Update #2

Ας μου επιτρέψει ο αγαπητός Διονύσης να αναδημοσιεύσω ένα απόσπασμα από μία παλαιότερη ανάρτησή του, επειδή εκφράζει κι εμένα, απόλυτα...

Τα Χριστούγεννα είναι προδοτικά. Δε κρύβουν τίποτα, αφήνουν τους μόνους πιο μόνους και τους ψεύτικους πιο ψεύτικους από ποτέ.

Διακοπές στη γενέτειρα, λίγοι φίλοι μείναν, μαζί με τις πολλές αναμνήσεις. [Για] το βράδυ της πρωτοχρονιάς δεν κανόνισα τίποτα συγκεκριμένο. Άλλοι αρνούνται να βγουν, ροκάδες γαρ, άλλοι δεν ακούγονται. Αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο. Διστάζω... ξεχαστήκαμε, και αν δε με θυμούνται, δεν έχω λόγο να τους θυμηθώ. [...]

Συναντώ γνωστούς απ’ το σχολείο, και όσοι με αναγνωρίζουν, ή δεν κάνουν πως δε με γνωρίζουν ανταλλάσσουμε ευχές, βιαστικά, άψυχα. Κι ας έχουμε τόσα χρόνια να ιδωθούμε, ίσως ακριβώς γι’ αυτό.

Update #1

Οι σκέψεις μου, ακριβώς... Αναδημοσιεύω από τους Ιθαγενείς.

Καλά Χριστούγεννα

Ας ελπίσουμε ότι η κρίση θα φέρει άθελά της κι ένα καλό αποτέλεσμα: Ότι θα κατακάτσει ο κουρνιαχτός του καταναλωτισμού και των ιλουστρασιόν εορτασμών, κι ότι αυτή τη χρονιά, αλλά και τις επόμενες θα περάσουμε τις γιορτές με τα ‘κουρέλια’ μας, όπερ, με τους ανθρώπους που αγαπάμε και τους φίλους μας, σε χωρούς κυκλωτικούς.

Κλείστε, λοιπόν, τις τηλεοράσεις, πετάξτε τις πιστωτικές σας κάρτες, και ψάξτε στο πατάρι, ‘κείνο το παλιό σεντούκι με τις αναμνήσεις –πώς ήτανε τα χριστούγεννα πριν μας πλακώσουνε οι διαφημίσεις.

Αντί προσευχής

ή Ένας πιστά άπιστος στο Πνεύμα των Χριστουγέννων αφηγείται.

Αφιερωμένο στον Β. Β.

Να που επιστρέφω ξανά στον μπλογκο-κόσμο... Αφού περάσαμε θύελλες, τουτέστιν συλλήψεις φίλων, πρόσληψη δακρυγόνων εντός πανεπιστημιακού χώρου (!), συνελεύσεις, καταλήψεις, έντονο προβληματισμό πάνω στο θέμα του ασύλου, ακόμα και εξοντωτικές εργασίες (:P). Ας σταθώ λίγο στα γεγονότα του φετινού Δεκέμβρη. Από τη μεριά μου θέλω να καταδείξω την εγκληματική σε πάρα πολλές περιπτώσεις στάση της αστυνομίας και των δυνάμεων καταστολής με φόντο μάλιστα τις παραληρηματικές δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού. Δυστυχώς όμως δεν είναι ζήτημα Μπατσόκ ή Δεξιάς ή του κακού Χρυσοχοΐδη που στέλνει τις ορδές των "βαρβάρων" του να καταστείλουν βίαια τις διαδηλώσεις. Το ζήτημα είναι ότι όσο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας είναι ένα Κράτος που αντιλαμβάνεται τους πολίτες ως εχθρούς του (εξάλλου κράτος=κρατώ=βία), παρόμοια πράγματα πάντα θα γίνονται. Είτε από δεξιά είτε από αριστερά, και τα παραδείγματα στην Ιστορία είναι άφθονα. Από την άλλη όμως απογοητεύομαι οικτρά από μία Αριστερά, που όχι τυχαία διάλεξε τη συγκεκριμένη μέρα για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην σκληρή καταστολή. Τη μέρα που ήταν γνωστό ότι ο κάθε "πικραμένος" θα κατέβαινε στο δρόμο να κάνει μπάχαλα. Για μένα, η Αριστερά έγινε συνένοχη -δυστυχώς όχι άθελά της- σε μια θλιβερή αναπαράσταση των περσινών επεισοδίων. Και το αποτέλεσμα; Πορεία (στη Θεσσαλονίκη) ποτέ δεν έγινε, αθώοι διαδηλωτές κατάπιαν τόνους χημικών, κυνηγήθηκαν, έφαγαν ξύλο και τελικά κάποιοι προσήχθησαν στην Ασφάλεια. Έγιναν δηλαδή ανθρώπινες ασπίδες για αυτούς που επιλέγουν το δρόμο της βίας ως μεμονωμένα άτομα ή μικρές ομάδες. Αυτοί οι τελευταίοι αλήθεια, τι κόσμο... "οραματίζονται"; Για να πω την αλήθεια, μου είναι το ίδιο αποκρουστικοί όσο ο φασίστας που δέρνει τον μετανάστη. [...]

Μέρες γιορτινές λένε πως είναι αυτές που διανύουμε αλλά και πάλι, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουν βαλθεί όλοι να επαναλαμβάνουν ευχές για παγκόσμια ειρήνη, όχι πόλεμο, όχι φτώχεια, ίσες ευκαιρίες για όλους κτλ. κτλ. Τι κενότητα στις λέξεις, τι υποκρισία! Αφού αυτό είναι το Σύστημα που κληρονομήσαμε: του κέρδους, του πολέμου, του ρατσισμού. Και από πότε ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ ΜΕ (ΠΡΟΣ)ΕΥΧΕΣ; Αλλά αυτό θέλουν. Να πούμε τις ευχές μας, να κάνουμε και καμιά αγαθοεργία/φιλανθρωπία και έχοντας συμπληρώσει το συγχωροχάρτι που ονομάζουν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ να πάμε ήσυχοι για ένα ξέφρενο πρωτοχρονιάτικο ξεσάλωμα στα μπουζούκια. Αν αυτό είναι το "Πνεύμα των Χριστουγέννων", μαζί με το ξαμόλημα για καταναλωτικά όργια γιατί "επιβάλλεται", ευχαριστώ, δε θα πάρω...




Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές, ζεστές και ανθρώπινες.

In memoriam

Ας μου επιτραπεί τη σημερινή μέρα να (ανα)δημοσιεύσω μία από τις σοβαρότερες απόψεις που έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό.


Ο ΝΕΚΡΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

...ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ
"ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ" ΕΙΝΑΙ Ο ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΟΠΟΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ,ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ

> Η θυμησή σου ποτίζει επιτέλους τά ξερά μας χείλη καί τά καθαρίζει από τήν αλμύρα, σάν "τό αγαπάτε τό πράσινο" στό δημοτικό πάρκο πού τό φύτεψαν καί τό εγκατέλειψαν εκεί γιά νά πεθάνει από ξηρασία καί τώρα δέχεται μέ λύτρωση τήν μπόρα πού τού δίνει "παράταση ζωής".
> Καλπάζει ο νοτιάς μέ 15χρονών ταχύτητα ρίχνεται πάνω από τά βράχια καί τήν προβλήτα καί σέ ξαναφέρνει κοντά μας πάνω σέ σπασμένη σανίδα,ότι απέμεινε από τήν βάρκα τού μετανάστη πού τό ταξίδι του σταμάτησε από μιά σφαίρα στήν ταραγμένη βρώμικη καί σάπια θάλασσα, πού έλεγε κι ο Σαββόπουλος...
> Τής θάλασσας πού μάς επιστρέφει εκτός από τίς κονσέρβες,τά χαρτιά,τά μπουκάλια καί τό πετρέλαιο πού τής άδειασε η "παραγωγική" βουβή ζωή μας,καί τόν κάλυκα από τήν σφαίρα πού σταμάτησε πάνω σου στίς 6 Δεκέμβρη, Αλέξανδρε.
> Αδεια γιά σένα πιά,γεμάτη όμως καί έτοιμη ξανά,αυτή τήν φορά γιά όλους,όλες εμάς...
> Υπάρχουν πολλών ειδών σφαίρες Αλέξανδρε...
> Ακούγεσαι από μακριά,σάν τό βουητό πρίν τόν μεγάλο σεισμό πού θέλει νά ανοίξει μέ τά στήθια του τήν Γή,νά ζητήσει νά χορέψουμε μαζί του τά πρωτοτράγουδα τής μάνας,τόν ήχο από τά πρώτα άτσαλα βήματα στήν στράτα γιά τόν "όμορφο κόσμο,αγγελικά πλασμένο"...καί μετά στήν αγκαλιά τού πατέρα στήν μέση τού ουρανού νά τρέχει πότε μέ τόν ήλιο καί πότε μέ τό φεγγάρι,νά μήν κουράζεται ποτέ νά ανοίγει καινούργια κάθε φορά μονοπάτια μέσα από τά σύννεφα...
> Τί περίεργο μέσα σέ 15χρόνια, η ίδια αγκαλιά νά σηκώνει τό γέλιο σου μέχρι τ΄άστρα καί η ίδια νά σκεπάζει μέ χώμα τό ξαφνικό σου "άχ" στόν δρόμο...
> Κάπως έτσι αρχίσανε όλα γιά τούς περισσότερους από εμάς,μόνο πού εμείς σταθήκαμε πιό τυχεροί από σένα, ζούμε,έτσι λέμε ακόμη καί "κλαίμε" καί "τιμάμε" τούς πεθαμένους γιά τίς "ανάγκες",τούς "σκοπούς" καί τίς "φλόγες" τής "εξέγερσης".
> Τό κύμα φέρνει τήν φωνή σου απ΄τά ανοιχτά, σάν τήν στάχτη από τήν Πάρνηθα,τόν Υμηττό ή τήν Πεντέλη πού μπαίνει κάθε καλοκαίρι στήν Αθήνα τήν "διαμαντόπετρα" τής εξάτμισης καί τής πύρινης ασφάλτου τό "δαχτυλίδι".
> Απόψε η νύχτα δέν έχει φεγγάρι γιά ερωτευμένους καί Σαββατοκύριακο στό σφαγείο τής παραλιακής ,όλη η εικόνα παγώνει στό άκουσμα απ΄ τό ουρλιαχτό πού πρόλαβε νά βγεί από τό στόμα τού τελευταίου σου Δεκέμβρη.
> Μπορώ νά τό δώ Αλέξανδρε,τό σημάδι πού μού δείχνεις πού άφησε η σφαίρα ,μιά τόσο δά μικρή σφαίρα αλήθεια πώς χώρεσε καί μπήκε σέ μιά τόσο μεγάλη καί δυνατή καρδιά?

> Ξέρεις Αλέξανδρε,δέν θέλω νά σού πώ ψέμματα...
> Θέλω η θανάσιμη πληγή σου νά κλείσει,νά μήν τήν κρατήσουμε ανοιχτή γιά νά ξεπλένουμε τά χέρια μας από εκδίκηση καί μίσος,θέλω νά σέ αφήσουμε ήσυχο νά θρηνήσεις εσύ καί οι δικοί σου τόν τελευταίο σου Δεκέμβρη...
> Εμείς πού είμαστε ακόμη ζωντανοί καί έχουμε γίνει "επαγγελματίες" στό νά σκυλεύουμε,νά ασελγούμε καί νά φτύνουμε πάνω στήν σωρό καί στούς τάφους τών δολοφονημένων,χρόνια τώρα...ΑΣ ΣΩΠΑΣΟΥΜΕ,ΚΑΙΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΔΙΑΔΡΟΜΗ,ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ!
> Κηδέψαμε τήν επανάσταση ,πέρυσι,λίγες ώρες πρίν τήν κηδεία σου,σέ σημαδέψαμε καί εμείς "συμβολικά" μέ όλες τίς "καλές προθέσεις" γιά τήν εκτόνωση καί πραγμάτωση τού αυτοσκοπού μας, είμαστε ικανοί στήν καπηλεία γιατί "ο σκοπός αγιάζει τά μέσα",μάθε το δέν έχουμε λογαριασθεί ποτέ μέ "τόν μπάτσο πού έχουμε μέσα μας κι άς μήν έχει στολή",θά σέ σκοτώνουμε καί εμείς μέ τήν σειρά μας κάθε φορά πού μέ βιά θά χρησιμοποιούμε γιά τό μνημείο τής τυφλής βίας καί τού κοινωνικού πολέμου ,τ΄ονομά σου...
> Αλέξανδρε Γρηγορόπουλε,
> Μήν μάς έχεις εμπιστοσύνη...
> Μήν γυρίσεις πίσω νά κοιτάξεις,συνέχισε μπροστά καί ζήσε τούς επόμενους Δεκέμβρηδες,υπερασπίσου τούς δικούς σου γιατί εμείς θά σέ διαψεύσουμε...
> Κι άν είμαστε κάποτε άξιοι νά συναντηθούν οι δικοί μας μέ τούς δικούς σου, τότε έχουμε μιά ελπίδα νά σέ τιμήσουμε καί νά σέ σεβασθούμε πραγματικά!
> Δέν τό κάναμε αυτό μέχρι τώρα,αλλά δώσε μας μιά δεύτερη ευκαιρία γιατί τό αξίζεις νά σέ δικαιώσουμε στά μάτια όλων τών ανθρώπων πού στίς φλέβες τους έχουν τό δικό σου αίμα καί πάνω από τά κεφάλια τους τριγυρίζει κάθε μέρα καί νύχτα απειλητικά η ίδια σφαίρα από τό Κτήνος τής Εξουσίας καί τής Βαρβαρότητας πού μέ τό περίστροφο πάντα θά ψάχνει γιά νέους στόχους καί θύματα ...
> Γιατί είμαστε τά θύματα,σήμερα ή αύριο,τής ίδιας σφαίρας,τού ίδιου μιλιταρισμού,τής ίδιας βιομηχανίας τών δήμιων τών όπλων πού έχει γραμμένη τήν ζωή όλων τών ανθρώπων,μέ ή χωρίς "στολή",στήν παλιά της τήν σκανδάλη...

> Σού υπόσχομαι πώς θά σέ τιμήσω απέχοντας από όλο αυτό τό θέαμα,τό "μεγάλο μας τσίρκο" καί τό επετειακό πανηγύρι πού έχει οργανώσει ,ο καθένας από τόν σεχταρισμό του,τήν μυθοπλασία του ή τό κανάλι του,νά "μιλήσει" στό όνομα τής μνήμης σου,

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

"στά ίδια μέρη,αλλά καί σέ άλλα μέχρι τώρα ξένα κι άγνωστα θά ξαναβρεθούμε..."

Πηγή: Άνθρωποι από καλαμπόκι


Έχω να προσθέσω ότι η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από "εξεγερμένους" κάθε Δεκέμβρη αλλά από συνειδητοποιημένους ανθρώπους και συλλογικότητες που δρουν, προσφέρουν, αγωνίζονται και διεκδικούν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ.

Μικρές σκέψεις...

...για τις μέρες που έρχονται.

Όχι στην επετειακή αναβίωση των επεισοδίων. Όχι άλλη ανούσια βία και πλιάτσικα και φέτος. Δεν λέω ότι αυτή η βία είναι αναίτια. Αλλά η σύγκρουση με την εκμετάλλευση και την καταπίεση δεν πρέπει να συγχέεται με τον συμβολισμό της σύγκρουσης, που είναι η βία. Και, επιτέλους, όχι άλλο "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι". Εκτός από την κενότητα στα προτάγματά μας που φανερώνει αυτό το σύνθημα, δείχνει και ένα βαθύτατο ρατσισμό. Η στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού είναι Ναζισμός (ως προς την ρατσιστική του διάσταση). Και δε λέω να τους δώσουμε λουλούδια, όπως είδα κάποιους ανοήτως να κάνουν πέρσι. Απλώς, ο στόχος ας σταματήσει να είναι τα εκτελεστικά όργανα. Έστω κι αν είναι ο κατασταλτικός μηχανισμός αυτού του εκτρώματος της δημοκρατίας. Γιατί, όταν η σύγκρουση καταλήγει να είναι μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, τότε χάνεται η πολιτική διάσταση και ο κυρίως ένοχος μένει στο απυρόβλητο. Πράγμα που συμφέρει το σύστημα και απονομιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό τους αγώνες στα μάτια της κοινωνίας. Και φέρνει περισσότερο κόσμο στο στρατόπεδο της Ακροδεξιάς.

Καλό μήνα, Χριστουγεννιάτικο!

Οι Εξουσιομανείς και οι Άλλοι

Το βράδυ της Τετάρτης, μια ομάδα "αντιεξουσιαστών", αυτοαποκαλούμενων φυσικά, μπαχάλεψε μία συζήτηση με θέμα «η αντικουλτούρα της πολιτικής βίας» που διεξαγόταν στη Νομική Σχολή Αθήνας (σε χώρο ασύλου δηλαδή, έχει σημασία αυτό). Τα εν λόγω άτομα αποδείχτηκαν μεγαλύτεροι Εξουσιαστές από τις θεσμοθετημένες μορφές Εξουσίας που λένε ότι πολεμούν. Γιατί από την εγκαθίδρυση του ασύλου και μετά δεν έχω υπ' όψην μου μπάτσος να έχει "σπάσει" εκδήλωση εντός πανεπιστημιακού χώρου. Δυστυχώς, οι φοιτητές, ΕΜΕΙΣ, και κάποιοι δημοκράτες ακαδημαϊκοί, είμαστε ανήμποροι να προστατέψουμε ένα από τα τελευταία μεγάλα κεκτημένα δημοκρατικών αγώνων. Είμαστε έρμαιο της κάθε δυναμικής μειοψηφίας που σπάει διαδικασίες επειδή δεν "τις γουστάρει". Είναι φανερό ότι δεν έχουμε αναλάβει την ευθύνη της ελευθερίας που μας έχει δοθεί.

Τέτοιες ενέργειες, μόνο προβοκατόρικο χαρακτήρα έχουν και το μόνο αποτέλεσμά τους είναι η επίσπευση του περιορισμού ή της κατάργησης του ασύλου.


Επιλέγω να αναδημοσιεύσω το παρακάτω κείμενο από το medium.gr όχι επειδή απαραίτητα θα σκεφτόμουν και γω με τον ίδιο τρόπο σε ανάλογη περίπτωση. Πιστεύω πως όχι. Κατανοώ όμως απόλυτα και διακαιολογώ τους φόβους και τις αγωνίες που εκφράζει. Εϊναι ο πλουραλισμός των απόψεων που επιζητάται σε μια δημοκρατική και ελεύθερη κοινωνία. Είναι μία αυθεντική κατάθεση ψυχής και πραγματικά είναι το κείμενο που κατάφερε να με αγγίξει περισσότερο από κάθε άλλο ανάγνωσμα τον τελευταίο καιρό.

Πολιτική βία, φόβος, ελπίδες και απελπισίες

Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Της Άννας Δαμιανίδη

Τετάρτη βράδυ πήγα να ακούσω τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου στη Νομική Σχολή. Πρώτη φορά πήγαινα στο καινούργιο κτίριο, από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας, αλλά και στο παλιό είχα πολλά χρόνια να πάω Μόλις μπήκα στο αμφιθέατρο, μετάνιωσα. Έχω γκρίζα μαλλιά, κι εκεί μέσα είχε μόνο φοιτητές και φοιτήτριες, μέσος όρος ηλικία τα 20. Ντρεπόμουν όμως και να φύγω, ήμουνα στην πρώτη σειρά. Έμεινα.

Το θέμα ήταν η πολιτική βία. Οι τρεις ομιλητές είχαν τις απόψεις τους ο καθένας, ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί κάθε είδους αναίτια βία σαν απάντηση σε αυτά που ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι καλλιεργούμε υπερβολικά το θαυμασμό στη βία στην παιδεία και στις παραδόσεις μας. Και ο Δαφέρμος είπε ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική βία, οικογενειακή βία κλπ, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έκανε περίπου αυτό που είχε υποστηρίξει ο Μανδραβέλης, ότι τα βαφτίζουμε όλα βία.

Ύστερα κουβέντιασαν με τα παιδιά, τα οποία βεβαίως ήταν ρομαντικά και αναφέρονταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με πολύ ενθουσιασμό. Ο Δαφέρμος είπε ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός προσπάθησε, όπως κάνει συχνά, να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να το ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του γιατί έγινε μετά από μια περίοδο μεγάλης καταπίεσης. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος πολύ χαμογελαστός, και τα παιδιά χειροκρότησαν.

Κι αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και αυτή η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν σε λίγο.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Σκέφτηκα να σηκωθώ να πω ότι δεν είχαμε όλοι ελπίδες, ότι τώρα περνάνε καλύτερα, ότι εμείς πλήτταμε θανάσιμα, ότι δεν θέλαμε ψωμί κι ας φωνάζαμε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία -ψωμί υπήρχε- τους Ρολινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Κι ότι δεν ήταν και τόσο μη βίαιο το Πολυτεχνείο, γιατί είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει πόδι σε καρέκλα ή τραπέζι. Τα σκεφτόμουνα, αλλά δεν μιλούσα, θυμόμουνα πόσο γκρίζα είναι τα μαλλιά μου και πόσο σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα εκεί μέσα.

Τότε περίπου μπήκανε μέσα οι τραμπούκοι, κάτι τύποι με μαύρα ρούχα και κράνη στο χέρι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θέλουμε να διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο κι έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι ότι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στα παιδιά, καλέσατε εδώ τον υπονομευτή του ασύλου! Δηλαδή κατηγορούσαν όλους εκεί μέσα για αυτό που έκαναν οι ίδιοι, γιατί αυτοί και καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.

Μερικοί νεαροί τους είπαν να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν. Κι ένα παιδί τυφλό άρχισε να ουρλιάζει: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε αυτή τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση που με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω έτσι στην πρώτη σειρά με τα γκρίζα μαλλιά μου, αλλά καλύτερα που έκλαιγα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Φοβήθηκα. Αυτό το φριχτό αίσθημα που σου σφίγγει χαμηλά την κοιλιά, κατουριέσαι πάνω σου, αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Αυτό ήθελαν κι εκείνοι. Να φοβηθούμε. Εντάξει λοιπόν, εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα. Ίσως επειδή δεν ήμουνα και στα νερά μου.

Τον αναγνώρισα το φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, εκεί στη Νομική, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί έμενα στην Αθήνα αλλά σπούδαζα στη Νομική Θεσσαλονίκης, και στα Πολυτεχνεία αμφοτέρων. Τότε που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας.. Φοβόμουν πολύ. Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ από φόβο. Είχαμε πάρει ταξί για να το σκάσουμε από κάποιους που μας πλησίαζαν απειλητικά, και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...

Αυτός ο φόβος λοιπόν. Τόσα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος κατά κάποιο τρόπο, με το ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν λοιπόν καμπόσο, μέχρι που πέταξαν αυγά στον Πάσχο, κι έφυγαν. Κι όταν είδα τα αυγά να πέφτουν, μαζί με το ξάφνιασμα και το σοκ, ένιωσα και ανακούφιση, αυτό ήταν λοιπόν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Σκουπίσαμε τον Πάσχο και τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζατος που ήταν σαν οικοδεσπότης συντετριμμένος, να τον πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Δηλαδή, συγγνώμη, ποιο είναι το ασφαλές; Πού δεν έχει κράτος και εξουσία κάποια φασιστική ομάδα; Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, μπουλούκι πήγαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε σε ένα μπαρ, και πίναμε και πίναμε, και δεν συνερχόμασταν. Ήπια τρία πορτό, κι έμεινα και κουβεντιάσαμε ώρες, αλλά παρόλ' αυτά τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν μπορούσε να μου περάσει η ταραχή. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης, και κυρίως η αίσθηση της αδικίας που επιφυλάσσει αυτή η χώρα σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Να πασχίζουν για τη σκέψη, να βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους, και η ανταμοιβή, αυγά στα μούτρα. Να πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Να πρέπει να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν. Κι έχουμε Δημοκρατία υποτίθεται. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο.

Ξαγρυπνούσα και μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Αυτά μας έβαζαν να κάνουμε στη χούντα. Τέτοια θεάματα τραγάνιζαν τα νιάτα μας. Ακούγαμε τραγούδια και μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι εδώ είχαμε τον Πατακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, κι ας είχε πολλούς ηρωισμούς. Αλλά βλέπεις άλλη η γοητεία της επανάστασης. Τρομάρα μας. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε τόσα πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο.

Εγώ θα ήθελα να είμαι τώρα νέα. Να κάνω χορό, να μπορώ να διαβάζω και να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ίντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν και θα με καλέσει ο ασφαλίτης να με χτυπήσει και να με βιάσει. Να μην ασχολούμαι όπως τότε με την πολιτική, από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, γιατί δεν τα λες όλα κύριε Δαφέρμο;

Αλλά ίσως εσύ να έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ήσουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένοιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ κείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου; Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...

Βέβαια εσείς στην Αθήνα ήσασταν αλλιώς. Πιο ηρωικοί και περήφανοι. Εγώ θα μπορούσα να είμαι εδώ, Τετάρτη έφυγα για μια ηλίθια άσκηση στο Ποινικό, και μου είπε ο Ντένης καθώς έμπαινα στα ΚΤΕΛ, μην πας, έλα στο Πολυτεχνείο, έγινε κατάληψη. Ε, καλά άσε να φύγω τώρα, θα γυρίσω το Σάββατο...

Έμεινα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε κι εμείς κατάληψη το πρωί της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Λέγαμε να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε από τότε την επικοινωνιακή του σημασία και το μύθο του, το Πολυτεχνείο.

Μείναμε μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου. Η μεγαλύτερη ευτυχία ήταν η ώρα της πορείας ως εκεί, της τρεχάλας. Αυτή η ζηλευτή έξαρση,εντάξει, υπήρξε για καποιες ώρες. Αυτό είναι που θέλουν όλοι να ξαναζήσουν. Και το παιχνίδι με το φόβο τους αρέσει άραγε; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους; Ύστερα περιφερόμουν στις αίθουσες και τις συνελεύσεις και ομολογώ ότι συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα, και δεν συμφωνούσα με το σπάσιμο των καρεκλών. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο, από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις, με ρώτησαν. Εγώ δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είχα πει. Και με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συχνά. Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε τις καρέκλες. Το προσπάθησα, αλλά μάταια.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Όταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Εν ολίγοις. Αυτό. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, κι έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά είχε ένα τανκς με αναμμένους προβολείς, στρατιώτες με το όπλο προτεταμένο, και μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Το κεφάλι ψηλά εσύ, έλεγα μέσα μου, και βγήκα κρατώντας αγκαζέ σφιχτά την Κατερίνα και προχωρούσαμε σαν αυτόματα. Κι όπως προχωρούσαμε αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς που ήταν σκόρπιοι σε όλο το δρόμο, κι ένας είχε πιάσει ένα παιδί, που έφτασε σε μας, γαντζώθηκε πάνω μου, και μαζί γαντζωμένος πάνω του ο μπάτσος το κρατούσε και πήγαμε λίγα λεπτά έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα το χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω το μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με μια κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σα μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Αλλά εγώ τουλάχιστον το ήξερα, και δεν είχα οπλιστεί με κανένα ξύλο. Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, κι ας είχαμε ιδιαιτέρως και αστόχαστα κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από το φόβο μας, και ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, και τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος σε αποβλακώνει, σου φτωχαίνει τη ζωή, σου μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν και να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες και να μας βασανίζουν. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να μου λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Που είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με τα κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, το φόβο μας. φρίκη, και πλήξη, και απόγνωση, και αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι οπωσδήποτε με καδρόνια; Τώρα μπορείτε να κάνετε τόσα πράγματα για να αλλάξετε τον κόσμο. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για τους μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν. Ελάτε στην ομάδα μας, να κάνουμε μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες. Μάθετε το ελληνικό αλφάβητο σε έναν αφρικανό που δεν πήγε σχολείο ποτέ του, και θα δείτε ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη με τους Ινδιάνους, στο Γκάζι με τα τσιγκανάκια, στη Σιέρα Λεόνε με τα παιδιά πολεμιστές, στον Κολωνό με το Κυριακάτικο σχολείο, ελάτε σε μας, στην Αγορά της Κυψέλης, ο κόσμος σας περιμένει να τον αλλάξετε. Και το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει ελεύθερα, να διατυπώνει ελεύθερα, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι πιο συνταρακτικό από κάθε άλλη συγκίνηση, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός κι αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

...

2.50 π.μ.

17 του Νοέμβρη ήταν αδελφέ μου και έκλεισες τα μάτια χωρίς να συλλογίζεσαι τα 22 σου χρόνια.
Δεν άντεχες λέει να σου ματώσουν πιο πολύ τα ιδανικά.
Μια παρέα, ήσαστε όλοι καθισμένοι στα σκαλιά του Πολυτεχνείου.
Οι ψυχές σας γενναίες, αποφασισμένες να πολεμήσουν για την ελευθερία, για την αποκατάσταση της ανθρωπιάς, για τη μεταποίηση του ανθρώπινου ξεπεσμού σε περηφάνια.

Σε πιστεύω αδελφέ μου, ήσουν διψασμένος και ‘συ μα... βιάστηκες. Βιάστηκες να στηριχτείς πάνω στην πόρτα του Πολυτεχνείου.
Έπρεπε να σκεφτείς...
Ένας σιδερένιος δράκοντας πλησίαζε και ένα παιδί – στα χρόνια σου θα ήταν – δεν τόλμησε, όπως εσύ να τον στρέψει προς ΕΚΕΙΝΟΥΣ!
Μα τους υπάκουσε και ήρθε προς εσένα! Λάθος! Mην του κρατάς κακία...
Σκότωσε το κορμί σου μα δε σε νίκησε, γιατί εσύ άκουσες τη φλόγα της ψυχής σου και όχι πολιτικές διαταγές.
Τι κι αν η άσπρη σου φανέλα έγινε πορφυρή;
Τι κι αν ο ήλιος καλημέρισε το νεκρό σου σώμα;
Τι κι αν συντρίμμια στόλισαν τα μαλλιά σου;
ΕΣΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕΣ!
Εσύ τους δίδαξες πως η ελληνίδα τούτη γη δε σκεπάζεται από νεκρά νιάτα. Σκεπάζεται από νεκρές δικτατορίες και αφήνει πάνω της να φυτρώνουν κλαριά ελπίδας, κλαριά δημοκρατίας και ανθρωπιάς.
Μη στεναχωριέσαι αδελφέ μου! Ο χάρος γελά γιατί δεν ξέρει πως στη χούφτα σου είχες ένα κυκλάμινο για όπλο, ενάντια σε τουφέκια και τανκ. Ποιος να τον διδάξει άλλωστε;

Η μάνα σε περίμενε τ’ απόγευμα εκείνο. Ζέσταινε το τσουκάλι, σιγοτραγουδούσε. Όμως εσύ δε γύρισες! Ένα παράπονο της έμεινε στα χείλη και μια τρεμάμενη φωνή να ψελλίζει: ‘‘Ήταν παιδιά και όμως τους νίκησαν’’ γιατί ΕΚΕΙΝΗ ξέρει πως μια φορά σου χτυπά την πόρτα ο θάνατος, κι αν είναι να του ανοίξεις καν’ το γιατί έτσι θέλεις. Γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτό σε διέταξε η ψυχή σου!

Κι αν οι άλλοι νομίζουν ότι κάπου κείτεσαι αδελφέ μου, εγώ ξέρω: Είσαι ένα λευκό περιστέρι που πετά ψηλά στον ουρανό και αντικρίζει πρώτο κάθε μέρα την αυγή...
Κι αυτό γιατί ΕΣΥ δεν πέθανες! Πέρασες στις καρδιές μας. Ήσουν από τους λίγους που ήξεραν να ακούν τι τους έλεγε η ψυχή τους!
Ζεις αθάνατε αδελφέ μου.
Ζεις με αναμνήσεις, με έργα, με ιδέες.
Ζεις γιατί μπόρεσες με τα λόγια σου να γράψεις τραγούδια...
Ζεις γιατί μπόρεσες με το αίμα σου να γράψεις ιστορία...

Νοέμβρης 1973, 36 χρόνια μετά

Πόσο να κάτσει και να αναλύσει κανείς... τι ήταν το Πολυτεχνείο, τι έγινε στο Πολυτεχνείο, τι έπρεπε να γίνει μετά και δεν έγινε... Αναλύσεις πολλές. Θες αριστεριστών, αναρχικών, αστοδημοκρατών, κομμουνιστικής νεολαίας... Ας διαβάσει ο καθένας ό,τι νομίζει και σίγουρα μπορεί να σχηματίσει μία άποψη. Η ιστορική ανάλυση πάντως είναι αρκετά παρακινδυνευμένη, καθώς είναι μία περίοδος με πολύ έντονα πολιτικά και κομματικά χαρακτηριστικά.


Για τους εορτασμούς στο Πανεπιστήμιο

Πολλοί θεωρούν ότι η αυριανή μέρα είναι άλλη μια επέτειος που πρέπει να "γιορτάσουν" αναλόγως. Για παράδειγμα, κάποιοι κλείνουν την είσοδο του πολυτεχνείου και γεμίζουν τον τόπο με τα κομματικά πανώ τους. Άραγε, από πότε τα δημόσια κτίρια είναι τσιφλίκια και αποκλειστικοί χώροι της ΚΝΕ; Ή μήπως θεωρούν ότι είναι μία μέρα τιμής που δικαιωματικά τους ανήκει και ότι έχουν οριστεί από μία ανώτερη μεταφυσική δύναμη οι εορτο-φύλακες της; Στο κάτω-κάτω, και τότε και σήμερα, όποιος αγωνίζεται και δεν είναι του Κόμματος είναι προβοκάτορας και πράκτορας των Αμερικανών, σωστά; Για του λόγου το αληθές, βλέπε Πανσπουδαστική Νο8 ΕΔΩ. Άλλοι πάλι, μαμούχαλοι απόγονοι χωροφυλάκων και ΕΣΑτζήδων, αξιωματούχων της Χούντας ή μικροαστών υποστηρικτών της, νομίζουν ότι φορώντας το (νεο)δημοκρατικό τους προσωπείο και καταθέτοντας ένα στεφάνι, καρπώνονται λίγη από τη δόξα και την τιμή των νεκρών. Και εμφανίζονται βέβαια φορώντας τα "καλά τους": κράνη, ρόπαλα κτλ. για να συγκρουστούν με τους έτερους εορτο-φύλακες (αριστεριστές). Όσο για την νεολαία της σημερινής κυβέρνησης, χαρίζουν απλόχερα γέλιο με τους ψευτο-συναισθηματισμούς στις αφίσες τους: "Είμαστε με αυτούς που επαναστατούν- Με αυτούς που ονειρεύονται". Έλεος! Τι είστε δηλαδή; Επαναστατική κυβέρνηση; Ή μήπως τον... αντι-αμερικανισμό σας τον ζηλεύει και ο Τσάβες; Ας μην ξεχνάμε και ότι πολλοί δικοί σας που ήταν στο Πολυτεχνείο το '73, έγιναν μεγάλοι και τρανοί βουλευτάδες που καβάτζωσαν κυβερνητικές θέσεις και ήταν αυτοί που άνοιξαν το δρόμο για να οδηγηθεί η χώρα στη σημερινή κατάρρευση! Και φυσικά, πρώτοι αυτοί -οι κουρασμένοι επαναστάτες του χθες- καθιέρωσαν τη σημερινή μέρα ως ξύλινη επέτειο. Αντί να αποτελεί λαμπρό φάρο για δράση και αγώνα στο ΣΗΜΕΡΑ.

Γιατί και το ΨΩΜΙ θα αρχίσει να εκλείπει σε λίγο, όταν δε θα βρίσκουμε δουλειά, ΠΑΙΔΕΙΑ ποτέ δεν είχαμε, παρά μόνο μία εντατικοποιημένη εξεταστικοκεντρική εκπαίδευση, την οποία σε λίγο θα πληρώνουμε κιόλας αλλά και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ αποτελεί ανέγγιχτο αγαθό στη σημερινή κοινωνία της ελεγχόμενης σκέψης, της παρακολούθησης και της βίαιης καταστολής.


Μια κοινωνία που μένει στα ίδια

Δυστυχώς όλοι οι προηγούμενοι κομματικοί νεολαίοι και οι τακτικές τους, το μόνο που δημιουργούν είναι μία τρομακτική βεβαιότητα ότι θα γίνουν... "άξιοι" συνεχιστές του Μεταπολιτευτικού συστήματος/ σχήματος διακυβέρνησης, που ΑΠΕΤΥΧΕ. Δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, χωρίς ιδεολογία, χωρίς μακροπρόθεσμες πολιτικές, με παραπλήσιες τυχοδιωκτικές πολιτικές βολέματος και πρόχειρης διαχείρησης ενός ήδη σαθρού συστήματος. Μία Αριστερά βολεμένη σε μια γωνιά με λίγες βουλευτικές καρεκλίτσες, όταν πρόκειται για κοινοβουλευτική, με παρωχημένες αντιλήψεις και παλαιοκομματικές αγκυλώσεις από τη μία και κοσμοπολιτισμό και αριστερο-κουλτούρα, απευθυνόμενη κυρίως στον νεανικό ρομαντικό επαναστατισμό από την άλλη. Μία Αριστερά (εξωκοινοβουλευτική) αυτιστική και έξω από τα μέτρα της εποχής, γενικά και αόριστα εξεγερτική και επί της ουσίας τίποτα. Και όλοι αυτοί δίνουν πάτημα σε συντηρητικές, ρατσιστικές, εθνικιστικές και ακροδεξιές ιδέες και οργανώσεις να αποκτούν ρεύμα και ισχύ.

Στο σημερινό σύστημα -είτε αυτοί οι οποίοι είναι στα πράγματα λέγονται δεξιά, είτε αριστερά- υπάρχει ένα εγκατεστημένο συμφέρον και, ακόμα βαθύτερα, μια λογική που αντιστρατεύεται κάθε εκδημοκρατισμό και οδηγεί προς μεγαλύτερη πολιτική αποξένωση και αλλοτροίωση των ανθρώπων.

Η εποχή που θα θυμόμαστε ως Μεταπολίτευση σβήνει και ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει και να ξεπηδήσει επιτέλους ένα καινούριο πολιτικό και ιδεολογικό τοπίο. Ποιό θα είναι αυτό; Δεν ξέρω. Μέχρι τότε, ο Νοέμβρης του '73 και κάθε επαναστατική παράδοση αυτού του τόπου ας εμπνέει και ας φωτίζει τις συλλογικές διεργασίες και τους αγώνες του σήμερα για πιο δίκαιη κοινωνία.

Αφιερωμένο στους τιμημένους (και τίμιους) αγωνιστές του '73

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Μουσική για έναν μεγάλο επαναστάτη, πριν από 90 χρόνια...

Πίσω στον καιρό της Μεξικάνικης Επανάστασης, ένας επαναστάτης εκτελείται. Είναι ο Fortino Samano, μάγκας και αγέρωχος μπροστά στο θάνατο. Νάτος. Καπνίζει ήρεμα το πούρο του και το τελευταίο πράγμα που υποθέτει κάποιος παρατηρώντας τον είναι ότι το μόνο που περιμένει τα επόμενα δευτερόλεπτα είναι οι σφαίρες να του τρυπήσουν το κορμί. Τον ζηλεύω. Έζησε και πέθανε για μια πίστη σ' έναν αγώνα και σε μια άλλη κοινωνία. Τι κρίμα, που σήμερα αυτή η πίστη είναι ντεμοντέ... Αλήθεια, αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι σήμερα θα είχαν την τόλμη να αντικρύσουν έτσι την κάννη; Πόσοι νεοελληναράδες "μάγκες", καλοπερασάκηδες, πόσοι εθνικιστές και στρατόκαυλοι αλλά και από την άλλη πόσοι... επαναστάτες;

Για τη Μεξικάνικη Επανάσταση, τον Εμιλιάνο Ζαπάτα αλλά και τους σημερινούς "επαναστατικούς απογόνους" του, τους Ζαπατίστας, ευελπιστώ να γράψω εκτενέστερα κάποια άλλη στιγμή σε κάποιο άλλο ποστ... ;)

Αυτούς που το κράτος αποκαλεί τρομοκράτες...

...εγώ θα αποκαλέσω κακομαθημένους εγωίσταρους, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τον νεοελληνικό σταρχιδισμό. Και μάλιστα, όπως αναφέρει ο Κλ. Γρίβας, οι τεχνικοί της εξουσίας τούς διαχειρίζονται για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και η κοινωνία καταβάλλει το κόστος της συντήρησής τους. Περί αυτών λοιπόν, παραθέτω την παρακάτω άποψη και συμφωνώ απόλυτα:

Γράμμα σε έναν κακομαθημένο δολοφόνο

Αναδημοσίευση από το Art of Pessimism

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης

Τώρα που γκρεμίσατε το σύστημα μπορείτε να είσαστε ήσυχοι. Δεν θα παράγει άλλους δειλούς όπως εσείς. Δεν ξέρω πού πάτε; Πού θέλετε να πάτε. Ξέρω όμως από πού έρχεστε. Ξέρω τι έθρεψε τη βία σας. Δεν είναι κανένα σύστημα. Δεν είναι οι μπάτσοι. Δεν είναι οι ρουφιάνοι. Είναι ο εαυτός σας. Βολεμένος στην άνεση της χαζοεπαναστατικής ρητορείας, που ζητά απλώς μια περιπέτεια για να δικαιώνεται. Αρνούμαι να σας κρίνω με όρους ιδεολογίας. Και σίγουρα επανάστασης. Μόνο με ψυχολογικούς. Και μπορώ να κατανοήσω μόνο, εκείνο το σκοτεινό έρεβος που υπάρχει μέσα σας. Γιατί δεν γίνατε αυτό που ήθελε η μαμά, και πρέπει να πληρώσει η κοινωνία.

Τι σχέση έχετε με ιδεολογία; Μόνο μία. Είναι η κουβέρτα, ο μπερντές για να κρύβετε πόσο κακομαθημένοι είσαστε. Κομπλεξικοί, εκδικητικοί, δειλοί ξεκομμένοι από ό,τι παράγει η κοινωνία και ό,τι έχει ανάγκη για να αλλάξει. Αμφιβάλω αν έχετε κάνει ένα μεροκάματο στη ζωή σας. Αν πονέσατε ποτέ με τον πόνο της ανάγκης, και όχι του εγωισμού σας. Αν πεινάσατε. Αν καταλάβατε πως η ζωή γύρω, δεν είναι το reality της βεντέτας με τους μπάτσους. Αμφιβάλω αν σηκωθήκατε ποτέ 7 η ώρα το πρωί για να πάτε στη δουλειά σας.

Αμφιβάλω αν ξέρετε τι θέλετε. Αν είχατε στόχο, όραμα, αγάπη για κάτι. Δεν μισείτε τους μπάτσους. Δεν μισείτε τον 20χρονο που πυροβολήσατε. Μισείτε τους πάντες γιατί όχι μόνο δεν σας μοιάζουν, αλλά είναι εκεί για να σας θυμίζουν πως αποτύχατε σε όλα. Πως είσαστε κοινοί ληστές, ποινικοί, εραστές της επανάστασης του αντιβιοτικού. Τρεις ημερησίως μετά το φαγητό. Όταν η γκόμενά σας έχει βγει με τις φίλες σας και εσείς πλήξετε. Επαναστάτες του play station. Μισείτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Μισείτε και αγαπάτε με σφαίρες. Είσαστε τραγικοί…


Ο Κώστας Βαξεβάνης είναι δημοσιογράφος, από αυτούς που αποτελούν φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα "Αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι". Εκτός από το "Κουτί της Πανδώρας", αρκούν μερικά λεπτά ζωντανής συνομιλίας του και μερικές στιγμές -όσο διαρκεί ένα γύρισμα- για να το επιβεβαιώσει κανείς.

Remember, remember the 5th of November...

Remember, remember the fifth of November,

The gunpowder treason and plot,

I know of no reason

Why the gunpowder treason

Should ever be forgot.

Ο κύριος που απεικονίζεται στη γκραβούρα ονομάζεται Guy Fawkes και το παραπάνω ποιηματάκι είναι γραμμένο για αυτόν (αν και όχι προς τιμήν του). Το 1605 λοιπόν, όντας μέλος μιας συνομωσίας Ρωμαιοκαθολικών που ήθελε να ανατρέψει τον Προτεσταντικό νόμο, επιχείρησε να ανατινάξει (!) το Αγγλικό Κοινοβούλιο με 800 κιλά πυρίτιδας. Στόχος ήταν ο θάνατος του βασιλιά και των αριστοκρατών/ ευγενών Προτεσταντών αλλά και Καθολικών. Συνελήφθη όμως από τις Αρχές ελάχιστες ώρες πριν από την προγραμματισμένη έκρηξη (ξημερώματα 5ης Νοεμβρίου), μιας και περιφερόταν ύποπτα στα υπόγεια του Κοινοβουλίου.

Αν και οι σκοπιμότητες της συνομωσίας με αφήνουν αδιάφορο, εντούτοις ομολογώ ότι με συναρπάζει το αποτέλεσμα που θα είχε μία τέτοια απόπειρα... ;) Και δεν μπορώ παρά να γοητεύομαι από το θάρρος αυτού του Guy Fawkes.

Δυστυχώς όμως για αυτόν δεν είχε και ο βασιλιάς της Αγγλίας την ίδια άποψη με μένα. Βασάνισε άγρια τον Fawkes μέχρι να ομολογήσει τους συνεργούς του και τελικά όταν αυτοί είχαν ήδη παραδοθεί ή πεθάνει, αυτός ομολόγησε και καταδικάστηκαν όλοι μαζί σε θάνατο. Δε θέλετε να ξέρετε σε τι θάνατο... Καλά θα πω: Αφού θα τους έσερναν στον τόπο της εκτέλεσης, θα τους κρεμούσαν για λίγο και μετά θα τους αφαιρούσαν τα ζωτικά και τα γεννητικά όργανα και θα τα καίγαν μπροστά στα μάτια τους. Και επειδή αυτό δεν είναι αρκετά φρικτό, στο τέλος θα τους διαμέλιζαν κιόλας. Ο Fawkes όμως τελικά τα γλίτωσε όλα αυτά, αφού πήδηξε από μια σκάλα λίγο πριν εκτελεστεί, έσπασε το λαιμό του και πέθανε μια ώρα αρχύτερα.

Αν σας φάνηκε ενδιαφέρουσα η ιστορία (όχι η εκτέλεση προφανώς...) σίγουρα θα λατρέψετε την ταινία V for Vendetta, όπως και γω. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το ομώνυμο κόμικ του Άλαν Μουρ, πηγή έμπνευσης του οποίου όμως αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το πάθος και η τόλμη του Guy Fawkes.

"Προεκλογική" αναρχική αφίσα (μέσα του περασμένου αιώνα)

Nothing lasts forever...

...even cold November rain.

Στίχοι απόλυτα εκφραστικοί. Τίποτα δε διαρκεί για πάντα, ακόμα και η ψυχρή νοεμβριάτικη βροχή. Γιατί είναι φορές που ο καθένας χρειάζεται λίγο χρόνο για τον εαυτό του... Υπάρχει πιο κατάλληλη εποχή; Γιατί είναι δύσκολο να κρατήσεις ένα κερί έξω, στην ψυχρή βροχή. Ορίστε και η κομματάρα από τους Guns 'n' Roses.

Guns 'n' Roses - November Rain

Songwriters: Hudson, Saul; Mckagan, Duff; Reed, Darren A; Rose, Axl; Sorum, Matt; Stradlin, Izzy

When I look into your eyes
I can see a love restrained
But darlin' when I hold you
Don't you know I feel the same
'Cause nothin' lasts forever
And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain
We've been through this
Such a long long time
Just tryin' to kill the pain
Yeahh...
But lovers always come
And lovers always go
And no one's really sure
Who's lettin' go today
Walking away
If we could take the time
To lay it on the line
I could rest my head
Just knowin' that you were mine
All mine
So if you want to love me
Then darlin' don't refrain
Or I'll just end up walkin'
In the cold November rain

Do you need some time
On your own
Do you need some time
All alone
Everybody needs some time
On their own
Don't you know you need some time
All alone

I know it's hard to keep an open heart
When even friends seem out to harm you
But if you could heal a broken heart
Wouldn't time be out to charm you

Sometimes I need some time
On my own
Sometimes I need some time
All alone
Everybody needs some time
On their own
Don't you know you need some time
All alone

And when your fears subside
And shadows still remain
I know that you can love me
When there's no one left to blame
So never mind the darkness
We still can find a way
'Cause nothin' lasts forever
Even cold November rain

Don't ya think that you
Need somebody
Don't ya think that you
Need someone
Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one

Don't ya think that you
Need somebody
Don't ya think that you
Need someone
Everybody needs somebody
You're not the only one
You're not the only one

Έχω την αίσθηση ότι το βιντεοκλίπ δεν κολλάει και πολύ με το τραγούδι... :)

Καλό μήνα

Για τη σημερινή μέρα

Μακριά από εθνικιστικές κορώνες αλλά και από μηδενιστικές τάσεις, μακριά από τον θόρυβο της παρέλασης και την "γκλαμουριά" της άρχουσας τάξης και των μεγαλόστομων λόγων της, ας θυμόμαστε τη σημερινή μέρα ως μέρα άρνησης ενός λαού στην υποταγή, τον φασισμό και τον ξενόφερτο ζυγό και ως εκ τούτου υπεράσπισης του αδιαφιλονίκητου και ιερού δικαιώματος κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρούν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.

Τα παρακάτω κείμενα έχουν παρθεί αυτούσια από το αγαπημένο μου βιβλίο Ιστορίας.

Ο Χίτλερ παραχωρεί στην Ιταλία το δικαίωμα να δρα ελεύθερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου

(Αναφορά του πρεσβευτή της Ελλάδας στο Λονδίνο Κ. Σιμόπουλου προς τον Ιωάννη Μεταξά)

"... Ο πρέσβυς της Ρωσίας μου ανεκοίνωσε εμπιστευτικώς ότι, κατά την τελευταίαν επίσκεψιν του υπουργού εξωτερικών της Ιταλίας εις Βερολίνον, ως σφαίρα επιρροής των δύο χωρών καθωρίσθη: της μεν Γερμανίας, η Τσεχοσλοβακία, η Αυστρία, Ουγγαρία, Βουλγαρία και Πολωνία, της Ιταλίας η Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Ελλάς και Βόρειος Αφρική".

Λονδίνο, 23 Δεκεμβρίου 1936

(Ο υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας Τσιάνο γράφει τι του είπε ο Χίτλερ στη συνάντηση της 24ης Οκτωβρίου)

"Η Μεσόγειος είναι ιταλική θάλασσα. Οιαδήποτε μελλοντική αλλοίωση της μεσογειακής ισορροπίας πρέπει να γίνει προς όφελος της Ιταλίας. Ούτω καθώς η Γερμανία πρέπει να έχειν ελευθερίαν δράσεως προς ανατολάς και προς την Βαλτικήν, προσανατολίζοντες τους δύο δυναμισμούς μας προς τα αντιρρόπους αυτάς κατευθύνσεις, δεν θα είναι δυνατόν να έχωμεν ποτέ σύγκρουσιν συμφερόντων μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας".

Τα μυστικά αρχεία του κόμη Τσιάνο, 1936-1942


Τα άκουσε αυτά ο Μουσολίνι και χάρηκε. Σου λέει ωραία, αφού δίνει την άδεια και το αφεντικό... Ξεκινάω αύριο χαράματα, λέω ένα γεια στους Αλβανούς και το απογευματάκι θα πίνω καφέ στην Ακρόπολη. Δεν υπολόγισε όμως πώς...

...δέχτηκε ο ελληνικός λαός την είδηση του πολέμου.

"Ήταν η ώρα 6 όταν οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την πολιτεία... Οι άνθρωποι ξυπνούσαν ξαφνιασμένοι, ρωτούσαν τους πρώτους διαβάτες. Ένα βουητό ανέβαινε λίγο-λίγο από γύρω. Από μακριά, τα πρώτα ομαδικά βήματα πάφλασαν στην άσφαλτο. Μάτια υψώνονταν στον ουρανό, έψαχναν. Όμως σ' όλη αυτήν την κίνηση που άρχιζε και πύκνωνε σε μικρές συντροφιές, σε ομάδες που ξεκινούσαν για το κέντρο, δεν ξεχώριζες ταραχή ή αγωνία. Μια διάθεση ευφορίας, κέφι ανάλαφρο, αλλόκοτο, ξεσήκωνε τις ψυχές, πρωινό αγέρι που κολπώνει το πανί. Στα μάτια των ανθρώπων που αντικρύζονταν, έφεγγε ένα χαρούμενο ξάφνιασμα, σάμπως όλος αυτός ο κόσμος να μάθαινε ξαφνικά πως έχει μέσα του κρυμμένα νιάτα".

Άγγελου Τερζάκη, Ελληνική εποποιΐα 1940-1941


Ετσι είναι. Η απάντηση στην ωμή βία των τυράννων είναι η βία και όχι τα λουλούδια. Αρκεί αυτή να προέρχεται σύσσωμη από τους καταπιεζόμενους.


Πάντα υπέρ των δίκαιων πολέμων.

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας...

...μεταμφιεσμένοι σε ευσεβείς παππούληδες.

Ψυχή βαθιά

1949, τρίτη χρονιά του Εμφυλίου Πολέμου. Δύο αδέρφια, δύο στρατόπεδα, ένας λαός, κατακερματισμένος. Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη δεν επιχειρεί να δώσει τόσο πολιτική ή ιδεολογική διάσταση στο ζήτημα, όσο ανθρωπιστική. Και αναλογικά με αυτό πρέπει να αντιμετωπίζεται. Δεν φιλοδοξεί ούτε να διεισδύσει στα άδυτα του ελληνικού εμφυλίου ούτε να εξηγήσει τα βαθύτερα αίτια και να αποδώσει ευθύνες. Είναι η ιστορία δύο αγοριών, δύο αδερφών, που βρέθηκαν στη δίνη ενός πολέμου μάλλον χωρίς να θέλουν, μάλλον χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν.

Αυτή η ιστορία είναι και ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται η ταινία, οπότε κάθε κριτική για το κατά πόσο δίνει όλες τις πτυχές του πολέμου είναι ανούσια. Στο κάτω κάτω όποιος ενδιαφέρεται να μάθει για τον Εμφύλιο ας πιάσει να διαβάσει κανένα ιστορικό βιβλίο ή πηγή ή ακόμα και να ρωτήσει τον παππού του! Όπως ο γράφων... Αισθητικά πάντως η ταινία είναι σχεδόν άψογη. Η φθινοπωρινή φύση της Καστοριάς, το χιονισμένο τοπίο, το καστ των ηθοποιών... Σε μεταφέρουν για λίγο στην εποχή εκείνη. Στο πεδίο των μαχών, μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Μια "εναλλακτική" άποψη...

...που με βρίσκει αρκετά σύμφωνο.

Το παρακάτω κείμενο αναδημοσιεύεται από το anarkismo.net

Τέρμα στην "εξαρχειοποίηση" του αναρχισμού

Πέθανε με το μεταπολιτευτικό κράτος

Συντροφικά και αλληλέγγυα με τους κατοίκους των Εξαρχείων ενάντια σε κάθε είδους αστυνομοκρατία και φασισμό -
Το μεταπολιτευτικό κράτος πέθανε, το ίδιο και η “εξαρχειοποίηση” του αναρχισμού

Δέν γίνεται νά μήν περάσεις τελικά από τήν μυθοπλασία ή τήν ιδεοληψία, η ουσία είναι νά τήν ξεπεράσεις, μήν γίνει "μόνιμη στέγη" καί σέ διαλύσει. Αργείς, αλλά ο χρόνος, η ανάλυση τής ήττας, τίς κάνει σκόνη! Εμείς είχαμε τόν μύθο τής "πρωτεύουσας" τής αντίστασης στήν εξουσία, η κοινωνία κράτησε αθελά της εκείνον πού εισέπραξε από τό Κράτος καί τά ΜΜΕ πού κατασκεύασαν τά Εξάρχεια σάν ένα "άβατο" καί "κέντρο ανομίας καί τρομοκρατίας".

Θά έλεγα όμως πώς αντανάκλαση τών λαθών μας καί τής ανυπαρξίας οργάνωσης τού αναρχικού χώρου είναι καί η σημερινή εικόνα τής περιοχής τών Εξαρχείων. Διαφορές τού τότε μέ τό τώρα-χωρίς καί η δική μας "γενιά" νά αποφύγει νά γράψει ολέθριες πολιτικές "κληρονομιές" - είναι ποιοτικές καί αντέχουν στήν όποια κακοπροαίρετη σύγκριση καί πολεμική τού τύπου "καί εσείς τότε κάνατε τά ίδια"!

Δέν είναι απόλυτα έτσι ή άν θέλετε είναι καί έτσι αλλά...

Τό μεγαλύτερο λάθος καί αδυναμία είναι πώς αντί νά πολιτικοποιήσουμε τό φαινόμενο τής "άγριας νεολαίας" (πού τσακίζει τό "ράμφος" της στόν τοίχο τών "στόχων τής κυριαρχίας" καί από εκεί στίς φυλακές) φανήκαμε ανεπαρκείς καί ποινικοποιηθήκαμε από ομάδες μέ φασίζουσα καί τραμπούκικη δράση πού μέ τήν δράση τους στήν περιοχή αλλά καί στό κίνημα μέ τά χρόνια, όπου οι αναρχικοί μειοψήφισαν σάν ρεύμα κι αυτό φάνηκε στόν περσινό Δεκέμβρη, απαξιώσανε κάθε πιθανότητα απεύθυνσης καί προσέγγισης στόν ήδη ταλαιπωρημένο καί παραπληροφορημένο από τό Κράτος, κοινωνικό ιστό.

Αυτές οι πρακτικές (τελευταίο "κατόρθωμα" η χιτλερική επιδρομή καί ο εμπρησμός τού εντύπου "Ρεσάλτο" στήν οδό Σολωμού) πού δέν έχουν καμμία σχέση μέ τόν αναρχισμό είναι εξίσου μεγάλη ζημιά καί γιά τά Εξάρχεια προκαλώντας προβλήματα στήν λειτουργία τών επιχειρήσεων αλλά καί στήν κοινωνική διαβίωση τών κατοίκων πού δέν επιθυμούν διαφόρων χρωμάτων "μπράβους" καί "μπάτσους" στό κεφάλι τους!

Ο πολιτικός χουλιγκανισμός είναι εξίσου μεγάλη ζημιά, εμπόδιο καί καρκίνωμα γιά τό σύνολο τού κινήματος καί λειτούργησε καί σέ αυτήν τήν περίσταση σάν χρήσιμο αναλώσιμο εργαλείο γιά τήν νομιμοποίηση τού δόγματος "μηδενικής ανοχής" από τόν υπουργό δημοσίας τάξης καί τούς "αντιεξουσιαστές φίλους" του.
Η μεγαλύτερη "πληγή" όμως πού συνεχίζουμε νά τήν ανοίγουμε είναι πώς αποφεύγουμε νά μάθουμε από αδιέξοδες μεθοδεύσεις τού αγώνα μας. Μία από αυτές ήταν τό ότι αφεθήκαμε ανυποψίαστοι καί ανοργάνωτοι μπροστά στήν Εξαρχειοποίηση καί γκεττοποίηση τού αναρχισμού γύρω από μιά πλατεία πού διευκόλυνε τό Κράτος καί τήν προβοκάτσια του,τήν λάσπη του γιά τούς αναρχικούς, τήν διασπορά τής ηρωϊνης γιά νά μολύνει καί νά ταυτίσει μέ τήν πρέζα κάθε ελεύθερο άνθρωπο πού αρνείται νά "τρυπιέται" μέ τό ναρκωτικό τής εξουσίας!

Τό μεγάλο αυτό πρόβλημα στόν αναρχικό χώρο αλλά καί στά Εξάρχεια θά εξακολουθήσει νά αναπαραγάγει ένα φαύλο κύκλο από προκλητικές επιθέσεις καί σκληρότερες στό μέλλον από τίς μεραρχίες τής εξουσίας όσο συντηρείται ένα κλίμα σιωπής καί ανοχής (εκτός από τήν Αναρχική Αρχειοθήκη καί αυτό τήν τιμά), όσο οι κάθε μορφής συλλογικότητες τού κινήματος δέν παίρνουν θέση απέναντι σέ μιά μηδενιστική καί ισοπεδωτική τάση πού τά προταγματά του περιστρέφονται γύρω από τήν τυφλότητα πού κινεί τόν αυτοσκοπό τής βίας.

Μετά από χρόνια, αποστασιοποιημένα, μακριά από τά μεγάλα ή μικρά λάθη καί πάθη ενός μακροχρόνιου περάσματος καί δράσης από τά Εξάρχεια,θά μπορούσα νά πώ κάτι πολύ απλό,αυτό πού νοιώθω καί αφουγκράζομαι γύρω μου... Η κοινωνία έχει τόσα πολλά προβλήματα από τήν βαρβαρότητα τής καθημερινότητας πού τό τελευταίο πού τήν ενδιαφέρει είναι τί γίνεται στά Εξάρχεια.
Και σέ αυτό έχουμε καί εμείς ευθύνη γιατί προσδιορίσαμε γεωγραφικά,ορίσαμε μιά περιοχή,τόν μικροκοσμό μας σάν αυτοαναφορά ύπαρξης καί δράσης καί μάλιστα αρκετές φορές μέ τρόπο ελιτίστικο, αδιάλλακτο, απαξιωτικό καί εχθρικό απέναντι στήν Κοινωνία. Τά προβλήματα πού προκύπτουν σέ συνοικίες όπως τά Εξάρχεια τό ιδανικό καί τό αμεσοδημοκρατικό είναι νά επιλύονται μεταξύ τών κατοίκων της μέ τόν διάλογο καί τήν πρωτοβουλία υπεράσπισης τών σχέσεων καί τών ισορροπιών από όλους τούς κατοίκους,τούς πολιτικούς χώρους, τά καταστήματα καί τίς συλλογικότητες.

Κάθε άλλο "μέτρο" όπως αυτό τής επίδειξης δύναμης μέ όλες τίς μορφές αστυνομοκρατίας είναι παλαιά, άχρηστη καί άστοχη "συνταγή" από τό αρχείο επιχειρήσεων "αρετής" πού εξυπηρετεί όχι μόνο τό θέαμα αλλά μπορεί νά έχει τραγική κατάληξη μέ σφαίρες καί αίμα όπως έχει δείξει καί στό παρελθόν.
Οι κάτοικοι,οι ενεργοί πολίτες στά Εξάρχεια σέ συνεργασία μέ όλους τούς συντρόφους αναρχικούς καί αντιεξουσιαστές μπορούν πράγματι νά εργασθούν γιά τό συλλογικό καλό τής περιοχής τους καί νά ξεδιπλώσουν τόν μεταξύ τους πολιτισμό αφού στό κέντρο βάλουν όλα όμως τά ζητήματα πού θίγουν τήν ασφάλεια καί τήν αρμονία τής περιοχής. Τών πάνοπλων μπάτσων μέ στολή αλλά καί τών άλλων "χωρίς στολή" πού "μοχθούν" νά φέρουν τούς πρώτους!

Ελπίζω μετά από 20 χρόνια από τώρα νά έχουμε γίνει καλύτεροι σάν άνθρωποι ,νά έχουμε "τινάξει" τά μυαλά μας μέ τόν "δυναμίτη" τής αυτοκριτικής, νά μήν μιλάμε γιά Εξάρχεια,γιά διμοιρίες,κλούβες καί τάγματα εφόδου καί τραμπουκισμούς πού καίνε βιβλιοπωλεία,σπάνε μαγαζιά ή ξυλοκοπούν συντρόφους από αριστερές οργανώσεις αλλά γιά τά Εξάρχεια όπου θά ξανακαθήσουν νά εκφρασθούν όλες οι απόψεις καί οι ιδέες στήν πλατεία χωρίς τήν ανασφάλεια καί τόν φόβο πού σπέρνει ο πολιτικός μας αυτισμός, τό "επαναστατικό μας αλάθητο", τό μίσος καί η έχθρα γιά τόν διπλανό επειδή τολμά νά καταθέτει τό διαφορετικό από εμάς!

Γιά αυτόν τόν Κόσμο χωρίς κανενός είδους τρόμο άλλωστε δέν αγωνισθήκαμε,γίνει δέν γίνει αύριο η επανάσταση...;

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)

μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα

Εξάρχεια

Αναδημοσίευση από το δελτίο τύπου μιας φανταστικής εφημερίδας σε ένα παράλληλο σύμπαν:

"Μετά το νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί από την Ελληνική Τρομολαγνεία στο αυτόνομο κρατίδιο των Εξαρχείων -της φυλής των μολοτωφόρων, των κακών αντιεξουσιαστών και των γκραφιτάδων, το οποίο συνιστά εχθρό της χώρας και των φιλήσυχων Ελλήνων πολιτών, κρίνεται απαραίτητη, διά την παραμονή μας σε αυτό, η κατοχή του κάτωθι διαβατηρίου (κλικ ΕΔΩ)."

Πώς να μην ειρωνεύομαι; Σε μια κυβέρνηση με τρέντι και φαντεζί ονόματα, το υπουργείο με το πλέον ηλίθιο όνομα, Προστασίας του Πολίτη, καθιστά τελικά όντως απαραίτητη την προστασία του πολίτη από τους επικίνδυνους για τη δημόσια υγεία, ανεγκέφαλους μπλε ένστολους και τους χουντοδεξιούς ανεκδιήγητους ανωτέρους τους. Και έναν υπουργό που πραγματικά δεν ξέρω τι παιχνίδι παίζει.

Οι κούφιοι άνθρωποι

Στίχοι: Thomas Elliot
Μουσική: Ωχρά Σπειροχαίτη

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου και σπασμού
μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

Καλώς ήρθες παράξενε

Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου, μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.

Καλή αρχή λοιπόν! Σε αυτό το blog θα καταγράφονται απόψεις, εντυπώσεις και προβληματισμοί και κάθε καλοπροαίρετη κριτική -θετική ή αρνητική- είναι καλοδεχούμενη.