήν σειρά μας κάθε φορά πού μέ βιά θά χρησιμοποιούμε γιά τό μνημείο τής τυφλής βίας καί τού κοινωνικού πολέμου ,τ΄ονομά σου...
> Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε,
> Μήν μάς έχεις εμπιστοσύνη...
> Μήν γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις,συνέχισε μπροστά καί ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες,υπερασπίσου τούς δικούς σου γιατί εμείς θά σέ διαψεύσουμε...
> Κι άν είμαστε κάποτε άξιοι νά συναντηθούν οι δικοί μας μέ τούς δικούς σου, τότε έχουμε μιά ελπίδα νά σέ τιμήσουμε καί νά σέ σεβασθούμε πραγματικά!
> Δέν τό κάναμε αυτό μέχρι τώρα,αλλά δώσε μας μιά δεύτερη ευκαιρία γιατί τό αξίζεις νά σέ δικαιώσουμε στά μάτια όλων τών ανθρώπων πού στίς φλέβες τους έχουν τό δικό σου αίμα καί πάνω από τά κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα καί νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από τό Κτήνος τής Εξουσίας καί τής Βαρβαρότητας πού μέ τό περίστροφο πάντα θά ψάχνει γιά νέους στόχους καί θύματα ...
> Γιατί είμαστε τά θύματα,σήμερα ή αύριο,τής ίδιας σφαίρας,τού ίδιου μιλιταρισμού,τής ίδιας βιομηχανίας τών δήμιων τών όπλων πού έχει γραμμένη τήν ζωή όλων τών ανθρώπων,μέ ή χωρίς "στολή",στήν παλιά της τήν σκανδάλη...
> Σού υπόσχομαι πώς θά σέ τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα,τό "μεγάλο μας τσίρκο" καί τό επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει ,ο καθένας από τόν σεχταρισμό του,τήν μυθοπλασία του ή τό κανάλι του,νά "μιλήσει" στό όνομα τής μνήμης σου,
Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα
"στά ίδια μέρη,αλλά καί σέ άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θά ξαναβρεθούμε..."
Πηγή: Άνθρωποι από καλαμπόκι
Έχω να προσθέσω ότι η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από "εξεγερμένους" κάθε Δεκέμβρη αλλά από συνειδητοποιημένους ανθρώπους και συλλογικότητες που δρουν, προσφέρουν, αγωνίζονται και διεκδικούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου