Το τρελοβάπορο

Τι καλοκαίρι και τούτο! Πάλι ήμουν τυχερός και ταξίδεψα σ’ ένα σωρό μέρη και τώρα θα προσπαθήσω να διηγηθώ την ιστορία αυτή.

Από τον Αστακό της Αιτωλοακαρνανίας, στην όμορφη τοποθεσία με το απάνεμο λιμάνι και κάποιες μολυσμένες από τις ιχθυοκαλλιέργειες θάλασσες, όπου το πολλά υποσχόμενο eco κάμπινγκ απέτυχε σε διοργάνωση και συμμετοχή, βρεθήκαμε για ελεύθερο κάμπινγκ κάπου απέναντι, στο ημι-παρθένο νησάκι Κάλαμος. Ναυαγοί! Ανεβήκαμε σε μονοπάτια και περπατήσαμε μέχρι τον οικισμό για να προμηθευτούμε νερό και αναψυκτικά, φάγαμε τον άμπακο από κονσέρβες, μας πολιόρκησαν νυχτερίδες και τελικά μείναμε μέχρι αργά να παρατηρούμε τον έναστρο ουρανό και να σχολιάζουμε τις ανησυχίες μας για το σύμπαν και τον άνθρωπο (όπως είθισται φυσικά σε τέτοιες περιπτώσεις). Επιστροφή στον πολιτισμό (πφφ) το επόμενο βράδυ με μοχίτο (χεχε) στον Άγιο Νικήτα της Λευκάδας. Από τις θαλάσσιες σπηλιές στο Κάθισμα, ένα στραμπουληγμένο πόδι μας έστειλε στο νοσοκομείο Λευκάδας για να σπάσουμε πλάκα με τις νοσοκόμες και… τον άτυχο φίλο μας. Οι μέρες όμως έφτασαν για να αναχωρήσουμε για Πήλιο. Παίρνοντας λάθος δρόμο -ευτυχώς- από το Αγρίνιο, διασχίσαμε τα ψηλά βουνά της Ευρυτανίας, βγήκαμε φωτογραφίες με το εντυπωσιακό καμπαναριό του Προυσσού και από το πίσω κάθισμα ακούσαμε ιστορίες από την Αντίσταση, για τον Άρη, τον καπετάνιο του Ελάς. Στο Μεγάλο Χωριό φάγαμε κουνέλι και κατσικάκι μαγειρευτά και στο ιστορικό Μικρό Χωριό αποδώσαμε φόρο τιμής στους γενναίους ανθρώπους που αντιστάθηκαν. Αργά τη νύχτα φτάσαμε στην Άνω Γατζέα και με πρώτη ταχύτητα και αρκετό σασπένς ανεβήκαμε στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Στο αυτοοργανωμένο εναλλακτικό κάμπινγκ που στήθηκε εκεί τις επόμενες μέρες, συναντηθήκαμε παλιοί και νέοι φίλοι, βοηθήσαμε, συζητήσαμε, γνωρίσαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους, μαγειρέψαμε, τραγουδήσαμε, κάναμε μπάνιο με κουβά στο παγωμένο ρυάκι και ακολουθήσαμε σιδηροδρομικές ράγες με το φακό για να βρούμε τις σκηνές μας. Βιώσαμε στην πράξη την αλληλεγγύη και τη συνεργασία, έννοιες ξεχασμένες ή στρεβλωμένες και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο εναλλακτικό κάμπινγκ με την υπόσχεση ότι θα περάσουμε ακόμα καλύτερα. Ένα αυτοκίνητο γεμάτο καλούς φίλους, μερικές μεστές συζητήσεις και ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα ήταν ο καλύτερος επίλογος για την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.
Από τον Παλιό Άγιο Παντελεήμονα (Πιερίας), όπου φάγαμε νόστιμα φαγητά (μπιφτέκι αγριογούρουνου!) και απολαύσαμε την καταπληκτική θέα, εκεί που η καφεπράσινη κακοτραχαλιά του βουνού συναντά τη λεία γαλάζια θάλασσα, και το κάστρο του Πλαταμώνα, βρέθηκα στη Θάσο, με το επιβλητικό Ψαριό και στους πρόποδές του την πρωτεύουσα, τον Λιμένα. Αποικία των αρχαίων Αθηναίων στο ιδανικότερο ίσως σημείο του νησιού, με το αρχαίο θέατρο να δεσπόζει σε ένα μοναδικό σημείο, από το οποίο οι θεατές έχουν θέα προς τη θάλασσα και τον κόλπο. Φίνα μάρμαρα στοιβαγμένα σε λατομεία που έχουν καταπληγώσει το βουνό, κατάρες για την άναρχη δόμηση, τη λεηλασία της φύσης και τον παρασιτικό τουρισμό και όνειρα για ένα μοντέλο Άλλης ανάπτυξης στους παραθεριστικούς προορισμούς.
Στη Μαρώνεια, τη γη των αρχαίων Κικόνων, στην αγαπημένη μου Θράκη με τους ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους, περιηγηθήκαμε με αρκετή δόση περιπέτειας έξω από το -λανθασμένα- υποτιθέμενο σπήλαιο του Κύκλωπα Πολύφημου, φάγαμε πεντανόστιμο φρέσκο ψάρι και μία χειροποίητη, αρκετά… «πρόστυχη» μελιτζανοσαλάτα, από τις χαμογελαστές αδερφές Ρούλα και Γιάννα, οι οποίες μάλιστα μας έστρωσαν κάτασπρο φρεσκοπλυμένο τραπεζομάντηλο και εμείς βέβαια υποσχεθήκαμε ότι θα τις ξανατιμήσουμε. Όχι μακριά από την Ξάνθη, λίγο μετά από τα συμπαθητικά χωριά Τοξότες και Γαλάνη, ακολουθώντας τη σιδηροδρομική γραμμή που πρώτος κατασκεύασε ένας Οθωμανός σουλτάνος το 19ο αιώνα για να ενώσει την Πόλη με τη Δύση, οδηγηθήκαμε στα περίφημα Στενά του Νέστου και βουτήξαμε στα κρύα νερά του ποταμού που διασχίζει μεγαλοπρεπής και αγέρωχος ψηλές απόκρημνες όχθες και καλοστρωμένες απαλές αμμουδιές.
Σχέδια για Σαμοθράκη. Μαζευόμαστε, ξεκινάμε. Ασυνήθιστο νησί, μοιάζει με κομμάτι από βουνό πεταμένο στη θάλασσα, πλούσιο σε νερά και βλάστηση και μυστηριακό ήδη από την αρχαιότητα. Γυμνιστές, νεοχίπηδες και χύμα-εναλλακτικοί «επαναστάτες» τζίβα-ρίζλα συνθέτουν μία Γούντστοκ κατάσταση με μπόλικο λαϊφστάιλ παρά περιεχόμενο. Ποιος νοιάζεται; Όλοι κάμπινγκ «ανοργάνωτο» και το βράδυ μάζεμα και παρεΐστικο άραγμα στα Θέρμα. Το οτοστόπ είναι τελικά γαμάτο και είναι στάνταρ κατάσταση στο νησί, εξάλλου «όποιος έχει αυτοκίνητο στη Σαμοθράκη το μοιράζεται». Αργά τη νύχτα οριζοντιωθήκαμε στην παραλία κάτω από τον αστροκατάστικτο ουρανό, όπου και εμπνευστήκαμε και θεμελιώσαμε το… κίνημα του «αστρογυμνισμού» [σημ. θρησκειολογικά: γυμνοαστρισμός κατά το ζωροαστρισμός], που προϋποθέτει την παρατήρηση αστεριών και πεφταστεριών και την ανάπτυξη θεωριών για τη ζωή και το θάνατο όντας τσίτσιδος. Στις βάθρες του Φονιά, περπατήσαμε και ανεβήκαμε μονοπάτια, βουτήξαμε στα δροσερά νερά και ήπιαμε πικρό και κρυστάλλινο νερό από τα αφρισμένα καταρρακτάκια. Στη Χώρα, κάτσαμε για καφέ στο Κάστρο αλλά για το περιβόητο γλυκό πίσσα-πούπουλα μάθαμε κατόπιν εορτής (ένας φίλος πάντως εξέφρασε αρκετά αυθόρμητα την ιδέα να αποχωρήσει από το νησί με πίσσα και ροζ πούπουλα). Το επόμενο μεσημέρι, αντί για τη βάθρα Γριά Βάθρα προτιμήσαμε την ταβέρνα Γριά Βάθρα με τις φανταστικές σπεσιαλιτέ (μιάμ!). Κάναμε συντροφιά με μία όμορφη παρέα και την τελευταία μέρα αφού σκαρφαλώσαμε στις βάθρες στον Γρηγοράκη (!) καταλήξαμε όλοι μαζί στη Γριά Βάθρα –που δεν την αλλάζουμε με τίποτα!- όπου συμποσιασθήκαμε επί πέντε ώρες κουβεντιάζοντας και γελώντας και αποχωρήσαμε πανευτυχείς και με μερικά έξτρα κιλά (κυρίως μπύρας). Επίλογος: ένα κρύο ντους με φόντο τη χαραυγή! Τι καλύτερο;

κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα